«Το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ και κανείς δεν μπορεί να με διαγράψει». Τέτοια φοβερά δήλωσε ο κυρ-Κώστας Σκανδαλίδης, ένας πάλιουρας της πολιτικής, που μετά από χρόνια στο κουρμπέτι, κατάλαβε πως θέλει κι άλλα. Μετά το σκέφτηκε πιο καλά, στάσου λέει, στη φάμπρικα του πράσινου ήλιου δε βλέπω χαΐρι και προκοπή, οπότε δήλωσε απών και την έκανε, γιατί όπως λέει και το άσμα, «Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη…»
.
Άλλοι, όπως η κυρά Σοφία, τραβήξανε νωρίτερα για… της Ύδρας τα στενά, παρέα με το Δρίτσα και τους αγωνιστές φοροφυγάδες, γιατί σου λέει, παρά να κατεβούμε από το πλεούμενο, καλύτερα λαδάδες και θερμαστές στο κλουβί με τις συνιστώσες.
.
Άλλοι πάλι, όπως ο κυρ-Μίμης Ανδρουλάκης, πιστός στα Λενινιστικά δόγματα, διάλεξε σ’ αυτή τη φάση «τα δύο βήματα πίσω». Ίσως για να μας θυμίσει άλλη μία φορά -καθώς θα συνομιλεί με τον κυρ-Πανάγο Λαφαζάνη για το τοτέμ της μεγάλης αριστεράς- πόσο δίκιο είχε όταν, μοναχικός καβαλάρης αυτός των ρεαλιστικών αριστερών οραμάτων, «τα είχε πει όλα», όπως π.χ. τις ραδιοφωνικές συνταγές σοσιαλισμού χωρίς συγκρούσεις και τέτοια, αλλά οι ξεροκέφαλοι κοινοβουλευτικοί δρομείς ποτέ δεν τον άκουσαν κι έτσι κάνανε εκκίνηση της πλάκας, όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός του αφέτη και η κούρσα του εκσυγχρονισμού ξεκίνησε. Σε άδεια κουλουάρ. Τα χρονόμετρα τικ-τακ, τικ-τακ, αρχίσανε αγχωμένα να μετράνε.
.
Αντίστροφα.
.
Ο χρόνος μας αντί ν’ αρχίσει, τέλειωνε. Τι έγινε ρε παιδιά; Κλεψύδρα ο χρόνος μας κι η άμμος λιγοστή. Μα κανένας δε γύρισε να κοιτάξει;
.
Όχι και κανένας.
.
Ο Σημίτης ξεκίνησε να «τρέχει», αλλά το ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί ενωμένο-δυνατό, με κόουτς έναν Παναγιωτακόπουλο, κάτω από τ’ Αυλάκι, που τον έβγαλε από την ομάδα γιατί οι κακές γλώσσες λέγανε πως ήτανε κινέζος κι αφού η Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες… καταλαβαίνετε τώρα την κυρίαρχη αντίθεση που θα ’λεγε κι ένας μαρξιστής.
.
Ο Γιαννίτσης προσπάθησε κι αυτός να τρέξει, ώστε να έχω βάσιμες ελπίδες πως θα βγω κι εγώ κάποτε στη σύνταξη, αλλά έτυχε να ’ναι Αλ(η)τάρχης ένας άλλος από το ενωμένο-δυνατό, μα πάνω απ’ όλα περήφανο (σαν τα νιάτα) ΠΑΣΟΚ, κάποιος Φωτόπουλος, που τον ακύρωσε γιατί βιάστηκε, λέει, να ξεκινήσει!
.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος προτίμησε να τρέξει «στα βήματα του Έστερναχ»* μια κούρσα διαμαρτυρίας και προειδοποίησης, με τον μοναχικό βηματισμό εκείνου που πονάει τον τόπο του, αλλά βλέπει ότι πέρα από τη στροφή υπάρχει τείχος και πρέπει επειγόντως ν’ αλλάξουμε διαδρομή. Ήτανε τότες που το ενωμένο-δυνατό και επαναστατικό ΠΑΣΟΚ μετέτρεπε τον Καλλικράτη από εκσυγχρονισμό σταθμό, σε σταθμό επιβίβασης νέων μισθοδοτούμενων πελατών της «Τοπική Αυτοδιοίκηση Α.Ε.Δ.Π.Σ.» (Ανώνυμη Εταιρεία Δημαρχιακών Πελατειακών Συμφερόντων).
.
Ο Μπένος έφτιαξε τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, αλλά το ενωμένο-δυνατό και εντελώς πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, τον υποβίβασε κατηγορία και του ’κοψε και την επιδότηση, γιατί με τα ΚΕΠ εξυπηρετήθηκε ο κοσμάκης και την «ανθίστηκε» τη δουλειά, ότι μερικές χιλιάδες πελάτες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση περισσεύανε, αφού δουλειά τους ήτανε μόνο να επιμηκύνουν το χρόνο έκδοσης του πιστοποιητικού γεννήσεώς μου.
.
Παλιότερα, ο Πεπονής, ένας ευπατρίδης της πολιτικής, έφτιαξε το ΑΣΕΠ για να καταργήσει την πελατεία στο Δημόσιο, αλλά το νομοσχέδιο ήτανε φαίνεται γραμμένο στα γαλλικά και το πήρανε οι μεταφραστές του ενωμένου-δυνατού και δημοκρατικού ΠΑΣΟΚ και το κάνανε φετφά ισότητας ευκαιριών για ακόμα περισσότερους πελάτες. Το σύστημα αυτό οι θεωρητικοί το ονόμασαν δημοκρατική πελατειοκρατία. Κανένας δεν κοίταζε πόσους χρειαζόμαστε, μόνο να ’τανε άψογη και νόμιμη, άρα ηθική η πρόσληψη. Για μια ηθική ζούμε, που να πάρει ο διάολος, ακούστηκε τότε να ψιθυρίζει ο στρατηγός άνεμος, ντούρος Νεοδημοκράτης, αλλά τι ψάχνεις, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε σ’ αυτόν τον ασυμβίβαστο τόπο, που λένε οι πανεπιστημιακοί, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και οι σκηνοθέτες. Κείνη την ώρα, στον κάτω κόσμο ακούστηκε ο γέρο-Αριστοτέλης να βρίζει σα νταβατζής στη Φυλής, καθώς έβαζε φωτιά να κάψει τα «Ηθικά Νικομάχεια»**, αλλά τι να λέμε τώρα αγαπητέ μου Θανάση, ποιος ασχολείται πια μ’ αυτά… Και καθώς η κούρσα συνεχιζόταν… μπάάάάάάάμ!, ένας τρομερός κρότος ακούστηκε: Πεταχτήκανε τρομαγμένοι οι πολιτικοί αρχηγοί που βρίσκονταν στη φάση της σιέστας στα κοινοβουλευτικά έδρανα εδώ και πολύ καιρό. -Τι έγινε ρε παιδιά και κιτρίνισε το μάτι μας από την τρομάρα; -Είναι ο κρότος που κάνει το σκοτάδι όταν πέφτει, είπε κάποιος… αλλά μη φοβόσαστε, λεφτά υπάρχουν, καθαρίζω εγώ με το ΠΑΣΟΚ ενωμένο-δυνατό.
.
Όταν ξανανάψανε τα φώτα του σταδίου, χρωστούσα 380 δισεκατομμύρια ευρώ. Η χώρα μου δεν είχε ούτε το λογαριασμό της ΔΕΗ να πληρώσει. Στα κουλουάρ τρέχανε κάτι καινούργιοι. Κάποιος Τσίπρας είχε πάρει κεφάλι και έτρεχε να προλάβει να ξανακρατικοποιήσει την Ολυμπιακή και αρχίσανε κι οι Οτέδες να ’χουνε βάσιμες ελπίδες ότι θα ξαναγίνουνε κι αυτοί κράτος (εν κράτει). Κι οι πελάτες να του φωνάζουνε από την εξέδρα:
.
-Τρέχα αγόρι μου, γιατί μόνο εσύ είσαι η ελπίδα μας. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ούτε ενωμένο-δυνατό και, οϊμέ, ούτε πελατειακό. Τίτλοι τέλους. «Πάει η φωλιά, πάνε και τα κοτσιφόπουλα, αλλά ο Σταύρος κι ο κυρ-Σταύρος, αυτός ο αφέντης τσουτσουλομύτης του ενωμένου-δυνατού ΠΑΣΟΚ, Νιόνιο μου, δεν τα ’χασε στιγμή. Μετακόμισε στον Τσίπρα, που είχε προπονήτρια κάποια Παπαρήγα, που του είχε μάθει φαρσί τα κόλπα της κούρσας: -Το και το παιδί μου, … θα λες μόνο τα εύκολα και τα ωραία, θα πάρεις κι ένα σακουλάκι λιόσπορο και θα κάτσεις να χαζέψεις στην εξέδρα μέχρι η εξουσία να βγει κάνα βράδυ μονάχη της τσάρκα. Τότε θα πεταχτείς και θα την αρπάξεις κι από την άλλη μέρα θα ’χεις λαϊκό διαχειριστικό έλεγχο. –Συγγνώμη μαντάμ, της λέει εκείνος, αλλά εσείς γιατί δεν τα καταφέρατε, μήπως η συνταγή θέλει να την αυγοκόψουμε; Να φωνάξω, αν είναι, τον Τσακαλώτο.
.
–Όχι αγοράκι μου, λαδερό είναι το πιάτο, εμείς αλλού τα μπερδέψαμε και κρατήσαμε την αντιπροσωπεία ενώ είχε κλείσει το εργοστάσιο, αλλά ήσουνα μικρός τότενες και δεν τα ’πιανες όλα, σε είχαμε στις καταλήψεις γυμνασίων για να ψηθείς.
.
Σε διπλανό κουλουάρ έτρεχε ένας (όνομα και πράμα) Καμμένος και είπανε πολλοί από το ενωμένο-δυνατό ΠΑΣΟΚ, να, αυτόνε θέλουμε, γιατί φαίνεται πατριώτης, ούτε μισθούς θα κόψει, ούτε επιδόματα, ούτε τίποτα, αφού το παιδί είναι ίδιος ο στρατηγός Λάμαχος κι άμα τονε βγάλουμε δε θα χρωστάμε τίποτις, αφού λέει πως όλα τα χρέη θα τα διαγράψει, πράγμα που έπρεπε να ’χει κάνει το ενωμένο-δυνατό και ντεμέκ σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ.
.
Και καθώς η κούρσα συνεχιζόταν, από το βάθος φάνηκε να ’ρχονται «τρένο», όπως λένε στον ιππόδρομο οι αναξιοπαθούντες φίλιπποι, κάτι άλλοι outsiders. Φοράγανε κάτι χιτώνες διακοσμημένους με γαλάζια μπορντούρα, έκτακτους. Στο ένα χέρι κρατούσανε τ’ αστροπελέκι του Δία του νεφεληγερέτη (συννεφοσυνάχτη) για να τιμωρήσουνε τους απογόνους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας και στο άλλο μια τσάντα με ρύζι, μακαρόνια, ζάχαρη και γάλα για τον Άνεργο (το Α με κεφαλαίο αλλιώς το ξόρκι δεν πιάνει). Στο πέρασμά τους δεν αφήνανε ούτε μετανάστη, ούτε θέατρο, ούτε κινηματόγραφο. Τους συνόδευε ένα τζιπ με κάτι γελοίους αυτοτιμωρούμενους τεμπελχανάδες ντυμένους φασίστες (όχι σαν φασίστες), που γράψανε οι εφημερίδες πως ήτανε συγγενείς αυτουνού του σοσιαλιστή (επίσης κάτω από τ’ Αυλάκι) του Μπαλασόπουλου, που ήτανε με το ενωμένο-δυνατό ΠΑΣΟΚ τον καιρό των δανεικών μισθών και γύρισε με τον Τσίπρα τον καιρό των τοκοχρεολυτικών περικοπών. Στη θέα του τζιπ, οι πιο βλάκες από τους αδόλως ή δολίως αγανακτισμένους, βάλανε στις εξέδρες τις φωνές: «Πού ’σαι Αντρέα για να δεις τα παιδιά της αλλαγής!» Ο Παναγιώταρος, καθώς έμπαινε στο στάδιο, χαιρέτισε σεμνά το πλήθος. Έδειχνε να το απολαμβάνει.
.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
.
Στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν ο καθένας μόνος του ενωμένος-δυνατός, Βενιζέλος, Λοβέρδος, Χρυσοχοΐδης και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Ά! Για να μην το ξεχάσω: Ανεξαρτητοποιήθηκε κάποια Μαριλίζα, μια ευγενέστατη κυρία που είχε έρθει από την Ευρώπη, αλλά δεν κατάλαβε και πολλά πράματα εκεί που ήτανε. Οι υπάλληλοι της Βουλής συνεχίζουν να παίρνουν εξήντα μισθούς για εφ’ άπαξ, οι υπάλληλοι του ΟΠΑΠ να μοιράζονται είκοσι μισθούς το χρόνο και ο Κασιδιάρης να καταγγέλλει αγανακτισμένος πως τσεπώνει οκτώ χιλιαροπούλια το μήνα. Η ΔΗΜΑΡ είπε επιτέλους το «Ναι» και ο Βαγγέλης έχει βάλει το μπάτλερ να τρέχει για βέρες. Βίον ανθόσπαρτον και μέλλον ανέφελον. Με το δικό μου μέλλον, θα μου πει κανείς τι παίζει;
.
Ο Κος Στέφανος Μάνος φαίνεται να κατάλαβε ότι δεν έχει πια νόημα να συνεχίσει δια να ομιλεί. Θα συμφωνήσω μαζί του.
.
Εγώ πάλι, λέω να συνεχίσω να ομιλώ (γραπτώς), έτσι για να περνάει η ώρα.
.
Εσείς;
.
.
.
.
* Αλέκος Παπαδόπουλος, Τα βήματα του Έστερναχ, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ.
.
** Στα Ηθικά Νικομάχεια ο κυρ Αριστοτέλης το ’χει καθαρίσει το θέμα: Ο πολίτης, λέει, πρώτα κοιτάει να είναι ηθικό αυτό που πάει να κάνει και αν είναι, κοιτάει να το κάνει και νόμιμα. Τώρα, σε ποια σελίδα τα λέει αυτά δε θυμάμαι, δεν είμαι και πανεπιστημιακός, σερβιτόρος είμαι, να το πάρετε να το διαβάσετε, μη διαβάζετε μόνο «Μεταρρύθμιση» σαν τίποτα αριστεροί εκσυγχρονιστές. Βέβαια, στην αρχαία Ελλάδα οι «ανθρώποι» ήτανε πολίτες, δεν ήτανε σκέτοι «ανθρώποι». Αλλά μετά ήρθε το Βυζάντιο και η Ορθοδοξία και γινήκαμε πάλι σκέτοι «ανθρώποι», μια μάζα δηλαδή που κάνει μαμ, κακά, νάνι κι απογόνους και κοιτάει να δοξάζει τον Πανάγαθο που έβαλε όλη του τη σοφία για να μας συναρμολογήσει από χώμα και νερό, παρακαλώ. Και βγήκε μετά κείνος ο Γερμαναράς ο Ένγκελς και τ’ ανακάτεψε τα πράματα κι έλεγε πως το ανθρώπινο μυαλό είναι η ανώτερη μορφή οργανωμένης ύλης. Τέτοια δύσκολα λέγανε οι παλιοί, να ταλαιπωρούμαστε σήμερα εμείς οι νεώτεροι, αντί να καθόμαστε στην τηλεόραση και να βλέπουμε πώς γύρισε το παιχνίδι η Μάντσεστερ προχτές, ενώ μέχρι το 31΄ έχανε 2-0.
.
.
.