Η μεγάλη Έξοδος .Σχεδόν φυγή .Από τι ? Από μέριμνες που κράτησαν την ψυχή μας μια ολόκληρη περίοδο κρίσεων και αποτυχιών και θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μας έμεινε  κάτι ? Η ανάμνηση φαίνεται σαν εν τύπωμα μιας αρρώστιας ,ένα σημάδι στο δέρμα της ψυχής, τώρα πια ανώδυνο ,μια ουλή που θα κουβαλάμε ανάμεσα σε άλλες ίσως πολύ πιο βαθιές .Ίσως στο βάθος, μια πνευματικότητα παραμελημενη από τον ρεαλισμό της Σπηλιάς από το διαρκές κυνήγι ενός αποτελέσματος χειροπιαστού ,εδώ και τώρα ,εν τη παλάμη .Είμαστε όλοι εδώ ,συνωστισμένοι, σχεδόν ευχαριστημένοι με την δυσφορία μας ,με την δυστοπια μας ,με τον τεχνητό συγκλονισμό της μιας μέρας ,από γεγονότα των μμε και των σοσιαλ ,ευτυχώς μακριά μας, που μας θυμίζουν και μας φοβίζουν πόσο εύθραυστοι είμαστε ,μες στην ασφάλεια της απόστασης

Φεύγουμε ,φορώντας την πανοπλία της ρουτίνας ,χωρίς μεγάλες ρωγμές ,χωρίς μεγάλα πετάγματα προστατευμένοι στο σήμερα ,με τις τρέχουσες έγνοιες μας .Ωστόσο μνήμες μας ακολουθούν ,μεγάλοι έρωτες που ξεμάκρυναν η έρωτες που μίκρυναν απ τη φθορά ,μιας καθημερινότητας που δεν τελειώνει με την διαχείριση, αλλά θέλει βίωμα, εμπλοκή ,ανάλωση Φίλοι φεύγουν ξαφνικά και απρόσμενα ,γιατί πως να εξηγήσεις το θάνατο ,την φθορά που δεν είναι αρρώστια ,αλλά είναι ο χρόνος. Τα παιδιά ,α τα παιδιά μεγαλώνοντας συνεχώς, φορτωμένα κιόλας το δικό τους τρέξιμο, την δικιά τους ανάγκη, τις απαιτήσεις που μια ολόκληρη κοινωνία, και πρώτα από όλα εμείς τους επιβάλλουμε. Και πολύ συχνά πιέζουμε να δούμε πάνω τους το είδωλο μας ,σαν ψευδαίσθηση συνέχειας ,ίσως και συνέπειας σε μας , μιας επιτυχίας που μείς στερηθήκαμε, τα είδωλα του κόσμου τούτου. Δόξα και Δύναμη ,έστω φευγαλέα, μια λάμψη αυταπάτης ,μιας ψεύτικης συχνά αναγνώρισης του κόπου μας ,του τρόπου μας, της προσωπικής μας ένταξης στα κοινά η στα ατομικά .

Και όμως φεύγουμε αναζητώντας ασυναίσθητα ένα ξέφωτο ,που σίγουρα υπάρχει, αλλά κρύβεται, μες απ τις σκιές και τις φυλλωσιές, ένα ιερό διαχρονικό, ένα προσκύνημα στα μεγάλα άλλα, μια  εκ -σταση σε ότι ποτέ ίσως δεν θα κατανοήσουμε ,μια στάση έξω από τα καθ’ ημάς ,μια συνάντηση με τι ? .Μια άλλη ποιότητα ,σαν τύψη, σαν αχνή ανάμνηση ,που ποιον ενδιαφέρει ,στην εποχή της εικόνας ,της απεικόνισης στη τωρινή μαζικότητα, στα ταξίδια μέσα και έξω, χωρίς προορισμούς ,στα  ψαγμένα εστιατόρια ,στα λαμπερά θεάματα, στα ακριβά αυτοκίνητα. Την εποχή μιας εμμονής  στα κινητά ,μιας εναγώνιας αναπάντητης ,ενός μηνύματος έωλου, μετέωρου η γρήγορα σβησμένου μιας αναζήτησης άπληστης που ποτέ δεν χορταίνει ,και ποτέ δεν είναι αρκετή. Σε όλα αυτά που η ματαιότητα τους μας γεμίζει πρόσκαιρη ανακούφιση από την αγωνία του μεσονυχτίου ,την  ανθρώπινη επιδημία  του στρες, του άγχους για ότι ποτέ δεν θα προλάβουμε, μιας αγάπης που ποτέ δεν θα καταλάβουμε

Το Πάσχα και φέτος και πάντα θα είναι μια πρόσκληση Εξόδου διαφορετικής , διαχρονικής και όχι φευγαλέας φυγής τριήμερου, μια άνοιξη που προσκαλεί να ανοίξεις, κομμάτια από την πανοπλία σου να φανούν τα προσωπικά σου τραύματα, να φωτισθούν να αγαπηθούν, να φιληθούν. Μια  πρόσκληση για μια ασκητική εσωτερικής νηστείας από αυτά που κράτησαν την ψυχή σου, άλλα δεν φθάνουν ,δεν διαχειρίζονται  και δεν χορταίνουν ,αλλά ζητούν ξανά και ξανά τα δικά τους καταφύγια ,αυτές τις πρόσκαιρες βεβαιότητες ,τις λαμπερές όσο και απατηλές .Να πως πλησιάζεις το ξέφωτο να πως φιλάς να πως συναντάς στο χρόνο το Ιερό, όσους έφυγαν αλλά είναι αναφορές μας ,οι πατέρες και οι μαννάδες ,οι δάσκαλοι, οι συζητητές ,οι άνθρωποι πίσω μας . Και οι ελπίδες ,αυτοί που έρχονται που θέλουν να συνεχίσουν αλλά και να ανα-θεωρησουν, να πετάξουν περισσότερο ,να πετάξουν καλυτέρα, πιο μακριά .Που θέλουν, και πρέπει, να απαντήσουν με τον δικό τους μοναδικό και αυθεντικό τρόπο στον θάνατο ,να ερωτευτούν ,όπως ποτέ κανένας άλλος ,πουθενά αλλού, μόνο εδώ, μόνο έτσι ,να αποκτήσουν το δικό τους Πρόσωπο, στην δική τους συνάντηση με τον Άλλο.  Όλα είναι εδώ, όλοι είναι εδώ ,νηστευσαντες και μη νηστευσαντες, όλοι με τον πόνο και τον κόπο τους,ο καθένας με τον δικό του τρόπο και όλοι μαζί