Κανένα success story. Τα προηγούμενα τρία χρόνια έφυγαν από την Πορτογαλία 500.000 νέοι. Η ανάπτυξη του 1-1,5% θεωρείται εύθραυστη και η πλειοψηφία των εργαζομένων έχει χαμηλά εισοδήματα και μεγάλες δυσκολίες. Ομως, έχουν πετύχει την έξοδο στις αγορές και τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, χωρίς να ζήσουν το διχασμό, την τυφλή σύγκρουση -στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο- χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους και το μέτρο.

Στέκονται, δηλαδή, σε πολύ καλύτερο σημείο από τη δική μας χώρα που έτσι κι αλλιώς βρέθηκε στην κρίση με πολύ υψηλότερα ελλείμματα και χρέη, ενώ προχώρησε σε πολύ πιο μεγάλη και απότομη δημοσιονομική προσαρμογή. Αν κάτι μας διδάσκει το παράδειγμα της Λισαβόνας είναι ότι πράγματι η λιτότητα σκοτώνει την ανάπτυξη, τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας και οι διαρθρωτικές παθογένειες της οικονομίας είναι πολύ επιβαρυντικός παράγοντας στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον και η ευρεία πολιτική συναίνεση είναι το βασικό προαπαιτούμενο για να περάσει μια χώρα σε κρίση απέναντι, τραυματισμένη αλλά όρθια.