Τα τρία κόμματα που συνεργάζονται στην κυβέρνηση εκπροσωπούν τρία ιστορικά ρεύματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, δηλαδή της Ελλάδας μετά την πτώση της δικτατορίας. Με μια έννοια είναι «παλαιά» κόμματα. Μάλιστα για όλους τους ανόητους ?αν δεν είναι εγκληματικά ιδιοτελείς? που αναθεματίζουν συλλήβδην τα 38 αυτά χρόνια αδιατάρακτης δημοκρατικής ζωής και συνεχούς ανάπτυξης, το καλύτερο θα ήταν να εξαφανιστούν και να δώσουν τη θέση τους στις «νέες δυνάμεις» που ανέδειξε η κάλπη στις εκλογές. Σύμφωνα με αυτήν τη μυωπική θεώρηση των πραγμάτων, «παλαιά κόμματα» είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ενώ και η ΔΗΜΑΡ μπορεί μεν να είναι νέο κόμμα, αλλά αποτελεί συνέχεια της ανανεωτικής Αριστεράς που σημάδεψε με την παρουσία της και τις ιδέες της τη μεταπολίτευση.

Εφόσον, λοιπόν, σύμφωνα με τη βλακώδη αυτή αντίληψη, η μεταπολίτευση αποτελεί επάρατη και ιστορικά βαρυφορτωμένη περίοδο και η ΔΗΜΑΡ αποτελεί τμήμα του παλιού. Προφανώς και η κεντροδεξιά ΝΔ και το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ χρεώνονται τις παθογένειες και την αδυναμία εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος, παθογένειες και αδυναμίες που ανέδειξε και παρόξυνε η κρίση. Ενα κομμάτι του πληθυσμού, κυρίως από τη νέα γενιά που δεν έχει ιστορική μνήμη, βλέπει στο πρόσωπο αυτών των δυνάμεων τους υπεύθυνους μιας κρίσης που έπεσε από τον ουρανό ή για την οποία στην καλύτερη περίπτωση, σύμφωνα με τον βολικό μύθο, ευθύνονται οι ξένοι που επέβαλαν το Μνημόνιο.

Το Μνημόνιο, σύμφωνα με αυτή την απλουστευτική προσέγγιση, έφερε την κρίση και όχι η κρίση το Μνημόνιο. Ολα αυτά γίνονται ένα κουβάρι στο μυαλό πολλών και στρέφονται με πάθος κατά των τριών «παλαιών» δυνάμεων που ανέλαβαν το δύσκολο έργο να κρατήσουν τη χώρα στην ΕΕ και στο ευρώ, να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και παράλληλα να αναδιαπραγματευτούν όρους του Μνημονίου. Αυτή η βασανιστική διαδικασία, που θα διορθώσει τον εκτροχιασμό της χώρας και θα την κρατήσει στις ράγες της Ευρώπης, δεν ικανοποιεί τους βιαστικούς, τους ανιστόρητους, τους ανόητους και τους ιδιοτελείς του «κόμματος» της δραχμής. Ολους αυτούς που κορδώνονται ότι εκπροσωπούν το «νέο». Επειδή όμως το πραγματικό νέο έχει πάντα ιστορική και προγραμματική βάση, τα τρία αυτά κόμματα, που ανέλαβαν στα δύσκολα, εκπροσωπούν στις συγκεκριμένες συνθήκες το νέο. Καθόλου τυχαία πιστώνονται τη μεγάλη επιτυχία της μεταπολίτευσης, την αγκύρωση της χώρας στην ΕΕ. Με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (Κ. Καραμανλής – ΝΔ), με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (Κ.Σημίτης – ΠΑΣΟΚ) και με τον αναπροσανατολισμό ενός τμήματος της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος προς την Ευρώπη (Λ. Κύρκος – ΚΚΕ Εσωτερικού) δημιουργήθηκαν οι στέρεες βάσεις για το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα.

Το οποίο χρειάζεται πλέον ριζική αναμόρφωση. Μόνο που οι εμφανιζόμενες ως νέες δυνάμεις, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και η Χρυσή Αυγή, δεν μπορούν να το αναμορφώσουν. Μόνο να το καταστρέψουν μπορούν και στη θέση του να βάλουν με πρόσχημα το «νέο» ό,τι πιο παλιό και επικίνδυνα αναχρονιστικό επιβιώνει. Το γιατί θα το πούμε σε 15 ημέρες.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο «Εθνος», στις 16/7/2012