Η έλλειψη παράδοσης στον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο, αλλά και η παθογένεια του πολιτικού συστήματος στο να αποφεύγει να αναλαμβάνει συγκεκριμένες και εφικτές πολιτικές δεσμεύσεις, διαιωνίζουν μια στείρα πολιτική πρακτική προβολής ψευδεπίγραφων διλημμάτων, συνήθως διχαστική και αποπροσανατολιστική, αλλά και ενοχοποιητική για τον αντίπαλο, όπως έγινε με το περίφημο δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».
Μια τέτοια πρακτική έχει ενίοτε καταστροφικές συνέπειες, όπως έγινε με το «αντιμνημόνιο», ένα πολιτικό κόλπο πίσω από το οποίο στοιχήθηκαν, ευκαιριακά, λαϊκίστικες δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος. Η βολική αυτή ταμπέλα, όχι μόνο δεν απέκτησε ποτέ πραγματικό περιεχόμενο, αλλά η πόλωση που προκάλεσε απέτρεψε την οποιαδήποτε συνεννόηση για εθνική στρατηγική, παρεμπόδισε τις μεταρρυθμίσεις και την καταπολέμηση των πραγματικών αιτίων της κρίσης, επιβάρυνε υπερβολικά το κόστος των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής και καθυστερεί ακόμη την έξοδο από την κρίση και την ύφεση.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις ¨καταναλώθηκε¨ σε μεγάλο βαθμό το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», εφευρέθηκε ως το νέο ψευδεπίγραφο διχαστικό δίπολο το «παλιό-νέο». Βαφτίζεται «νέο» και αυτόματα εξαγνίζεται, ότι αυτοαποκαλείται νέο και ας είναι παλιοί πολιτευτές που συνέρρευσαν σε σύγχρονες κολυμβήθρες του Σιλωάμ (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ). Και ας έχουν δοκιμαστεί τα κόμματα αυτά στην πορεία τους προς την εξουσία, και ας έχουν ακολουθήσει παλιές μεθόδους και πρακτικές όταν ανέλαβαν την εξουσία. Χρησιμοποιείται όμως και από νέα κόμματα (ΠΟΤΑΜΙ) που έχουν στο οπλοστάσιο τους πραγματικά νέες ιδέες και πρόσωπα και αδικούν τον εαυτό τους προβάλλοντας τον όρο «νέο» και όχι τις πολιτικές τους, για να ακυρώσουν με αθέμητο τρόπο τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Ταυτόχρονα, μαζί με την ενοχοποιημένη ταμπέλα «παλιό» δαιμονοποιείται και όλη η 40ετής μεταπολιτευτική περίοδος, μια και τότε κυβερνούσαν οι «παλιοί», αγνοώντας το θετικό ισοζύγιο της περιόδου αυτής, που ανεξάρτητα από τα λάθη και τις καθυστερήσεις, ήταν η πιο μακρά περίοδος δημοκρατίας και ευημερίας, με αποκατάσταση των πολιτικών δικαιωμάτων για όλους, μείωση των ανισοτήτων, ανάδειξη μιας μεσαίας τάξης και της πιο μορφωμένης νέας γενιάς, δημιουργία του κοινωνικού κράτους, είσοδο σταδιακά στην ΕΟΚ, ΕΕ και Ευρωζώνη, κατασκευή κοινωνικών υποδομών σε όλη την περιφέρεια (νοσοκομεία, σχολεία, ΑΕΙ, ΤΕΙ), μεγάλων μεταφορικών, ενεργειακών και τηλεπικοινωνιακών έργων και δικτύων υποδομής.
Η επικράτηση του νέου απολίτικου δίπολου είναι πολύ επικίνδυνη γιατί νομιμοποιεί όσες παλιές πρακτικές και νοοτροπίες κρύβονται πίσω από την ταμπέλα «νέο», ενοχοποιεί αδίκως πρόσωπα και προσπάθειες ανανέωσης των πολιτικών κομμάτων, καταργεί τη λογική της συνέχειας και της αξιοποίησης της εμπειρίας, επαναφέρει τα αφηγήματα της ψωροκώσταινας και της μιζέριας και συντηρεί τα πιο αρνητικά χαρακτηριστικά του λαϊκισμού, της τυφλής σύγκρουσης και της χαμηλής αποτελεσματικότητας του πολιτικού συστήματος, με μεγάλο κόστος για τη χώρα και τους πολίτες.
O Νίκος Διακουλάκης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής των Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία