Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά άλλαξε τα δεδομένα του προεκλογικού αγώνα για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής. Τα συναισθήματα που προκάλεσε στην κοινωνία, τα οποία όλο και σπανιότερα βρίσκουν στις μέρες μας τρόπο να εκδηλωθούν στην πολιτική, έστρεψαν το ενδιαφέρον των πολιτών σε μια εσωκομματική εκλογική διαδικασία διαδοχής που, απ’ ότι φαίνεται, δεν θα είναι στενά εσωκομματική. Ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε αυτή τη στιγμή ως μια εξαιρετική ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι της εξουσίας και έσπευσε να «καρπωθεί» προσωπικά το έντονο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, αδιαφορώντας αν τα αποτελέσματα των μετρήσεων κάθε άλλο παρά συνηγορούν.

Είχε, φυσικά, κάθε δικαίωμα ο Γιώργος Παπανδρέου να θέσει υποψηφιότητα και να διεκδικήσει την Προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Ιδιαίτερα αν η υποψηφιότητα αυτή σηματοδοτούσε ένα νέο ξεκίνημα στην πολιτική του σταδιοδρομία, συνοδευόμενο και από μια ουσιαστική αυτοκριτική για την προηγούμενη διαδρομή του. Ας μην λησμονούμε την άδοξη πορεία του ΚΙΔΗΣΟ, στις κάλπες του 2015. Ωστόσο, δεν φάνηκε μέχρι στιγμής να υπάρχει κάποια διάθεση πολιτικής ή προσωπικής αυτοκριτικής. Αντίθετα, επανέφερε την πολιτική συζήτηση στα άγονα χρόνια της κρίσης με στόχο την εκ των υστέρων δικαίωσή του, ενώ η προσωπική του στάση παραμένει απαξιωτική για τους συντρόφους του με τους οποίους εξακολουθεί να μην «καταδέχεται» να καθίσει στο ίδιο τραπέζι. Η άρνησή του να συμμετάσχει ισότιμα στα προεκλογικά ντιμπέιτς είναι χαρακτηριστική.

Διαβάστε τη συνέχεια