Χειρότερη από τη θεσμική απείθεια είναι η θεσμική κοροϊδία. Και χειρότερη από την κοροϊδία, η υποκρισία. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξάντλησε, με τις κινήσεις του αυτού του Σαββατοκύριακου, και τα τρία στάδια. Και ενώ απέτυχε τελικά να βλάψει την κυβέρνηση και τη χώρα, είναι πιθανό να έθαψε οριστικά την αξιοπιστία του ως κόμματος εξουσίας.
Απείθεια: το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής απαγορεύουν με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης (που θα πει: κατά της κυβέρνησης συνολικά ή κατά οποιουδήποτε μεμονωμένου μέλους της) πριν κλείσουν έξι μήνες από την απόρριψη της προηγούμενης πρότασης δυσπιστίας (απόρριψη και όχι απλώς κατάθεση, γιατί αν κατατεθεί και γίνει δεκτή η μομφή, τότε πέφτει η κυβέρνηση και παύει να μετράει το εξάμηνο). Η κατάθεση τέτοιας πρότασης πριν από τη λήξη του εξαμήνου, ασχέτως του ποιος και με τι διαδικασία θα αποφανθεί για το απαράδεκτο, συνιστά αφεαυτής ασύγγνωστη παραβίαση του Συντάγματος, δηλαδή των κανόνων του πολιτειακού παιχνιδιού.
Κοροϊδία: Το να ισχυρίζεσαι ότι το εξάμηνο δεν είναι εξάμηνο, ή, εναλλακτικά, ότι δεν ξέρεις από νομικά και αρκείσαι στο ότι οι νομικοί σου σε διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι εξάμηνο. Κι ακόμη χειρότερη κοροϊδία να καταγγέλλεις, εσύ ο παραβιαστής του Συντάγματος, ως «συνταγματικό πραξικόπημα» την απόκρουση της παρανομίας σου –έστω και αν οι υπερασπιστές της νομιμότητας σου έδωσαν, με κάποιες αδεξιότητες τους, πολεμοφόδια για να αντεπιτεθείς. Όμως η στρεβλωτική των θεσμών αντεπίθεση δεν είναι άμυνα, είναι μια ακόμα επίθεση.
Υποκρισία: ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε τουλάχιστον αν είχε το κουράγιο να παραδεχθεί ότι ο μόνος στόχος αυτής της μασκαράτας ήταν να αποτρέψει την ψήφιση του νομοσχεδίου την Κυριακή το βράδυ και άρα να αναβάλει την απόφαση για την εκταμίευση της τελευταίας δόσης υπό το Μνημόνιο στην παρούσα μορφή του. Ακόμα και αν είχε συμπληρωθεί το εξάμηνο, δεν θα δικαιολογούνταν οποιοδήποτε διάβημα καθυστερούσε μια εξέλιξη υπέρ της ελληνικής οικονομίας και άρα υπέρ του ελληνικού λαού. Άλλο η θεσμικά απολύτως προβλεπόμενη και δικαιολογημένη έκφραση αντιρρήσεων, ακόμα και με πολύ σκληρά λόγια, κατά του περιεχομένου μιας νομοθετικής πράξης και άλλο η καθυστέρηση ψήφισης του με έμμεσο τρόπο, μόνο και μόνο για να πληγεί το γόητρο και το κύρος της κυβέρνησης, με τίμημα την επιδείνωση της κατάστασης της χώρας. Η διαφορά του πρώτου από το δεύτερο είναι η διαφορά ανάμεσα στην υπεύθυνη και την επικίνδυνη αντιπολίτευση.