Και ποιος δε θα συμφωνούσε με τα καλά που υποσχέθηκε ο νέος μας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στις προγραμματικές του δηλώσεις. Θα μπορούσαμε μάλιστα να επαυξήσουμε. Θα μπορούσαμε , επίσης, να συμφωνήσουμε πως ορισμένες από τις υποσχέσεις είναι αναγκαίες, ιδιαίτερα αυτές που αφορούν στις πιο αδύνατες κοινωνικές ομάδες… Όμως, η υλοποίησή τους προϋποθέτει κονδύλια και δεν μας έπεισε ο πρωθυπουργός πως θα βρει τα χρήματα… Απομένει το τεστ της πραγματικότητας.
Το πιο σοβαρό τεστ, όμως, είναι αυτό που αφορά στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας στην Ευρώπη. Τα ραντεβού της Τετάρτης στο Eurogroup, στη σύνοδο κορυφής και ξανά στο Eurogroup, είναι πολύ κρίσιμα, καθώς θα δοκιμαστεί η σχέση αυτή.
Αυτό που ευχόμαστε όλοι είναι να υπάρξει ένας συμβιβασμός, που άλλωστε είναι η κινητήρια μηχανή της ΕΕ. Η συγκυρία δεν είναι κακή. Ήδη σε ολόκληρη των Ευρώπη και όχι μόνον, υπάρχει έντονος προβληματισμός για το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας ως συνταγή εξόδου από την κρίση. Το μεγαλύτερο θύμα αυτής της πολιτικής υπήρξε η Ελλάδα ,αλλά τόσο οι ιταλοί, όσο και οι γάλλοι και φυσικά οι ισπανοί ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της πολιτικής λιτότητας.
Η «βίαιη» παρέμβαση στο διάλογο αυτό από τη νέα ελληνική κυβέρνηση δίνει μία νέα δυναμική στη συζήτηση. Η ανάγκη για αναπτυξιακές πολιτικές, κυρίως στο νότο, αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς για να βγεί η Ευρώπη από το αδιέξοδο. Οι συσχετισμοί στα θεσμικά όργανα της ΕΕ είναι προς το παρόν συντριπτικά σε βάρος της Ελλάδας. Είναι πολύ πιθανό στο Eurogroup της Τετάρτης ο κ. Βαρουφάκης να νιώθει απελπιστικά μόνος και υπό ισχυρή πίεση. Όμως, οι Ευρωπαίοι εταίροι, έχουν μάθει εδώ και καιρό να διαπραγματεύονται και έχουν καταφέρει να λύσουν στο παρελθόν προβλήματα που αρχικά έμοιαζαν ανυπέρβλητα.
Οι ακραίες φωνές που ακούγονται στην Ευρώπη , είναι, ίσως, μέρος του μπρα ντε φερ που έχει ξεκινήσει την επομένη των εκλογών και της αλλαγής των δεδομένων. Αντιθέτως, η άφιξη στην Αθήνα , δύο μέρες πριν από την Τετάρτη, του προέδρου του EuroWorking Group, Τόμας Βίζερ και του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ντέκλαν Κοστέλο, είναι ενδεικτική της διάθεσης για διαπραγμάτευση.
Αλλά, και η Ελληνική πλευρά, «μαλακώνει» προσεκτικά τις αρχικές της θέσεις και φαίνεται πως μπαίνει σταδιακά σε αυτό το κλίμα της διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαϊκούς όρους του παιχνιδιού. «Ξέχασε» το θέμα τους κουρέματος και επιχειρεί να διαμορφώσει πιο ρεαλιστικές προτάσεις.
Το βασικό είναι να μείνει η χώρα μέσα στο παιχνίδι. Και για να μείνει θα πρέπει να ακολουθεί τους κοινούς κανόνες. Η λογική της σύγκρουσης οδηγεί εκτός παιχνιδιού. Η λογική της διαπραγμάτευσης μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις που είναι κοινά αποδεκτές και προς όφελος όλων των πλευρών.