Οταν, στις αρχές της δεκαετίας του 60 ο Μάρσαλ Μακ Λούαν υποστήριζε ότι ο πλανήτης μετασχηματιζόταν σ ένα «παγκόσμιο χωριό» (global village), σίγουρα δεν θα είχε κατά νου ότι θα επιβεβαιωνόταν, με τραγικό τρόπο, με τη πανδημία του κορωνοϊού. Με δεκάδες χώρες σε καραντίνα, με χιλιάδες νεκρούς, ανεξαρτήτως τόπου κατοικίας, φύλου, χρώματος δέρματος, εθνικότητας.
Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Από μια πόλη της Κίνας, την Ουχάν, ελάχιστα γνωστή διεθνώς.
Το είχε «προβλέψει» ο πατέρας της θεωρίας του χάους, ο Εντουαρντ Λόρεντζ, πάλι στις αρχές της δεκαετίας του 60, διατυπώνοντας το Φαινόμενο της Πεταλούδας (Butterfly Effect): το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στη Νέα Υόρκη.
Το χωριό μας βιώνει μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα. Περίτρομοι πολίτες, πόλεις ερημωμένες, χώρες απομονωμένες. Η διάδοση του ιού σε πολλές χώρες, όπως η Ιταλία, έχει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η ιχνηλάτηση των προσβληθέντων μοιάζει αδύνατη και τα συστήματα υγείας καταρρέουν.
Με αυτά τα δεδομένα, η πολιτική διαχείριση της πανδημίας είναι κρίσιμης σημασίας. Μοιάζει διεθνώς να υπάρχουν δύο σχολές σκέψης. Η πρώτη, ας την αποκαλέσουμε συμβατικά συνεργατική, θεωρεί ότι καμία χώρα δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Η διεθνής συνεργασία είναι επείγουσα ανάγκη. Το διατύπωσε με δραματικό τρόπο ο Γκόρντον Μπράουν ζητώντας μια συνεργασία, παρόμοια με εκείνη που υλοποιήθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για την κατασκευή της ατομικής βόμβας (Manhattan Project) κινητοποιώντας όλους τους διαθέσιμους παγκοσμίως πόρους για να ανακαλυφθεί το εμβόλιο και η γρήγορη θεραπεία.
Μοιάζει να το υλοποιεί ο Εμανουέλ Μακρόν, δηλώνοντας ότι πρότεινε να γίνει μια τηλεδιάσκεψη των G7 που θα συντονίσει παγκοσμίως την έρευνα για την ανακάλυψη του εμβολίου.
Στην ίδια αντίληψη μοιάζει να κινείται και η Ευρωπαϊκή Ενωση, με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να δηλώνει ότι πρέπει να ενταθούν οι συντονισμένοι υγειονομικοί έλεγχοι και να υπογραμμίζει ότι «οι γενικευμένες ταξιδιωτικές απαγορεύσεις δεν θεωρούνται πολύ αποτελεσματικές από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας».
Στον αντίποδα αυτής της προσέγγισης υπάρχει μια άλλη σχολή σκέψης, που θα την αποκαλέσουμε συμβατικά, απομονωτική. Βασικός εκπρόσωπός της ο Ντόναλντ Τραμπ, συνεπικουρούμενος από τον Μπόρις Τζόνσον. Ο Τραμπ απαγόρευσε τις πτήσεις από την Ευρώπη, χωρίς να ενημερώσει καν την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη βάση της ακόλουθης, αυτάρεσκης και αμετροεπούς, δήλωσής του: «ο κορωνοϊός δεν έχει καμία τύχη απέναντί μας. Δεν υπάρχει έθνος πιο προετοιμασμένο ή πιο ανθεκτικό από τις ΗΠΑ. Εχουμε την καλύτερη οικονομία, το καλύτερο σύστημα υγείας και παγκοσμίως τους πλέον προικισμένους γιατρούς, επιστήμονες και ερευνητές».
Συνήθως ο απομονωτισμός συνοδεύεται από την αποφυγή λήψης δραστικών μέτρων με βάση τις επικλήσεις ότι ο ιός είναι εισαγόμενος, θεωρώντας ότι αρκεί το κλείσιμο των συνόρων για να εμποδιστεί η διάδοση του ιού.
Σε αυτές τις αντιλήψεις έδωσε, εμμέσως, απάντηση ο γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους, που υποστήριξε ότι οποιαδήποτε χώρα αντιμετωπίζει τις χώρες που έχουν πληγεί σκληρά από την πανδημία με τη λογική «αυτό δεν θα συμβεί σ εμάς» διαπράττει θανάσιμο λάθος. Στο παγκόσμιο χωριό, που το μέλλον είναι κοινό και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο, (Μεταναστευτικό - Προσφυγικό, τρομοκρατία, πυρκαγιές, κλιματική αλλαγή), ο απομονωτισμός είναι η συνταγή της αποτυχίας. Πολλές φορές, με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Πηγή: www.tanea.gr