Η αλήθεια είναι ότι απέχουμε πολύ ακόμη από το να αγγίξουμε τη σοσιαλιστική τελειότητα της Βενεζουέλας. Η Ελλάδα είναι 81η χώρα σε ανταγωνιστικότητα (μετά το Τατζικιστάν, την Ουκρανία κ.ά.), ενώ ο παράδεισος του μακαρίτη Τσάβες είναι στην 132η. Αλλά η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί. Δηλώνει ότι οι ζημιογόνες εταιρίες του Δημοσίου, θα παραμείνουν εσαεί στο Δημόσιο για να πληρώνονται από τους φόρους των Ελλήνων. Τον περασμένο Απρίλιο, ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης για παράδειγμα, με επείγουσα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έδωσε από το υστέρημά μας 30 εκατομμύρια για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης· τσιγκουνιές θα κάνουν με τα λεφτά μας; Να σημειώσουμε ότι οι ζημίες της εταιρείας τον περασμένο (έβδομο σε σειρά ζημιογόνο) χρόνο ήταν 58,4 εκατ. ευρώ και ο κύκλος εργασιών μειώθηκε κατά 20,53% και ανήλθε στα 80,6 εκατ. ευρώ. Στο μεταξύ, το εργοστάσιο στο Πλατύ Ημαθίας προκήρυξε 212 προσλήψεις, ενώ «στο εργοστάσιο των Σερρών, 55 μόνιμοι υπάλληλοι απασχολούνται στην παραλαβή των τεύτλων και στην αποστολή τους στο Πλατύ και απασχολούνται ακόμη 5 άτομα εποχικό προσωπικό» (Εφημερίδα Συντακτών 23.9.2015).
Από την άλλη πλευρά, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κατερίνα Ιγγλέση πανηγυρίζει διότι το «κίνημα» θα καταφέρει να διώξει τη μόνη μεγάλη επένδυση που έγινε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. «Η υπόθεση (να κλείσει η επιχείρηση εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές) βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο, επιτέλους. Εχουμε μια κυβέρνηση που έκανε ανάκληση των αδειών…» (Στο Κόκκινο 1.10.2015).
Δυστυχώς και στον τομέα των επενδύσεων δεν πρόκειται να δούμε προκοπή με αυτή την κυβέρνηση. Τα στελέχη της ζουν σε άλλες εποχές, τότε που το κράτος επιχειρούσε επί ζημία όλων. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοούν τις σύγχρονες προκλήσεις, δεν ξέρουν τι σημαίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, δεν νοιάζονται για τα λεφτά των φορολογουμένων· ίσως επειδή έπεισαν τους εαυτούς τους ότι κάθε φορολογούμενος είναι αναγκαστικά και πλούσιος.
Ετσι από τούδε και στο εξής πλούσιοι θα λογίζονται -για να χαρατσωθούν- όσοι βγάζουν 1.500 ευρώ τον μήνα. Κι αυτό δεν θα είναι καν το τέλος. Η κυβερνητική πολιτική στοχεύει να μην αυξήσει την ευημερία ουδενός, αλλά να φέρει την ισότητα στον πάτο. Μόνη παρηγοριά είναι ότι τουλάχιστον θα έχουμε εργοστάσια ζάχαρης. Ασχέτως αν το προϊόν τους, όπως δείχνει ο τζίρος της εταιρείας, ουδείς το αγοράζει.