Άλλο πράγμα θα έλεγα, το «όλον ΠΑΣΟΚ» ως ορισμός ενός πολιτικού υποκειμένου, που περιλαμβάνει πολιτικές απόψεις και πρόσωπα που κινούνται, από το φιλελεύθερο κέντρο έως την δημοκρατική αριστερά και την οικολογία και διαφορετικό πράγμα το «όλον ΠΑΣΟΚ» ως πολιτικός χυλός,… χωρίς σαφές πολιτικό στίγμα, φυσιογνωμία και πολιτική πρόταση.
Το πρώτο θα έπρεπε νομίζω να θεωρείται αυτονόητο και πάντως επιθυμητό.
Το δεύτερο ως αποτέλεσμα αδιάκοπων συμβιβασμών και εσωκομματικών ισορροπιών, στη βάση μιας κακά εννοούμενης πολιτικής διαχείρισης προσώπων και προσωπικών φιλοδοξιών ή απαιτήσεων, απευκταίο, μη επιδιωκόμενο και μη αποδεκτό.
Τα δημοκρατικά κόμματα και αναφέρομε τώρα σε όλα , λειτουργούν ή μάλλον θα έπρεπε να λειτουργούν, με πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Οι πολιτικές απόψεις θα έπρεπε να συγκρούονται κατά το δυνατόν οργανωμένα, οι διαφορές να καταγράφονται και στο τέλος να δημιουργούνται ευρύτερες ή μικρότερες πλειοψηφίες και στο τέλος να εκλέγονται, για να διευθύνουν και να εκπροσωπούν τα κόμματα, τα πρόσωπα που τις εκφράζουν.
Οι μειοψηφείες να καταγράφονται, να εκπροσωπούνται δικαιωματικά και κατά το δυνατόν αναλογικά, να ασκούν εσωκομματική κριτική και έλεγχο και να διατηρούν το δικαίωμά τους κάποια στιγμή να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να πλειοψηφήσουν.
Απλά πράγματα…Τι ωραία που τα λέω έ… Και μετά γύρισα πλευρό…!
Τίποτα από όλα αυτά δυστυχώς δεν είναι από εκείνα που συμβαίνουν στα πολιτικά κόμματα στη χώρα μας, μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Που δεν είναι άλλα, από την πλήρη απαγόρευση εσωκομματικών συζητήσεων σε ορισμένα, την περιορισμένη δυνατότητα σε αρκετά, έως την κακώς εννοούμενη ομαδοποίηση με ομαδάρχες οπλαρχηγούς, αλλά και την πλήρη απαξίωση οποιασδήποτε θεσμικής εσωτερικής λειτουργίας στα «απολυταρχικά» αρχηγικά κόμματα, συνήθως εξουσίας (μόλις μας άφησε χρόνους… ένα τέτοιο με σκληρές δυστυχώς συνέπειες) .
Αλλά και ο εκλογικός νόμος που βάζει και αυτός το χεράκι του, με αυτόν «τον ανεκδιήγητο εκμαυλιστή» τον σταυρό προτίμησης και τις πολύ μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, δίνει επιπλέον δυνατότητες μέσα στο πολιτικό σύστημα να παράγονται και να αναπαράγονται κλειστές ελίτ εξουσίας. Δίνει το χώρο για να τρυπώνουν και να ξετρυπώνουν μετά σε θέσεις εξουσίας, κάθε είδους τρωκτικά και απατεώνες, διαφθείρει και διαφθείρετε συνεχώς και χωρίς να μπορεί να μπει ποτέ(;) ένα τέλος.
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα σήμερα, το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα εσωκομματικής δημοκρατίας και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος γενικότερα. Και δεν αποτελεί πιστεύω κάποια πολυτελή λεπτομέρεια, ή κάποια εμμονή ορισμένων ενδεχομένως ιδιότροπων παρατηρητών του δημόσιου βίου.
Είναι εκ των βασικών προβλημάτων που δεν επιτρέπει σε μεγάλο βαθμό, μαζί και με άλλα εξίσου σπουδαία, να υπάρξει και αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας και διαχείριση της κρίσης.
Γιατί δεν επιτρέπει στα κόμματα να διαμορφώσουν ένα σαφές πολιτικό πρόγραμμα.
Γιατί στην πραγματικότητα αυτά δεν μπορούν να εφαρμόσουν κανένα πρόγραμμα ακόμη και αν υποθέσουμε ότι καταφέρουν να το διαμορφώσουν. Γιατί πώς να διαμορφώσουν ένα σαφές πρόγραμμα, όταν πρέπει να χωρέσουν εκεί μέσα από τις απόψεις του κάθε ομαδάρχη και οπλαρχηγού, μέχρι τον πόνο της θειάς μ’ της Αμιρσούδας…
Και πώς να ορκισθεί μετά «μικρή και ευέλικτη» κυβέρνηση από τους πιο άξιους και ικανούς όταν ο κάθε φύλαρχος απαιτεί το μερίδιο του στα λάφυρα της εξουσίας. Και όταν βεβαίως-βεβαίως έχει επικρατήσει και η λογική του «έλα μωρέ προεκλογική περίοδος είναι, λέμε και κάτι παραπάνω…για να περνάει η ώρα».
Και μετά τις εκλογές αφού δεν θυμούνται πλέον από τα τόσα που έχουν πει, για ποιο λόγο και για να κάνουν τι έχουν εκλεγεί, παρά μόνο ότι έχουν «νωπή λαϊκή εντολή», κυβερνούν συνήθως χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, «αναγκάζονται» να εφαρμόσουν «τας υποδείξεις»,… πελαγοδρομούν στα τεράστια προβλήματα και τσαλαβουτούν μέσα στην επικοινωνιακή τους διαχείριση.
Τα κόμματα της κεντροαριστεράς στα οποία εγώ επικεντρώνω το δικό μου ενδιαφέρον, θα πρέπει κατά την γνώμη μου να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια για να υπερβούν αυτές τις καταστάσεις. Θα ήταν πιστεύω εξαιρετικά χρήσιμο για τη χώρα και πιθανόν και για τα ίδια και σε κάθε περίπτωση μια καλή αρχή για ένα νέο ξεκίνημα.
Και αυτό αφορά κατά την γνώμη μου τόσο το νέο ΠΑΣΟΚ, στα πρώτα του βήματα υπό την ηγεσία Β. Βενιζέλου όσο και την ΔΗΜ.ΑΡ. του Φ. Κουβέλη.
Γιατί όσο και αν δεν το παραδέχονται οι φίλοι και σύντροφοί μου εκεί στη ΔΗΜ.ΑΡ οι οποίοι ασκούν τις τελευταίες ημέρες σκληρή κριτική στον Β. Βενιζέλο για το όλον του ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη κιόλας ημέρα της εκλογής του(!), και με κάπως βιαστικό και υπέρμετρα θα έλεγα επιθετικό τρόπο (εκτός κι αν τα λεν της νύφης για να τα’ ακούει η πεθερά), το πρόβλημα της σαφήνειας του πολιτικού στίγματος, του σαφούς πολιτικού λόγου και γενικώς ο «χυλός», φαίνεται να αφορά και στο δικό τους πολιτικό χώρο.
Και έχει μάλλον επιδεινωθεί εσχάτως απ’ότι παρατηρώ, με μια κάποια φιλολογία που αναπτύσσεται περί της «όλης Αριστεράς» Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοούν, δηλαδή μπορεί και να αθροίζονται όλα τα κόμματα και οι κινήσεις της πέραν του ΠΑΣΟΚ Αριστεράς; Θέλω να πιστεύω πως όχι!
Αλλά και με τις προεκλογικές μεταγραφές ΠΑΣΟΚογενών βουλευτών και με τις σχεδόν καθημερινές πλέον αναφορές Κουβέλη, περί της μη ύπαρξης ουδεμίας πιθανότητας συνεργασίας του κόμματός του με το ΠΑΣΟΚ μετεκλογικά(!)
δείχνει σα να αλλάζει ο προσανατολισμός και η στρατηγική συμμαχιών και συνεργασιών αυτού του κόμματος.