Όποτε μιλάμε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, όποτε γράφονται διθύραμβοι και λίβελοι για εκείνον που κάθε φορά το κερδίζει, χρήσιμο είναι να θυμόμαστε πώς είχαν υποδεχθεί το 1963 τη βράβευση του Γιώργου Σεφέρη -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- οι Έλληνες ομότεχνοί του. Οι σοφολογιότατοι, οι στρατευμένοι, οι απλώς ζηλόφθονες…
Ο -σπουδαίος κατά τα άλλα- Κώστας Βάρναλης δήλωσε ότι στο πρόσωπο του Σεφέρη τιμάται η Ελλάδα ως χώρα αντιδραστική και φασιστική.
Εφημερίδα της κεντροαριστεράς ισχυρίστηκε πως ο Σεφέρης κατέκτησε το Νόμπελ κυρίως ως διπλωμάτης και λιγότερο ως ποιητής.
Εφημερίδα της άκρας δεξιάς δεν δίστασε να γράψει ότι ο Σεφέρης είχε συμβάλει στις προδοτικές για την Κύπρο συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου και τα τριάντα αργύρια ήταν το Νόμπελ.
Τέτοια υπήρξε η παγερότης, τόσα τα κατεβασμένα μούτρα, ώστε ο Σεφέρης ρώτησε τη γυναίκα του: «Βρε Μαρώ, τι τους έκανα και με μισούν έτσι;»
«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια…» θα μου πείτε. Ή -όπως το είχε πει ο Ιησούς Χριστός- «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς τους απεσταλμένους…»-