Πριν χρόνια πολλά, συμμετείχα σε μια αποστολή στην Νορβηγία ενόψει του δημοψηφίσματος για την ένταξη της τότε  χώρας της ρέγγας στην ΕΟΚ-τότε, γιατί τώρα είναι η χώρα του πετρελαίου. Η πρωθυπουργός Μπρούτλαντ, τα κόμματα τα παραδοσιακά δεξιάς και αριστεράς και τα συνδικάτα εργαζομένων και εργοδοτών και σύσσωμος ο Τύπος, είχαν εκφραστεί με ενθουσιασμό για την μελλοντική ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια της ιδιόρρυθμης χώρας του Μούνκ. Αφού συναντήσαμε κόσμο και λαό, επισκεφτήκαμε το μουσείο του διάσημου ζωγράφου και θαυμάσαμε την ‘’Κραυγή’’ του, φάγαμε ρέγγες, κοιμηθήκαμε, και την άλλη ημέρα γυρίσαμε στις Βρυξέλλες.

.

.

.
Λίγες ημέρες μετά, βιώσαμε τη γνωστή ψυχρολουσία. Οι Νορβηγοί καταψήφισαν την πρόταση της Βουλής για ένταξη και προτίμησαν να  συνεχίσουν τη μοναχική τους πορείας στα λιβάδια της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Η νίκη των οπαδών του ΌΧΙ στηρίχτηκε στην ύπαιθρο, και τις ατελείωτες παράκτιες περιοχές των φιόρδ.

.

Συναντήσαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και τον αείμνηστο ευγενή της  ελληνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής  ζωής  Γιάγκο Πεσματζόγλου. Τον ρωτήσαμε τη γνώμη του για τις αιτίες του δυσμενούς για τους ευρωπαϊστές αποτελέσματος από την ετυμηγορία. Κι εκείνος απάντησε με το αμίμητο στυλ του. ‘’Είναι οι ρέγγες κύριοι.. οι ρέγγες..’’ Κι αυτό ελέχθη πολύ πριν το περίφημο ‘’It’s the economy, stupid’’ του Μπιλ Κλίντον.

.

Πράγματι  οι νορβηγοί αλιείς, είχαν πάθει αλλεργία με τους κανόνες και τις ποσοστώσεις αλιευμάτων, αλλά και με το άνοιγμα σε ξένους στόλους των  θαλασσών τους. Θεωρούσαν, ότι όλος αυτός ο κατακλυσμός οδηγιών, συστάσεων και άλλων παρεμβάσεων της ΕΟΚ, δεν θα τους έβγαινε σε καλό. Κι έτσι έμειναν εκτός, ενώ οι γείτονές τους είναι  στο μεταξύ μέλη της Ε.Ε.

.

Δεν λέω ότι τους βγήκε σε κακό. Γιατί τα πετρέλαια τούς έδωσαν την ευκαιρία να καταστούν από τους πλουσιότερους λαούς του κόσμου. Και η καλή διαχείριση των δημοσιονομικών τους είναι υποδειγματική. Να φανταστείτε, ότι τα τεράστια κέρδη από την εξόρυξη πετρελαίου που διαχειρίζεται το Κράτος κατευθύνονται προς τα ασφαλιστικά ταμεία με προοπτική επιβίωσης τού συστήματος συνταξιοδότησης για τριάντα χρόνια. Στο δε παγκοσμιοποιημένο  χρηματοοικονομικό καζίνο, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν λόγω αυστηρών κανόνων για τις τοποθετήσεις των πλεονασμάτων τους. Με εξαίρεση κάποιους άπληστους και αδαείς Δήμους, που ποντάρισαν στα πολύπλοκα δομημένα ομόλογα αφερέγγυων αμερικανών δανειοληπτών. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή την απονομή του φετινού νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή ¨Ένωση. Όπως ξέρετε το βραβείο αυτό το απονέμει ετησίως η Νορβηγική επιτροπή, ενώ όλα τα άλλα η Σουηδία.

.

Με το που έγινε γνωστή η επιλογή, διάφοροι καχύποπτοι φίλοι και οπαδοί της θεωρίας της συνομωσίας  με ρωτάνε πώς και μας θυμήθηκαν οι συμπαθείς Νορβηγοί, καθώς δεν πείθονται από το επίσημο ενημερωτικό της απονομής του διαπρεπούς βραβείου.

.

Αναρωτιέμαι κι εγώ  τι τους έπιασε και τίμησαν με αυτόν τον τρόπο τον θεσμό, που όντως παγίωσε την Ειρήνη στη Ήπειρό μας. Να είναι άραγε ένα είδους ενοχής σε σχέση με την επιλεγμένη απομόνωσή τους από την Ευρώπη; Να οφείλεται σε όσα γράφει και ο περίφημος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Jo Nebsco σε σχέση με τον ρόλο κάποιων εθνικιστών ή ανόητων στον πόλεμο; Να αναγνώρισαν πράγματι την συνεισφορά της Ένωσης στην Ειρήνη και όχι μόνο για την ¨Ήπειρό μας; Ή μήπως ‘’φταίνε’’ και πάλι οι.. ρέγγες; Δεν ξέρω. Πάντως ας μην μεμψιμοιρούμε και ας χαρούμε, όσο ακόμη είμαστε στην Ευρωζώνη την αναγνώριση της προσφοράς του θεσμού στην Ειρήνη.

.

Η αλήθεια είναι πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, ότι ρέγγες και πετρέλαια κάποτε στερεύουν. Οι δημοκρατικοί θεσμοί και η αλληλεγγύη των λαών, εξελίσσονται και βαθαίνουν.