Το τρίτο σε δύναμη κόμμα της Βουλής των Ελλήνων, ζήτησε μια αίθουσα του Κοινοβουλίου, προκειμένου ο Πρόεδρός του να μιλήσει στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα.
Ο Πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε, με την αιτιολογία ότι την ώρα εκείνη συνεδριάζει η Ολομέλεια και το Κανάλι της Βουλής, δεν μπορεί να διακόψει τη μετάδοση από την Ολομέλεια για να δείξει την ομιλία του Ν. Ανδρουλάκη. Συμπλήρωσε δε, ότι αυτό το δικαίωμά του, το παρέχει ο Κανονισμός της Βουλής.
Η πλάγια υπενθύμιση ήταν ότι ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είναι Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Όμως ο Ν. Ανδρουλάκης είναι Αρχηγός του τρίτου σε δύναμη κόμματος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Και όντως δεν είναι Βουλευτής, αλλά είναι Ευρω-Βουλευτής, εκλεγμένος από τον Ελληνικό Λαό στο σύνολο της Ελληνικής Επικράτειας και όχι σε κάποια επιμέρους εκλογική περιφέρεια.
Δικαιούται να μιλήσει στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων; Προφανώς και όχι.
Όμως, γιατί μια ευρύχωρη και ανεκτική κοινοβούλευτική Δημοκρατία, όπως η δική μας, που δίνει λόγο μέσα από Πανεπιστημιακές αίθουσες σε απευθείας σύνδεση με τις φυλακές, στον κατά συρροή δολοφόνο Κουφοντίνα, αρνείται τη δυνατότητα να μιλήσει σε κάποια αίθουσα της Βουλής ο Αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος στην κοινοβουλευτική του Ομάδα;
Όπου, φυσικά, θα μπορούσε να ρυθμιστεί έτσι, ώστε η ώρα της ομιλίας του να μη συμπέσει με ομιλία άλλου Αρχηγού ή ακόμη και Υπουργού.
Ίσα-ίσα θα έλεγα, που ο Πρόεδρος της Βουλής, γνωρίζοντας ότι ο Ν. Ανδρουλάκης, δεν μπορεί να μιλήσει στον Ολομέλεια της Βουλής σε μια τόσο σημαντική συνεδρίαση, θα έπρεπε να κάνει τα πάντα προκειμένου να τον διευκολύνει να εκφραστεί, έστω σε κάποια άλλη αίθουσα.
Αλλά είπαμε. Ξανά η αγαπημένη ενασχόληση κάποιων με το «νόμιμο» και το «ηθικό». Που, μάλιστα, επιχειρήθηκε να εμφανιστεί και με ειρωνικά μειδιάματα και εξυπνακισμούς από κάποιους άλλους.