Ο αρχηγός της αξιωματικός αντιπολίτευσης δεν θα λάβει, λοιπόν, μέρος στην επίσημη τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας. Είναι ασφαλώς δικαίωμα του. Είναι όμως, ακόμα ασφαλέστερα, ενδεικτικό της στάσης και της πολιτικής του –και όχι μόνο για την Ευρώπη.
Μέσω του εκπροσώπου του –ο αρχηγός απουσιάζει προσωπικώς αλλά δικαιολογεί την απουσία του κομματικώς-, ο κύριος Τσίπρας υπεραμύνθηκε αυτής της διόλου κενής συνεπειών επιλογής με τρία κυρίως επιχειρήματα.
Πρώτον, λόγω της «άρνησης της κυβέρνησης να θέσει τα γενικότερα ζητήματα προσανατολισμού της Ευρώπης». Αγνοεί μήπως ο αρχηγός της αξιωματικός αντιπολίτευσης ότι η προεδρεύουσα χώρα δεν έχει, ιδίως μετά τη θέση σε εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας, τέτοια γενική αρμοδιότητα και ότι οι προτεραιότητες της οφείλουν να είναι προσανατολισμένες σε προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών ζητημάτων, με βασικό εργαλείο την προεδρία των διαφόρων συμβουλίων υπουργών; Ακόμα όμως και να μη γνωρίζει, ή να περιφρονεί, τα θεσμικά της Ένωσης (λίγο βαρύ, πάντως, για κάποιον που είναι υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), από πού βγάζει άραγε αυτό το συμπέρασμα περί «άρνησης συζήτησης»; Η συμπερίληψη στην ατζέντα των ελληνικών προτεραιοτήτων της ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, της μετανάστευσης και ενσωμάτωσης, του «μεσογειακού δρόμου» εξόδου από την κρίση δεν επιτρέπει τέτοιο συμπέρασμα –εκτός από κάποιον που περιφρονεί ή αγνοεί και τις προτεραιότητες που έχει θέσει η χώρα του.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την άρνηση της κυβέρνησης να «μιλήσει για την αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος». Ως προς αυτό ο κύριος αρχηγός μάλλον μας κοροϊδεύει παρά δεν καταλαβαίνει. Φαντάζεται άραγε ότι μια χώρα που βρίσκεται σε πρόγραμμα, εξακολουθεί να παίρνει χρήματα βάσει του Μνημονίου και, το κυριότερο, είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει λύσεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας της, πατώντας ακριβώς επάνω στην ανάδειξη όσων έχει επιτύχει αλλά και στην ανάδειξη των ορίων αντοχής της, φαντάζεται λοιπόν ότι αυτή η χώρα θα μπορούσε –ή θα ήταν έξυπνο- να ξεκινήσει την Προεδρία της καταγγέλλοντας το Μνημόνιο και χαρακτηρίζοντας το «αποτυχημένο»; Δεν αντιλαμβάνεται ο κύριος αρχηγός ότι όλη η προσπάθεια, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της κοινωνίας, είναι η απεμπλοκή από το Μνημόνιο το συντομότερο δυνατό, αλλά όπως έκαναν η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, όχι σα μιαν Αργεντινή της Ευρώπης που τρέχει στην καταστροφή της;
Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με την «προσπάθεια της κυβέρνησης να αναβάλει την έλευση της Επιτροπής του Κοινοβουλίου» που εξετάζει τα θέματα της τρόικας και του Μνημονίου. Αυτή η προσπάθεια αναβολής, όμως, δεν τεκμηριώνεται –ο ίδιος ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου διαβεβαίωσε ότι ήταν δική του πρωτοβουλία, που δεν θέτει σε αμφιβολία την ολοκλήρωση του διαβήματος. Διάβημα, εξάλλου (αλλά και αυτό χρειάζεται κάποια μελέτη εκ μέρους αυτών που μιλούν για τα ευρωπαϊκά πράγματα), που αποτελεί πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία θα καταλήξει σε μια μη δεσμευτική Έκθεση, η οποία, με τη σειρά της, θα είναι ένα γενικόλογο κείμενο, αφενός λόγω της θέματος και του τρόπου έρευνας, αφετέρου δε γιατί θα την συνυπογράψουν και οι δύο μεγάλες παρατάξεις του Κοινοβουλίου. Εξάλλου, τι παραπάνω νομίζει ότι θα διαβάσει στην Έκθεση ο κύριος αρχηγός ή/και ο εκπρόσωπός του από αυτά που πολλές φορές έχουν υποστηρίξει δημόσια και όσοι τώρα του απαντούν δημόσια, ότι δηλαδή και η τρόικα και το Μνημόνια είναι άτυποι θεσμοί με πολλά προβλήματα, χάρις στους οποίους, όμως, η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε;
Γιατί τόση βιασύνη η σχετική συζήτηση να συμπέσει με την τελετή έναρξης της προεδρίας; Μήπως γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση, την οποία, ως κόμμα αλλά και ως θεσμό, εκπροσωπεί ο κύριος Τσίπρας, ψάχνει κάθε δυνατό τρόπο για να αποτύχει η προεδρία και, αύριο, να αποτύχει και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Μήπως αυτός είναι ένας ακόμα τρόπος να «στηρίζουμε» την Ευρώπη Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή και να την κάνουμε δώρο στις συνιστώσες μας Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο;