Μπορεί να είναι συγκυριακό ή θα έλεγαν οι πλέον απαισιόδοξοι «στιγμιαίο». Οι Δημοσκοπήσεις άρχισαν να δείχνουν επιτέλους την δυναμική ενός χώρου που μέχρι σήμερα έστω και «δημοσκοπικά» ήταν κολλημένος στα όρια του υπαρκτού. Για πρώτη λοιπόν φορά οι καταγραφή των απόψεων της κοινής γνώμης υποδεικνύει ότι η Δημοκρατική συμπαράταξη,

το Ποτάμι και οι συναφείς κινήσεις φαίνεται να αποκτούν μια δυναμική που τους δείχνει συνολικά, ότι σαν «εκπρόσωποι» της Σοσιαλδημοκρατίας», μπορούν επιτέλους να παίξουν βαρύνοντα ρόλο στις εξελίξεις. Και μόνο η αναγγελία της ενοποίησης όλων κάτω από μια Σοσιαλδημοκρατική ομπρέλα χωρίς υπότιτλους αλλά με σοβαρή προοπτική, άρχισε να αποτελεί το έναυσμα για ανασύνταξη του χώρου και  όπως συνηθίζεται να λέγεται αυξημένη συσπείρωση. Μένει να δούμε αν οι προθέσεις γίνουν τελικά πράξη, κάτι που φαίνεται ότι μάλλον αυτήν την φορά θα είναι και το αποτέλεσμα, η οποία πράξη θα δώσει και διαφορετική προοπτικές στον χώρο.

Προς στιγμήν φαίνεται ότι η θέληση για ενιαία έκφραση είναι ισχυρότερη μεμονωμένων αντιρρήσεων που εδράζονται πιθανώς σε προσωπικές πολιτικές, επιδιώξεις και μικροσυμφέροντα. Οι τοποθετήσεις που έγιναν, στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη των κινήσεων πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία, (μια πολύ σοβαρή εκδήλωση χωρίς κραυγές και αναθέματα) εκ μέρους των πολιτικών αρχηγών (Φ. Γεννηματά, Σ. Θεοδωράκης, Σπ. Λυκούδης και άλλοι), στελεχών και άλλων συμμετεχόντων παρά τις επιμέρους ενστάσεις συνέτειναν στην ενίσχυση της θετικής προοπτικής.

Και έχει δίκιο ο Σπ. Λυκούδης που προβάλλει το ταχύ των εξελίξεων. Πριν λεηλατηθούν από άλλους χώρους οι ιδέες, οι τακτικές και οι στρατηγικές που σχηματοποιούνται. Ώστε να είναι και έτοιμοι οι πάντες απέναντι σε οποιονδήποτε αιφνιδιασμό.  Δεν θα είναι όλα ρόδινα. Όμως χωρίς ρομαντική διάθεση φαίνεται το νερό να μπαίνει επιτέλους στο αυλάκι.