Στην Ελλάδα της κρίσης βγήκαν και οι πικραμένοι διπλωμάτες στο μιντιακό μεϊντάνι για να καταγγείλουν πράματα και θάματα. «Εβλεπα φοβερές καταστάσεις» δήλωσε ανωνύμως ένας από αυτούς, «με κατασπατάληση κονδυλίων ύψους περίπου 2 εκατ. ευρώ για αναδάσωση του Αμαζονίου, για την εκπαίδευση στατιστικολόγων στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, μέχρι και για παραγωγή… συνταγματολόγων για την Κούβα» («Το Βήμα» 20.2.2014). Ξέχασε βέβαια ότι είναι συμβατική υποχρέωση της Ελλάδος, όπως όλων των αναπτυγμένων κρατών, να παρέχουν αναπτυξιακή βοήθεια σε τρίτες χώρες, και ξέχασε ότι η χώρα που πάλλεται από συνθήματα της αλληλεγγύης των λαών, είναι τελευταία στον κατάλογο του ΟΟΣΑ με βάση την αναπτυξιακή βοήθεια· ακόμη και ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Το υπό διερεύνηση σκάνδαλο για τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ασχολείτο με τις αποναρκοθετήσεις, άνοιξε πάλι τον ασκό του λαϊκισμού. Για μια ακόμη φορά ο τηλεοπτικός μύλος όλα τ’ αλέθει κάνοντας ένα χυλό σκανδάλων και σκανδαλισμού και στο τέλος δεν βρίσκουμε άκρη. Είναι άλλο οι «Μη» Κυβερνητικές Οργανώσεις και άλλο οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Είναι ένα ζήτημα το τι έγιναν τα λεφτά για τις αποναρκοθετήσεις και άλλο αν η χώρα μας έπρεπε να συμβάλει οικονομικώς γι’ αυτές. Το πρώτο είναι θέμα που οφείλει να διαλευκάνει η Δικαιοσύνη. Το δεύτερο είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής. Βεβαίως η χώρα όφειλε την περίοδο της -έστω πλαστής- ευημερίας της και στη σωτηρία του Αμαζονίου να συμβάλει, και στατιστικολόγους της Ανατολικής Ευρώπης να εκπαιδεύσει· αν και πιο λογικό θα ήταν να ξεκινήσει από τις διοικήσεις της δικής μας αλήστου μνήμης Στατιστικής Υπηρεσίας. Οφειλε να είναι παρούσα σε οτιδήποτε προέκρινε η αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ. Η Ελλάδα δεν είναι μια νησίδα που συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο με μονόδρομους, και η οποία όταν έχει ανάγκες απαιτεί την καλοσύνη των ξένων, και όταν ευημερεί κυριαρχεί το «πέρα βρέχει…».
Αυτή η φρενίτιδα που αναπτύσσεται σε σχέση με τις ΜΚΟ δεν είναι πρωτόγνωρη. Τη ζήσαμε παλιότερα με το έπος της διεφθαρμένης «Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Κάτι που μπορεί να εδράζεται σε πραγματικά σκάνδαλα, μεγιστοποιείται τροφοδοτούμενο από την έμφυτη καχυποψία οτιδήποτε είναι μη-κρατικό στη χώρα. Από τις επιχειρήσεις, μέχρι τις ΜΚΟ, και μέχρι τους ΟΤΑ. Γενικώς, ό,τι δεν έχει οκτώ σφραγίδες και δέκα υπογραφές, είναι ύποπτο. Πόσω δε μάλλον οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που απασχολούνται με τη δενδροφύτευση στον Αμαζόνιο. Αν προσθέσουμε δε και τα καρυκεύματα της φαιοκόκκινης συνωμοσιολογίας, περί σχεδίου της παγκοσμιοποίησης για «ανατροπή κυβερνήσεων διά των ΜΚΟ» φτιάχνεται ένα πρώτης τάξης στόρι, αντάξιο εκείνου για τα «μουσουλμανικά τόξα στα Βαλκάνια» που πάλι η παγκοσμιοποίηση έφτιαχνε για να πνίξει την Ελλάδα.
Φυσικά θα ήταν απίθανο να μην υπάρχουν κρούσματα διαφθοράς και στον χώρο των ΜΚΟ, πολλώ δε μάλλον ότι αυτό είναι «νέο φρούτο» στην ελληνική πραγματικότητα. Τα κρούσματα διαφθοράς φυσικά πρέπει να ελεγχθούν από την δικαιοσύνη και τις αρμόδιες αρχές. Αλλά φοβόμαστε ότι με την θολούρα που δημιουργούν τα ΜΜΕ δεν θα καούν μόνο χλωρά μαζί με τα ξερά. Θα απαξιωθεί πλήρως αυτό που στον υπόλοιπο κόσμο θεωρείται ήδη ο «τρίτος τομέας της οικονομίας», δίπλα δηλαδή στον κρατικό και τον ιδιωτικό.