Μετά το δράμα η κωμωδία. Τα τραγικά γεγονότα διαδέχονται τις κωμικές πράξεις. Δεν αλλάζει μόνο το ρεπερτόριο αλλά και οι πρωταγωνιστές. Εντούτοις, το νέο έργο υπόκειται και αυτό στους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης. Το φιλοθεάμον κοινό αναζητά το αντίδοτο της απελπισίας, της απόγνωσης και της απογοήτευσης. Φαίνεται να μην αντέχει άλλο τις οδυνηρές παραστάσεις. Ούτε το διαρκές τσίτωμα. Προσφεύγει στη χαλάρωση, στην ελαφρότητα, ακόμη και στο χαβαλέ.

Η χρεωκοπία της χώρας, έργο της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης, ξεχαρβάλωσε το μεταπολιτευτικό  πολιτικό οικοδόμημα. Πολτοποίησε τις ιδεολογικές και πολιτικές διαιρέσεις. Ισοπέδωσε τις υπαρκτές στρατηγικές διαφορές των δυνάμεων της προόδου και της συντήρησης. Τροφοδότησε τον ανορθολογισμό, την εχθροπάθεια και τη συνωμοσιολογία. Καλλιέργησε τις μάταιες ελπίδες και τις εξωπραγματικές προσδοκίες. Γέμισε τις δεξαμενές του εθνολαϊκισμού, εκθέτοντας τη χώρα.

Επιπροσθέτως προκάλεσε μείζον «στεγαστικό πρόβλημα» για ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος. Η άτακτη απομάκρυνση ψηφοφόρων από τις  εστίες των κομμάτων εξουσίας, κατέστησε το πολιτικό σύστημα ετοιμόρροπο. Η πλειονότητά τους μετεγκαταστάθηκε  στο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και στα ποικιλώνυμα ακροδεξιά και εθνικιστικά μορφώματα.

Έτσι δημιουργήθηκε ένας αλλόκοτος συνασπισμός σκουριασμένων αριστερών, αλλοπαρμένων κομμουνιστών, ανερμάτιστων εθνολαϊκιστών, πλαισιωμένος από αναχρονιστές της αρχέγονης πασοκικής παράδοσης και υπολειμμάτων του νεοκαραμανλισμού.  Ο μύθος της πρώτης φοράς Αριστερά, δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μία φαντασιακή αφήγηση. Η επινόηση ανυπόστατων εφευρημάτων, αποδείχθηκε  απάτη. Τα περί αυταπάτης είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Μια αξονική τομογραφία του ΣΥΡΙΖΑ, του προγενέστερου και του τωρινού,  μας δείχνει  ότι πρόκειται για έναν ιδεολογικοπολιτικό αχταρμά. Η ώσμωσή του με τους ακροδεξιούς του Καμμένου, το επιβεβαιώνει. Τη μετάλλαξή του επικυρώνει με τον καλύτερο τρόπο, η εκλογή στην ηγεσία του, ενός σαλταδόρου κωμωδού.  

Ο Κασσελάκης ορμώμενος απ’ το τίποτα και το πουθενά, επιχειρεί τη βίαιη  προσχώρηση του αφυδατωμένου ΣΥΡΙΖΑ στον γαλαξία του τραμπισμού.  Οι πολιτικές που ενσαρκώνει, απέχουν παρασάγγας από τις ιδέες και τις αντιλήψεις της αποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Και το χειρότερο, καθιστά περίγελο τον όποιο ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό που μέχρι πρότινος, ο συγκεκριμένος χώρος διέθετε.

Ο νέος αρχηγός ως μεταλλάκτης, μεταλαμπαδεύει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την πολιτική υποκουλτούρα του τραμπικού εγχειρήματος. Ουσιαστικά το εμποτίζει με μπόλικο εθνικισμό, αναχρονισμό και λαϊκισμό. Οι απόψεις που δημόσια έχει υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή της ανάδειξής του σε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται στον αντίποδα μιας προοδευτικής πρότασης. Με όπλο το lifestyle, επιδιώκει να θεμελιώσει μια στέρεη σχέση, με το απολιτικό, ανορθολογικό, συντηρητικό ακόμη και ψεκασμένο τμήμα του κοινωνικού σώματος. Το θεωρεί δυνητικό του ακροατήριο. Με έναν επικοινωνιακό παροξυσμό προσπαθεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Με την επίκληση της αδιαμεσολάβητης σχέσης, πολιτεύεται αλλά αμερικάνικα. Μάλιστα παραπέμπει στους τηλευαγγελιστές.

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα, τον κατέστησε ευάλωτο στους τυχοδιωκτισμούς ενός ανερμάτιστου εισβολέα και γλεντοκόπου. Το μπόλιασμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον τραμπισμό, δεν αντιμετωπίζει την παραμικρή αντίσταση και αμφισβήτηση. Η ανοχή των στελεχών και των βουλευτών του, είναι πρωτοφανής. Μόνο αξιοθρήνητη μπορεί να χαρακτηριστεί, η συμπεριφορά τους.

Ο εισοδισμός του Κασσελάκη αποδεικνύεται ακάθεκτος. Δεν βρίσκει το παραμικρό εμπόδιο. Απεναντίας βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Το γεγονός αυτό αν κάτι δείχνει είναι ότι, ο κομματικός φορέας που επαγγέλθηκε τον ουρανό με τ’ άστρα, δεν είχε το στοιχειώδες έρμα. Πόσο μάλλον την απαιτούμενη συνοχή και πολιτική ανθεκτικότητα. Το ψευδεπίγραφο αριστερό επίχρισμα διαλύθηκε μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολτό. Μείγμα εθνικοφροσύνης, θρησκοληψίας, λαϊκισμού. Ο πολιτικός του λόγος, υπερχειλίζει από κοινοτοπίες.

Πάντως το βέβαιο είναι, ότι με τη μετάλλαξη του ο ΣΥΡΙΖΑ διακωμωδείται. Η υπόστασή σου στιγματίζεται ανεπανόρθωτα. Και το κυριότερο συμβάλλει περαιτέρω, στην ενίσχυση της κρίσης εμπιστοσύνης που διαπερνά τις σχέσεις των πολιτών με το πολιτικό σύστημα. Αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Καθιστά τον πολιτικό ανταγωνισμό ετεροβαρή.

Πηγή: www.tovima.gr