Για να είμαι ελικρινής, το ... αίτημα(!) του Τσίπρα «να του ζητήσει (!) η κυβέρνηση μορατόριουμ» - διότι περί αυτού πρόκειται, αν διαβαστεί κανονικά αυτό που είπε - δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Ειναι μέσα στις συνήθεις εκ μέρους του δήθεν πολιτικές, σίγουρα πάντως μπαρούφες, που εξαπολύει συχνά πυκνά για να προσφέρει υλικό προς «ζύμωση» στα πληκτρολόγια της προπαγάνδας του.

Εκείνο που με εξένισε ήταν που βρέθηκαν και άλλοι, μεταξύ αυτών και της κεντροαριστεράς, που ειδαν αυτή την «κίνηση» ως ένδειξη αποκλιμάκωσης, από την πλευρά του, των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων που είχαν πάρει πλέον ανοιχτά τη μορφή υγιειονομικού σαμποτάζ.

Ας πούμε ότι αυτοί που χαιρέτισαν την πρόταση Τσίπρα, δεν πρόσεξαν τη «μικρή λεπτομέρεια», ότι δηλαδή ο Τσίπρας ζητάει από την κυβέρνηση "να ζητήσει αυτή - η κυβέρνηση, δηλαδή! - «ένα πολιτικό μορατόριουμ, μέχρι να βγει η χώρα από αυτή την κρίσιμη καμπή»...

Δεν είδαν ότι πουθενά, σε κανένα σημείο της ομιλίας του - όπως και ουδέποτε ως τώρα, από την αρχή της κρίσης - δεν έκανε έστω και μικρή νίξη για τους υγιειονομικούς κινδύνους που συνεπάγονται οι διαρκείς καθημερινές κινητοποιήσεις εκατοντάδων και χιλιάδων πολιτών, αλλά αντίθετα, έχει "αποφανθεί" ότι στις πορείες "δεν μεταδίδεται ο ιός";

Τα πράγματα όμως είναι εξαιρετικά απλά, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε "παρέμβαση" του Τσίπρα.

Η πολιτική του, ο ίδιος προσωπικά και το κόμμα του είναι βαρύτατα εκτεθειμένοι με την υπόθεση Κουφοντίνα. Όχι μόνο από την θέση Αρχών που κράτησε με συνέπεια η κυβέρνηση απέναντι στην εκβιαστική αξίωση του κατάδικου για προνομιακή μεταχείριση του, αλλά και από τις δικαστικές αποφάσεις που απέρριπταν την αξίωσή του, κυρίως όμως από τον ίδιο τον αρχιδολοφόνο, που διακόπτοντας την "απεργία" του αποκάλυπτε ότι όλη αυτή η ιστορία, την οποία στηριξε και προσωπικά ο Τσίπρας, δεν ήταν παρά μια αντικυβερνητική εκδήλωση, με στόχο «την οικογένεια που κυβερνά»!

Οι δηλώσεις του υπάρχουν - εξαιρετικής μάλιστα διαύγειας για έναν που η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή, αλλά τέλος πάντων... - όποιος θέλει μπορεί να τις διαβάσει και να καταλαβει τι ακριβώς παίχτηκε όλες αυτές τις ημέρες με τις δεκάδες συγκεντρώσεις, πορείες, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, σε πολιτικά πρόσωπα και δημόσιες εγκαταστάσεις από τους οπαδούς του δολοφόνου.

Για τι ακριβώς ζητάει «μορατόριουμ» ο αρχηγός του σύριζα, αξιώνοντας το πρωτοφανές για μια κοινοβουλευτική δημοκρατία να σταματήσει να λειτουργεί η κυβέρνηση, «τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα, να καθίσουμε όλοι μαζί, να δούμε έστω και τώρα, έτσι όπως τα κάνατε, πώς συμμαζεύεται η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία»;

Για να «παραγραφούν» οι τεράστιες ευθύνες του - και - γι αυτή την περίοδο έντασης και έντονης κοινωνικης αναταραχής, την ώρα που κορυφωνόταν η υγιειονομική κρίση και η κυβέρνηση καλούσε τους πολίτες σε μια ακόμη προσπάθεια συμμετοχής για να αντιμετωπιστεί η πανδημία και να μην διαλυθεί το σύστημα υγειας;

Και τώρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, αφού με κάθε πρόσχημα έβγαλε όσους μπορούσε και δεν μπορούσε στους δρόμους, κι από εκεί στα νοσοκομεία, έρχεται ο Τσίπρας και προσφέρεται να τους κάνει και τη χάρη "να δουν όλοι μαζί, πώς συμμαζεύεται η κατάσταση", αρκεί βέβαια να σταματήσουν να κυβερνούν, για να συγκυβερνά ο ίδιος από το παράθυρο!

Ευτυχώς πάντως, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Την ευθύνη της διακυβέρνησης την έχει η κυβέρνηση που διαθέτει την εμπιστοσύνη της Βουλής και αυτή είναι που θα κριθεί για τις πράξεις, τα λάθη και τις παραλήψεις της όταν έρθει η ώρα της κάλπης. Αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, δεν παραδίδει στην όποια αντιπολίτευση. Παραιτείται και πάει σε εκλογές, αν η Βουλή δεν μπορεί να στηρίξει άλλο κυβερνητικό σχήμα.

Στο ίδιο σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχει βέβαια και η αντιπολίτευση τα δικαιώματα που της παρέχει το Σύνταγμα, έχει όμως και ευθύνες. Και μπορεί να μην είναι στις υποχρεώσεις της να στηρίζει την κυβέρνηση, σίγουρα όμως είναι, αν όχι να συμβάλει στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και δημόσιας ασφάλειας - στην οποία και υπάγεται η Υγεία - τουλάχιστον όμως να μη τις υπονομεύει με τις ενέργειες της.

Αυτή είναι υποχρέωση κάθε υπεύθυνης πολιτικής δύναμης και αυτή δεν υπόκειται σε καμία διαπραγμάτευση, προυπόθεση και «μορατόριουμ».