Τι άσχημα παιγνίδια παίζει η ζωή; Όταν οι επιλογές μας είναι σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα; Τελικά παρασύροντας ένα ολόκληρο λαό τον οδηγείς να ψηφίσει ΟΧΙ εννοώντας ΝΑΙ! Αυτό θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα Νέο Μοντέλο Πολιτικής Συνεννόησης; Αν συμβεί μια φορά όπως στη περίπτωση του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, μπορεί να το χαρακτηρίσεις σαν παράκρουση μιας αδιέξοδης στρατηγικής που ψάχνει το απεγκλωβισμό της;
Ούτε Ρήξη, ούτε έξοδο από το Ευρώ; Όταν όμως αυτό συμβαίνει να επαναλαμβάνεται όπως προχθές στην ψηφοφορία της Βουλής με τους 17 βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ΝΑΙ αλλά στην συνέχεια αιτιολογώντας με κείμενο τους την θέση τους μας λένε ότι ουσιαστικά το ΝΑΙ είναι ΟΧΙ! Τότε πλέον πρέπει να αναρωτηθούμε ότι εκτός από την «παρά φύση» κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ο ένας εκ των δύο κομματικών εταίρων ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κανονικό κόμμα». Παρά την «βίαιη ωρίμανση» πριν τις τελευταίες εκλογές κατά Γ. Δραγασάκη, δεν «μπορεί να κυβερνήσει» πάντα σύμφωνα με το Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης;
Τελικά πόσο ακριβά θα πρέπει να πληρώσουμε σαν χώρα τους πειραματισμούς από Μαθητευόμενους Μάγους και με την συναίνεση μεγάλου τμήματος του λαού, σε μια τόσο δύσκολη και κρίσιμη συγκυρία; Εκτός από τις αδυναμίες και την ανικανότητα του Πολιτικού Συστήματος που τμήμα του, αναγνώρισε έστω και καθυστερημένα τα λάθη του και προσπάθησε να απαλλαγεί από το «πολιτικό κόστος» και να προχωρήσει έστω και ατελώς σειρά από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές ιδιαίτερα όσο αφορά τις Δημοσιονομικές Πολιτικές της χώρας και ασφαλώς κάτω από τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια των Μνημονίων και των Δανειστών μας.
Από την άλλη όμως η κοινωνία μας δείχνει τελείως ανώριμη να αντιληφθεί και να διαβάσει τις νέες πραγματικότητες, να αποδεχτεί Μεταρρυθμίσεις και Αλλαγές που να της επιτρέπουν να λειτουργεί φυσιολογικά, απορρίπτοντας το παράδειγμα προ-κρίσης – να ζει με βάση το τι παράγει και όχι συνεχώς πάνω από τις δυνατότητες της, με δανεικά – σε ένα άκρως ανταγωνιστικό εξωτερικό περιβάλλον όπως είναι αυτό μιας Νομισματικής Ένωσης. Μιας Ένωσης χωρών στη οποία δεν υπάρχουν «εθνικά δίκαια» αλλά διαφορετικά συμφέροντα.