8 Φεβρουαρίου του 2015 η κυβέρνηση «χωρίς γραβάτα», ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανακοίνωνε τις προγραμματικές δηλώσεις. Στον κόσμο υπήρχε ελπίδα. Εναν χρόνο αργότερα και ύστερα από τρεις εκλογικές επιβεβαιώσεις έμειναν μόνο τα πουκάμισα χωρίς γραβάτα για να θυμίζουν την επανάσταση που δεν έγινε ποτέ και τις υποσχέσεις που σαν πυροτεχνήματα έλαμψαν και χάθηκαν. 4 Φεβρουαρίου 2016. Η χώρα συγκλονίζεται από γενική απεργία οργής. Το ανθρώπινο μωσαϊκό πρωτόγνωρο: Ανθρωποι της εργασίας και της παραγωγής και μαζί συνταξιούχοι, άνεργοι και φοιτητές και κυρίως νέοι. Οι ηλικίες που δημιουργούν και παράγουν. Ανάμειξη δημόσιου – ιδιωτικού τομέα. Αυτοαπασχολούμενοι, συνδικάτα πολυεθνικών μαζί με δημοσίους υπαλλήλους.
Σε όλη τη χώρα. Σε πολλά μέρη δεν άνοιξαν ούτε τα καφενεία! Σε «μικροαστικές» περιοχές που αδιαφορούσαν μέχρι τώρα. Προλεταριάτο, πρεκαριάτο και τα μεσοστρώματα που θα έλεγαν οι αριστεροί διανοούμενοι ένα χρόνο πριν… Μόνο που τώρα τα δοκιμάσαμε όλα, Κεντροαριστερά, τεχνοκράτες, Δεξιά και πολλή Αριστερά. Και η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του Νότου που μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην κρίση. Δυστυχώς χωρίς αυτογνωσία, όπως δείχνει η μεταφυσική δήλωση του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ασκούν έντονη πίεση στο κουαρτέτο! Ολοι οι λαοί πιέζουν τις κυβερνήσεις τους για τα δικά τους συμφέροντα. Αντί λοιπόν να αναζητούμε «εχθρούς», εντός και εκτός, εμείς με τις δικές μας δυνάμεις να βγούμε από το τέλμα. Δύο δρόμοι υπάρχουν! Ο ένας είναι αυτός που επιμένει ο Γερμανός υπ. Οικονομικών και που θα εξελιχθεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, όσο η κυβέρνηση φαντασιώνεται σκληρές διαπραγματεύσεις χωρίς αποτέλεσμα. Εκτός αν συνιστά πολιτικό σχέδιο η ακινησία, λόγω ιδεοληψίας και ανικανότητας, με πυροδοτούμενη κοινωνική έκρηξη εναντίον της ΕΕ, και με μόνη λύση, ως λαϊκή πλέον απαίτηση, την έξοδο…
Ο δεύτερος απαιτεί αλήθεια, διαφάνεια, γνώση, δουλειά και τόλμη, με προτεραιότητα σε ένα εθνικό σχέδιο προσέλκυσης επενδύσεων (το ΔΙΚΤΥΟ το έχει παρουσιάσει) για να βρουν πρώτα δουλειά οι νέοι και να μεγαλώσει η εθνική πίτα, με σεβασμό πάντα στις δεσμεύσεις της χώρας. Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευθεί για το συμφέρον όλων. Οι πολυταξικές πλατείες της Πέμπτης, η οργή των «ταγιέρ και των τρακτέρ», έδωσαν το «παρών» αλλά το μήνυμα… εκκρεμεί! Το διακύβευμα είναι η μετατροπή της άρνησης σε ένα κίνημα λαϊκού μεταρρυθμισμού. Ενα κίνημα αλήθειας που θα απαξιώσει τον λαϊκισμό των διακρίσεων, των δικών μας και των άλλων, του νέου και του παλιού, του αριστερού και του δεξιού, που ο καθένας τα όριζε όπως τον βόλευε. Εθνικόν και λαϊκόν το αληθές! Την ώρα που ο κ. Σόιμπλε, παρά τη διάψευση, επανέφερε το θέμα του ευρώ, η Επιτροπή στις προβλέψεις για το 2016 απαιτεί νέα μέτρα και η Σερβία (!) μελετά κλείσιμο συνόρων. Ή πάμε Ευρώπη ή πάμε Βαλκάνια.