.
Μέρες που είναι (40 χρόνια από την Μεταπολίτευση), δύο γενιές (του 114 και του Πολυτεχνείου), γεμάτες ενοχές για τα συντρίμια που παραδίδουν στις επόμενες γενιές, κάθονται στον καναπέ του δημόσιου ψυχαναλυτή και πασχίζουν σε κάτι έστω να αυτοδικαιωθούν… Έτσι, ο Κώστας Σημίτης μας λέει από την Καθημερινή ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μια χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μια λειτουργούσα δημοκρατία με ελευθερίες που ποτέ άλλοτε δεν είχαν υπάρξει σ’ αυτόν τον τόπο» .
?και ότι ?
.
«η οικονομική κρίση δεν ήταν αναπόφευκτο προϊόν της μεταπολίτευσης. Ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004
».(http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=33283#addForm).
Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει η ?μπάρα? της καταστροφής του 2004 που επικαλείται ο πρώην πρωθυπουργός. Η καταστροφή της χώρας ξεκίνησε από το 1981, σταδιακά και σε πολλά επεισόδια σαπουνόπερας.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ένας συντηρητικός πολιτικός που άφησε πάντως ένα σημαντικό έργο: τον εκδημοκρατισμό της χώρας μετά το δράμα της χούντας και την τραγωδία της Κύπρου, όχι όμως σε γερές βάσεις, καθώς οι δομές λειτουργίας του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας δεν υπήρξε χρόνος και σχέδιο να τεθούν σε υγιείς βάσεις. Ο Καραμανλής επιδίωξε την προσωπική δικαίωση και ακολούθως αποσύρθηκε. Δεν δούλεψε για την κοινωνική συνοχή και κοινωνία χωρίς κοινωνική συνοχή, μοιραία ρέπει προς τον λαϊκισμό και βάθος κήπο προς τον φασισμό (σε πολλές και διάφορες εκφάνσεις του, από την κατάλυση της λειτουργίας των πανεπιστημίων από δυναμικές οργανωμένες σε συντεχνιακή λογική μειοψηφίες μέχρι τις τρομοκρατικές ομάδες και την Χρυσή Αυγή).
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν την χώρα από το 1981 μέχρι το 2004 (με ένα μικρό διάλειμμα 1989-1993), με ελάχιστες εξαιρέσεις (πχ Αλέκος Παπαδόπουλος, Τάσος Γιαννίτσης) οδήγησαν την χώρα σε πνευματική παρακμή και τον λαό σε ασυδοσία. Στο όνομα της δημοκρατίας -που διαφημίζει στο άρθρο του ο Σημίτης- επικράτησαν σε κράτος και κοινωνία οι πιο χυδαίες μορφές πελατειακού κράτους και λαϊκισμού, με κύρια χαρακτηριστικά την επιβολή δικαιοπραξιών επί του δημόσιου χώρου από ?ολιγάρχες-εργολάβους? που διαπλέκονταν με τους πολιτικούς αλλά και από τον τσαμπουκά δυναμικών μειοψηφιών, που ξεκινούσε από τα συνδικάτα, τις τοπικιστικές διεκδικήσεις, τα πανεπιστήμια και απλωνόταν μέχρι την ?λαϊκή αποδοχή? τρομοκρατικών ομάδων και των στυγνών εγκλημάτων που διέπρατταν (υποτίθεται ?στο όνομα του λαού?). Κοινό γνώρισμα των ?τσαμπουκάδων? αλλά και των εργολάβων ήταν η απαιδεία και το πολύ χαμηλό ηθικό επίπεδο.
Η δημοκρατία που διαφήμιζει ο Σημίτης στο άρθρο του δεν υπήρξε παρά ως παρωδία δημοκρατίας* για έναν απλό λόγο: οποιαδήποτε ομάδα συμφερόντων ήθελε να επιβάλει τις απαιτήσεις της ενάντια στο δημόσιο συμφέρον, το κατόρθωνε πολύ εύκολα. Και δημοκρατία χωρίς υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος είναι μια ανάπηρη δημοκρατία.
.
Ακολούθησε η λαίλαπα του ?μικρού Ανδρέα Παπανδρέου?, του Κώστα Καραμανλή το 2004. Κυβέρνησε ως δεύτερος Ανδρέας, με τα πρωτοκλασσάτα στελέχη της ΝΔ, διψασμένα από το έλλειμμα εξουσίας επί σχεδόν 25 χρόνια να επιδίδονται σε αγώνα λαϊκισμού και διαφθοράς, ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία, αφού κατόρθωσαν να καλύψουν σε μόλις 5 χρόνια το χαμένο έδαφος από 25 χρόνια κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, τα δημόσια οικονομικά τινάχτηκαν στον αέρα. Και όταν πλησίασε η ώρα της χρεοκοπίας, ο Καραμανλής εγκατέλειψε το σκάφος με μικρά πηδηματάκια και έκτοτε δεν έχει πει ούτε ένα mea culpa…
Διψασμένος για εξουσία, παρέλαβε την σκυτάλη ο Γιώργος Παπανδρέου, χωρίς να μπορεί να διακρίνει την κρισιμότητα των περιστάσεων εξ αρχής. Έτσι, αντί να απευθυνθεί σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και να τις θέσει προ των ευθυνών χρεοκοπίας της χώρας, άρχισε έναν αγώνα κωπηλασίας, με πλήρωμα κωπηλάτες που δεν … είχαν
ξαναπιάσει κουπί στην ζωή τους, έναν αγώνα τελείως άσκοπο, αφού οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι συνέταιροι ήταν ήδη στην γραμμή τερματισμού όταν ξεκινούσε ο Παπανδρέου και τον … περίμεναν.
.
Τα όσα ακολούθησαν (με πλειάδα καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών που υιοθέτησαν και εφαρμόζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – οι περισσότερες από τις όποιες θετικές πολιτικές υπήρχαν στα μνημόνια, δυστυχώς υπονομεύθηκαν από τους μανδαρίνους του πολιτικού συστήματος) και τα οποία βιώνει με πολλαπλά δραματικό τρόπο η ελληνική κοινωνία κατέδειξαν ότι είχαμε ένα χρεωκοπημένο κράτος, μια χρεωκοπημένη οικονομία και, δυστυχώς, μια χρεωκοπημένη πνευματικά κοινωνία. Που αντί να κινητοποιηθεί και να επιδιώξει την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και την αναβίωση της παραγωγικής οικονομίας, υιόθετησε μια στάση καρπαζοεισπράκτορα, με διακύβευμα να μείνει η χώρα στο Ευρώ για να μην χαθούν πλήρως οι υπερτιμημένες αξίες που είχε κατοχύρωσει κάθε ?έχων?, μεγάλος και μικρός (καταθέσεις, ακίνητα) και με τίμημα ανεργία 30% και τα 2/3 των επιχειρήσεων να είναι ζόμπι (ουσιαστικά χρεωκοπημένες).
.
Ας σημειώσω εδώ ότι οι καλές προθέσεις και η εντιμότητα αποδείχθηκε ότι δεν αρκούν. Αναφέρομαι στην ΔΗΜΑΡ, που μέσα από δύσκολες επιλογές και στα όρια της πολιτικής επιβίωσης πλέον, φαίνεται να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η χώρα μπορεί να βγει από το αδιέξοδο μόνο με σοσιαλιστικό/σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα και άρα μέ κάποιου τύπου συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου παρά τις καλές προθέσεις, την εντιμότητα του ιστορικού πυρήνα της ηγεσίας του (που προέρχεται από το ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου) και την ισχυρή ρητορεία υπέρ της κοινωνίας, στέκει αμήχανα μπροστά σε κεντρικές επιλογές και με αδύναμα τεκμηριωμένες θέσεις για το πώς θα μπορούσε να επιτύχει αυτό που διακήρυξε πρόσφατα ο Αλεξης Τσίπρας, μια ?ρεαλιστική ουτοπία?. Και τέλος, αναφέρομαι στο Ποτάμι, που αν και νέα δύναμη, έχει μια ροπή προς πολύ περισσότερη ρητορεία ?επικοινωνίας? παρά προς επεξεργασία θέσεων και τεκμηριωμένων προτάσεων. Επίσης πάσχει από απουσία πολιτικού οράματος (πχ πρέπει να κινηθούμε προς ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο ή προς ένα φιλελεύθερο μοντέλο;) και σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας. Το έλλειμμα τεχνικών προτάσεων και συνολικού σχεδίου διέπει και τις τρεις αυτές δυνάμεις, διαμορφώνοντας ένα πολιτικό -και συνεπώς συνολικό- αδιέξοδο για την χώρα.
.
Μετά από 4 χρόνια αφαίμαξης ιδιωτικών πόρων και της προοπτικής ακόμη μεγαλύτερης αφαίμαξης, με την κατάσταση να οδηγείται σε παταγώδη ολική κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας, ίσως είναι ώρα η ελληνική κοινωνία να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο μιας ειρηνικής επανάστασης με την δημιουργία «μιας ισχυρής πολιτικής δύναμης που θα συσπειρώσει τις δυνάμεις του μέλλοντος», θα γκρεμίσει το τερατούργημα της Μεταπολίτευσης και θα επανιδρύσει την χώρα σε νέες βάσεις, αντάξιες μιας χώρας που φέρει την κληρονομιά να αποτελεί ιδρυτική έννοια του δυτικού κόσμου και επιπλέον, ένα πολύ σημαντικό και άξιο ανθρώπινο κεφάλαιο, εντός και εκτός των τειχών.
.
.
?Το προσκλητήριο που απηύθηνε ο ?
.
?Αλέκος Παπαδόπουλος (
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=615142) προ ημερών ίσως να είναι το έναυσμα για το τέλος της Μεταπολίτευσης και την έναρξη της Ανασυγκρότησης. Ο κόσμος που καλεί υπάρχει σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα περί το πολιτικό κέντρο, οι περισσότεροι εκτός κομμάτων, αλλά και πολλοί εντός. Για να επιτύχει, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας δυναμικός πυρήνας από σημαντικούς ανθρώπους που έχουν διακριθεί στην κοινωνία και οι οποίοι έχει σημασία να προσέλθουν ως πολίτες και όχι ως παρέες.
.
Ίσως να είναι η τελευταία ευκαιρία.
.
————————-
* Ο Σημίτης ήταν πρωθυπουργός επί 8 χρόνια, κυβέρνησε με ρητορεία προγράμματος εκσυγχρονισμού, αλλά επί των ημερών του ο λαϊκισμός και η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού απογειώθηκαν. Το ότι κατάφερε να βάλει την χώρα στο Ευρώ αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν μια καταστροφική επιλογή: πρακτικά οι Έλληνες απέκτησαν ισχυρά περιουσιακά στοιχεία (ακίνητα και καταθέσεις) που δεν αντιστοιχούσαν στην επιφάνεια της παρασιτικής, κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής οικονομίας της χώρας. Για μια ακόμη φορά ?την φέραμε στους Κουτόφραγκους?…Και πάντως, στην δεύτερη τετραετία του, ο Σημίτης δεν επιδίωξε την ανασύνταξη κράτους και οικονομίας. Και όταν έγινε προσπάθεια να γίνει ένα βήμα από τον Γιαννίτση με την αναδιοργάνωση του ασφαλιστικού το 2001 επί ενός βιωσιμότερου σχεδίου, ο Σημίτης δυστυχώς δεν στήριξε. Γνωρίζω την φιλολογία ότι «δεν γινόταν τίποτε με το ?όλον ΠΑΣΟΚ? και τα συνδίκατα εναντίον», αλλά σε κάτι τέτοια κρίνονται οι μεγάλοι ηγέτες. Λυπάμαι, αλλά με τον Κώστα Σημίτη η ιστορία δεν θα είναι καθόλου γενναιόδωρη.
.