Ο καθένας κατανοεί το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με το «πρωτογενές πλεόνασμα». Οπως και με τα όσα αυτό συνεπάγεται. Διότι μπορεί να μη βγαίνουμε από την κρίση, μπορεί ο δρόμος να παραμένει μακρύς και δύσκολος, αλλά όσο να ?ναι τα πράγματα μπαίνουν σε κάποιον δρόμο, ο ασφυκτικός έλεγχος των εταίρων και δανειστών θα περιοριστεί στα προβλεπόμενα κοινοτικά όρια και ο όρος «μνημόνιο» θα επανακτήσει την κανονική σημασία του και θα πάψει να αποτελεί «ιδεολογία» όπως τη θέλουν κάποιοι. Και φυσικά, όλα αυτά σημαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα νιώσει το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.
Ηδη το νιώθει. Και είναι απόλυτα λογικό να συμβαίνει. Κάποτε, άλλωστε, θα συνέβαινε. ?Η προς το «καλύτερα» θα πηγαίναμε ως κράτος ή προς το «χειρότερα». ?Η θα χρεοκοπούσαμε ή θα μπαίναμε στον δρόμο της σταδιακής ανάκαμψης. Τρίτη λύση ούτε υπήρχε ούτε υπάρχει. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήλπιζε ότι κάπου στη διάρκεια αυτής της παρατεταμένης αβεβαιότητας θα του δινόταν η ευκαιρία να φτάσει στην εξουσία.
Η αλήθεια είναι ότι του δόθηκε μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρότειναν στον Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση και να τον στηρίξουν αλλά αρνήθηκε. Θεωρούσε τότε ότι η επικράτησή του θα ήταν σαρωτική ύστερα από μερικούς μήνες και θα έφτανε αυτοδύναμος στην εξουσία, έχοντας μεταβληθεί σ? ένα νέο ΠΑΣΟΚ στη θέση του παλιού. Επεσε έξω στους υπολογισμούς του και μη έχοντας εναλλακτική οικονομική λύση να προτείνει, έχει ποντάρει τα ρέστα του στο «αντιμνημονιακό» χαρτί.
Αλλά μοιραία το χαρτί αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Κάτι που φυσικά κατανοούσαν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του και γι? αυτό έχουν καταστήσει από τον Σεπτέμβριο του 2012 μόνιμο αίτημά τους την προσφυγή στις κάλπες. Δεν το κατάφεραν και δεν υπάρχει και περίπτωση να το καταφέρουν ? τουλάχιστον μέχρι τη διαδικασία της εκλογής νέου Προέδρου Δημοκρατίας.
Ισως η σωστότερη επιλογή είναι να αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει επιτέλους κόμμα με σοβαρή και ρεαλιστική πολιτική και να πάψει να φαντασιώνεται ότι κάποια στιγμή θα κληθεί από τον ελληνικό λαό να ακυρώσει ανύπαρκτα πλέον «μνημόνια».