Μπορούν παραδοσιακοί πολιτικοί ή και πολιτευτές να φέρουν σε πέρας μεγάλες μεταρρυθμίσεις μέσα σε πολύ λίγο χρόνο; Το ερώτημα αυτό θα απαντηθεί το φθινόπωρο και από την απάντηση θα κριθεί το μέλλον της χώρας. Η κυβέρνηση μιλάει μέχρι τώρα τη γλώσσα των διαρθρωτικών αλλαγών και των αποκρατικοποιήσεων. Το κάνει πολύ σωστά δίνοντας τα μηνύματα που χρειάζεται να ακούγονται από τους πολύ δύσπιστους εταίρους μας.

Ποιος όμως θα κάνει όλα αυτά που απαιτούνται; Ποιος υπουργός θα αποφασίσει να κλείσει ΤΕΙ, νοσοκομεία που δεν είναι απαραίτητα, άχρηστα στρατόπεδα, φορείς που σπαταλούν δημόσιο χρήμα χωρίς λόγο; Αυτά δεν μπορούν να γίνουν ούτε μόνο από τον κ. Στουρνάρα ούτε μόνο από τον κ. Μανιτάκη. Θα χρειασθεί να «σπάσουν αυγά» πολιτικοί, που θεωρούν τίτλο τιμής την εκπροσώπηση της «λαϊκής» πτέρυγας του κόμματός τους. Ποτέ δεν ισχυρίσθηκαν ότι πίστεψαν στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και από όπου πέρασαν άφησαν πίσω ρουσφέτια, τεμπέλικη διαχείριση και κανένα απτό έργο. Στο επίπεδο πάλι των γενικών γραμματέων έχουμε σωρεία πολιτευτών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκλεγούν την επόμενη φορά. Από εκεί που περιμέναμε, δηλαδή, οι υπουργοί να μην είναι και βουλευτές καταλήξαμε να έχουμε αποτυχημένους πολιτευτές σε θέσεις ευθύνης και αποφάσεων.

Ξέρω ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και υπουργοί του δέχθηκαν πολλές αρνήσεις από σοβαρούς ανθρώπους της αγοράς στους οποίους πρότειναν καίριες θέσεις. Το ρίσκο είναι μεγάλο, το τοπίο θολό και αβέβαιο, τα χρήματα ελάχιστα και ο φόβος του εισαγγελέα, που θα «τσιμπήσει» από μια καταγγελία συνδικαλιστών ή κακοήθων τύπων, αποτρεπτικός για όσους έχουν την τρέλα να θέλουν να βοηθήσουν την πατρίδα τους.

Ετσι φτάσαμε στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Ο πρωθυπουργός έχει δείξει από τον Νοέμβριο και μετά ότι είναι διατεθειμένος να συγκρουσθεί ακόμη και με ανθρώπους ή ομάδες που ήταν πολύ κοντά του εφόσον αυτό επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα. Τώρα θα πρέπει να κάνει το ίδιο κάθε μέρα έχοντας απέναντί του τους υπουργούς του, τα κυβερνητικά στελέχη και βεβαίως τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έχουμε ακόμη πολλούς «Νικολόπουλους», πολιτικούς που τους ενδιέφερε η πολιτική όσο είχε να κάνει με ρουσφέτια και το σκόρπισμα «χαράς». Ο μόνος τρόπος να πάει μπροστά το κυβερνητικό εγχείρημα είναι να στηριχθούν πολιτικά όσο γίνεται οι κ. Στουρνάρας, Χατζηδάκης, Μανιτάκης και όσοι άλλοι θα πάρουν πάνω τους το φορτίο των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών. Ο κ. Σαμαράς δεν θα έχει επιλογή όταν κάποια στιγμή θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην υποστήριξη αυτών ή το άδειασμά τους προς όφελος κάποιου υπουργού που θα θέλει να αποδείξει ότι είναι πραγματικός φίλος του λαού. Μια φορά να αδειάσει τους αυστηρούς της κυβέρνησης, το μήνυμα θα έχει δοθεί και το πάρτι μαζί με το αντάρτικο θα ξεκινήσει.

Από την έκβαση αυτής όμως της σύγκρουσης θα κριθεί το μέλλον της χώρας και της κυβέρνησης, και βεβαίως του κ. Σαμαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι μπορούν να κάνουν πόλεμο εναντίον των αποκρατικοποιήσεων και να τραβούν τα πράγματα στα άκρα. Η κοινή γνώμη θέλει σταθερό χέρι στο τιμόνι, αποφάσεις, πυγμή και αποτελέσματα. Αν δεν υπάρξουν σκάνδαλα, προφανή ρουσφέτια, κομματικές τοποθετήσεις κ.λπ. ο κόσμος θα ακολουθήσει. Αν όμως η κοινή γνώμη αντιληφθεί ότι την κυβερνούν οι ίδιοι ακριβώς που την έφεραν στην καταστροφή με τρόπο φαύλο και παλαιοκομματικό και φανεί ότι οι «Στουρνάρες» είναι απλά και μόνο η «βιτρίνα», το εγχείρημα θα καταρρεύσει πάρα πολύ γρήγορα και βίαια.