Πολλές φορές σκέφτομαι πως η ονομαζόμενη «κατάσταση πραγμάτων», δηλαδή ό,τι βιώνουμε καθημερινά μέσα από ό,τι μας περιβάλει και θρέφει το σώμα και την ψυχή, στηρίζεται σε ό,τι γνωρίζουμε και βγαίνει από τα μίντια, δηλαδή ανακοινώνεται, και αυτό είναι δεδομένο· όποια ύλη, όποιο πνεύμα, ό,τι η πραγματικότητα εν πάσει περιπτώσει, μας παρέχει και μας τροφοδοτεί καθημερινά. Καταιγισμός από ειδήσεις, τόσο, ώστε να μην προλαβαίνουμε να τις αντιμετωπίσουμε με ευκολία και νηφαλιότητα. Όπως ο Κορωνοϊός, παράλληλα με τις έκρυθμες καταστάσεις στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, με την συνεχιζόμενη έως και την ανόητη επιθετικότητα της Τουρκίας, να μην ξεχνιόμαστε…
Παράλληλες όμως είναι και οι ακατάπαυστες ανακαλύψεις της τεχνολογίας, της ιατρικής επιστήμης, των διανοητικών, πνευματικών πρωτοποριακών επινοήσεων, των νέων τρόπων επικοινωνίας, οι οποίοι εξαπλώνονται ως «νέα ήθη», στηρίζονται, επαναλαμβάνω, σε αυτό που υπάρχει ήδη και έχει διαχυθεί ως ύλη και ως πνεύμα σε ολόκληρο τον κοινωνικό περίγυρο.
Θέλω να προσθέσω όμως πως πάντα και παντού, υπάρχουν και τα τόσα άλλα που «κρύβονται» ή εκκολάπτονται στο πλαίσιο μιας αναζήτησης, μιας αγωνιώδους προσωπικής και ιδιωτικής ανίχνευσης των όσων απασχολούν την ανθρώπινη περιέργεια, τα αμέτρητα ερωτήματα και οι αναζητήσεις σε κάθε τομέα αναζήτησης…

Πόσοι νεαροί αφοσιωμένοι κομπιουτεράδες ή ερευνητές πολυποίκιλων επιστημονικών πεδίων, δυσκολεύονται να ξεπροβάλλουν από τα εργαστήριά τους, για να προσθέσουν στην παγκόσμια γνώση και τις δικές τους επινοήσεις,  αποκαλύψεις ή πατέντες. Ποιος ξέρει πόσοι υπάρχουν και δρουν στο ημίφως, σε παγκόσμιο επίπεδο, που δεν έχουν τις κατάλληλες προσβάσεις-τις επικοινωνιακές ευκολίες για να εμφανίσουν, να παρουσιάσουν τις δικές τους πολύχρονες έρευνες-ανακαλύψεις… Αυτοί οι «εν κρυπτώ» ακόμα ερευνητές και μελλοντικά ενδεχομένως διάσημοι επιστήμονες, θα προσθέσουν κάποτε την δική τους συμμετοχή στην παγκόσμια πρόοδο ώστε μαζί με τα υπάρχοντα τεχνολογικά και μη επιτεύγματα, να οικοδομήσουν μια νέα σύνθετη πραγματικότητα που -ίσως λέω-να παίξει σημαντικό ρόλο στον χώρο των επικοινωνιών και όχι μόνο. Να σημειώσω την ταχύτατη προσαρμογή του κόσμου στους υπολογιστές για ταχύτερες διαδικασίας των νέων επικοινωνιών που διαμορφώνονται στην εποχή της αναγκαστικής καραντίνας.

—Στην πολιτική,
η οποία είναι εξίσου σημαντική για την ύπαρξή μας, έχω την αίσθηση πως, στην χώρα μας τουλάχιστον, είναι καιρός πια που ο χώρος αυτός έχει σταματήσει — όταν δεν βυθίζεται στο βυθό της διαφθοράς και της αναλγησίας —να γεννά οράματα και προσδοκίες χωρίς ψευδαισθήσεις· ειδικά το προοδευτικό κομμάτι της εγχώριας πολιτικής είναι αναγκαίο να αναδείξει πρόσωπα με καινούργιο πνεύμα, αληθινά εκσυγχρονιστικό, ανανεωτικό, ανεξάρτητο και, πάνω απ? όλα, βαθιά δημοκρατικό, ώστε να δικαιολογήσει την προοδευτικότητά του. Αυτή η αναζήτηση πολιτικών προσώπων με λαμπερά και φωτισμένα μυαλά, είναι βέβαια πάντα αναγκαία και ανιχνεύσιμη.
Ποιος ξέρει τι εκκολάπτεται και τι θα εκκολαφθεί σ? αυτό το πεδίο. Η Βουλή των χρόνων της κρίσης πάντως, δεν έχει να επιδείξει κάποιο ιδιαίτερα ποιοτικό ίχνος για να νιώσουμε πως η κοινωνία θα προχωρήσει με σταθερά βήματα, μέσα σε θετικό πλαίσιο, σε μια πορεία προς τα εμπρός που η κοινωνία έχει τόσο ανάγκη.

—Στον ευρύ κόσμο της καλλιτεχνίας,
το σύνηθες είναι η καθημερινή εργασία στο εργαστήρι τού κάθε δημιουργού. Ο καθείς στον χώρο του, άλλος με τα πινέλα του, άλλος με μουσικά όργανα και παρτιτούρες, άλλος με θεατρικούς ρόλους, άλλος με την καλλιέργεια της έκφρασης και του λόγου, παλεύει καθημερινά με την έμπνευση ώστε να καταλήξει στην ποίησή του, στην όποια συγγραφή του, στο δικό του λογοτεχνικό ή παραστατικό όραμα. Εκτός εξαιρέσεων, τους περιμένει πάντα το… περιθώριο.

—Στον αθλητισμό,
η καθημερινή ενασχόληση, προσωπική ή συλλογική, γεμίζει γυμναστήρια και γήπεδα με τις προπονήσεις αμέτρητων νέων, από τους οποίους είναι σίγουρο πως θα βγουν τα επόμενα ταλέντα, έως και οι πρωταθλητές. Η παρέμβαση της πολιτείας θα υπάρξει;

Αλήθεια, τι κυοφορείται άραγε; Δεν ξέρει κανείς.
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως η χαμηλότατη συνδρομή της πολιτείας στο να παραχωρεί χώρο, ευκαιρίες και στηρίγματα σε αυτή την «κρυφή» δημιουργία των μελλοντικών χρήσιμων πολιτών, ταλέντων, νέου αίματος και ρευμάτων, είναι ένα μεγάλο κι εθνικό πρόβλημα.
Ένα σπουδαίο θέμα είναι το μέλλον, το άμεσο, το απώτερο και το απώτατο· ιδιαίτερα σε μια χώρα, η οποία κοιτάζει παρελθόν, παρόν και  μέλλον κοντόφθαλμα· πάντα πρόχειρα σε κοντινό πλάνο, στο πόδι, ανάλογα με την περίσταση, την πολιτική συγκυρία και πάντα σε στενό ορίζοντα...

Πόσες φορές ακούω:
«Δεν αντικαθίσταται ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Λειβαδίτης, ο Ρίτσος, η Δημουλά κ.ά».
«Ο τάδε αφήνει κενό με την απουσία του».
«Η παλιά φρουρά είναι αναντικατάστατη»…
Και πολλά άλλα τέτοιου είδους αποφθέγματα, βιαστικά και εν συγχύσει.
Όμως, ο 21ος αιώνας, βασισμένος προφανώς στις προσωπικότητες του 20ου αλλά και παλαιότερα, υποθέτω πως έχει ανάγκη από αλλαγές και ρηξικέλευθες σκέψεις, προσαρμοσμένες πάντα στις νέες συνθήκες, ισορροπίες, λογικές, αντιλήψεις, αισθήσεις και ήθη σε όλα τα επίπεδα, έστω με τον κίνδυνο πολλοί από εμάς να ακυρωθούν μέσα στον χρόνο που κυλάει. Η ανάγκη είναι να γεννηθεί και να εκφραστεί ένα διαφορετικό κλίμα· σύγχρονο και χρήσιμο.
Κατανοώ πόσο απαραίτητα είναι κάποια σημαντικά πρόσωπα, όμως οφείλουμε πάντα να ψάχνουμε κάτω από την… επιδερμίδα των πραγμάτων, πίσω από την βιτρίνα της εικονικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει, όσο δύσκολη και να είναι μια τέτοια προσπάθεια για καθαρότερη όραση· τι είναι ορατό αυτή τη στιγμή; ποιος ξέρει…

Ιδιαίτερα μετά την καραντίνα και επηρεασμένος από αυτήν, νιώθω πως οι νόμοι της αντίδρασης σε ένα περιβάλλον που έχει παλιώσει, θα… γεννήσουν χρήσιμους «αντικαταστάτες».
Διαφορετικά, δεν μας φτάνει πια και δεν επιθυμούμε να αναπνέουμε με καλαμάκι βυθισμένοι στο τέλμα…