Ως συνήθως, το θέμα ξεστράτησε από την ουσία του και πήρε τον βολικό δρόμο του δικομματικού καυγά. Λες και ενδιαφέρει την κοινωνία αν το ΔΣ της ΣΤΑΣΥ είναι ακόμα του ΣΥΡΙΖΑ, αν το Μετρό ανήκει στο «ιμπεριαλιστικό» Υπερταμείο, αν η απόφαση για τη δημόσια καμπάνια «αφήστε με να ζήσω» ήταν ατομική ή συλλογική κλπ.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι πιο αναχρονιστικές απόψεις βρίσκουν ακόμα τον τρόπο να βγαίνουν στην επιφάνεια και μάλιστα με τον πιο προκλητικό τρόπο. Και ότι χρειάζεται να κινητοποιηθούν άμεσα τα αντανακλαστικά των πολιτών για να μην χαθεί το μέτρο, για να αποκατασταθεί το αυτονόητο, ο σεβασμός ακόμα και των κατοχυρωμένων νομικά δικαιωμάτων. Όπως το δικαίωμα της επιλογής στην κύηση, δικαίωμα για το οποίο οι γυναίκες του πλανήτη αγωνίστηκαν σκληρά.

Η βαριά οικονομική κληρονομιά που άφησε στις επόμενες γενιές η δεκάχρονη κρίση, η αύξηση των προσφυγικών ροών σε συνδυασμό με την όξυνση των εθνικών ζητημάτων έχουν δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για να καρποφορήσουν ρατσιστικές, εθνικιστικές, λαϊκιστικές και σκοταδιστικές απόψεις που θυμίζουν άλλες εποχές. Η συνεχής επαγρύπνηση της προοδευτικής κοινής γνώμης είναι η μόνη εγγύηση για την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.