Είναι κανόνας χωρίς εξαιρέσεις το γεγονός ότι τις πολιτικές καταρτίζουν, προγραμματίζουν και υλοποιούν άνθρωποι. Αυτές δεν εμφυτεύονται σε μια κοινωνία από εξωγενείς παράγοντες, αλλά και δεν ξεριζώνονται από παρόμοιες. Μέλη ή ομάδες μιας κοινωνίας οργανώνουν πολιτικές και κάποιες άλλες τις αλλάζουν. Θυμάμαι προ μηνών κάποιον φίλο και συνάδελφο να προσπαθεί να με πείσει ότι οι διενέξεις στο Πολυτεχνείο έληξαν και όλοι πλέον προχωρούν ενωμένοι με τον ίδιο στόχο. Του απάντησα τότε ότι αυτό είναι μία μεγάλη ουτοπία, αφού σε μία μεγάλη ή μικρή κοινωνία πάντα θα υπάρχουν μέλη της που επιδιώκουν και στοχεύουν στην αριστεία και στην ευγενή άμιλλα, αλλά και μέλη της που πορεύονται με γνώμονα την ήσσονα προσπάθεια.
Αφορμή μου δόθηκε, όταν προσφάτως διάβασα την ομιλία της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛΛ) στην διορισμένη Κεντρική Επιτροπή. Μεταξύ άλλων είπε η κα Γεννηματά: «Δεν είναι τυχαίο ότι στο όνομα της απαλλαγής από τον ΣΥΡΙΖΑ, μας καλεί η ηγεσία της Δεξιάς σε ένα δήθεν «μέτωπο δημοκρατίας» για να φύγει η κυβέρνηση και να προστατευτούν οι θεσμοί. Στο όνομα δε της προοδευτικής διακυβέρνησης μας καλεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα δήθεν «προοδευτικό» μέτωπο απέναντι στη συντήρηση. . . . . . . Οι λαϊκο-μετωπικές συγκρούσεις είναι εντελώς ξένες με την παράδοση και τη διαδρομή της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης. Γιατί επιβάλλουν βαθιές διαχωριστικές γραμμές όχι μόνο σε επίπεδο ηγεσίας και κομμάτων αλλά στον ίδιο τον ελληνικό λαό. Διασπούν αυτό που από παλιά ονομάζαμε εθνική λαϊκή ενότητα. . . . . Τα μέτωπα και οι μετωπικές συγκρούσεις είναι πολύ μακριά από τη λογική και τις αρχές της δικής μας παράταξης».
Θεωρώ ουτοπία τη δήλωση αυτή ή υπεκφυγή στη χειρότερη εκδοχή της. Η κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα είναι τέτοια, ώστε χρειάζεται άμεσα ένα Δημοκρατικό και Μεταρρυθμιστικό Μέτωπο, το οποίο θα χαρακτηρίζεται από
1.την εμμονή και πίστη του στους δημοκρατικούς θεσμούς και στο Σύνταγμα,
2.την πίστη του στο Κράτος Δικαίου και στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τις άλλες εξουσίες,
3.στην πίστη του στο διαχωρισμό Κράτους και κομμάτων,
4.την απέχθειά του στον λαϊκισμό και στην χειραγώγηση των πολιτών με χρήση του ψεύδους και της εξαπάτησης,
5.την επιμονή του στην άμεση μεταρρύθμιση όλου του φάσματος του Εκπαιδευτικού Συστήματος, βάσει των εκθέσεων του ΟΟΣΑ από το 2012 έως σήμερα (Education at a glance of OECD), της πρόσφατης έκθεσης του ΟΟΣΑ, της μελέτης της Ε.Τ.Ε. το 2017, των μεταρρυθμιστικών νόμων της περιόδου 2010-2012 και άλλων μελετών, οι οποίες έμεινα στα συρτάρια του υπουργείου παιδείας, λόγω διστακτικότητας των επόμενων κυβερνήσεων,
6.την μεταρρυθμιστική του ικανότητα να προβεί σε εκσυγχρονισμό, μέσω αναθεώρησης, του Συντάγματος και της επιμονής του να προβεί σε μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, στο φορολογικό και στο ασφαλιστικό σύστημα, προκειμένου αυτά να τεθούν επί νέων, υγιών και ελκυστικών βάσεων, και τέλος
7.τη διάθεσή του να ενημερώσει λεπτομερώς τους πολίτες για το ιστορικό των εθνικών θεμάτων, αλλά και τις διακυβεύσεις, που θα έχει η χώρα σε περίπτωση διαιώνισης των εκκρεμοτήτων, όπως είναι το Μακεδονικό, το Κυπριακό και οι σχέσεις μας με την Τουρκία. Στη συνέχεια δε να προτείνει και να τολμήσει να λύσει αυτά τα χρόνια προβλήματα, που καθημερινά τραυματίζουν και πληγώνουν τη χώρα μας. Και μάλιστα με δική μας ευθύνη πολλές φορές.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν στρέφεται κατά της λαϊκής ενότητας. Αντιθέτως, την ενισχύει και πολλαπλασιάζει εκείνους τους πολίτες, που θα προσχωρήσουν σε αυτό, όταν δουν και πεισθούν ότι μία τέτοια πορεία είναι δυνατή και έχει υλοποιήσιμους στόχους, που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο, στο οποίο μας έχει οδηγήσει το ψεύδος, η αποφυγή της αλήθειας, ο λαϊκισμός και η πολιτική της ήσσονος προσπάθειας. Αυτό προσπαθεί, εν μέσω αντίξοων συνθηκών, να πράξει ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτό οφείλει να επιδιώξει και ο προοδευτικός χώρος, στην προκειμένη περίπτωση το ΚΙΝΑΛΛ. Να καταστρώσει δηλαδή ένα τολμηρό και ξεκάθαρο σχέδιο – πρόγραμμα με τα χαρακτηριστικά, που περιγράφονται ανωτέρω. Είναι βέβαιο ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα θα δυσαρεστήσει αρκετούς. ¨Όπως, όμως, είναι βέβαιο ότι θα προσελκύσει, θα αναθαρρήσει και θα δώσει ελπίδα σε περισσότερους. Και να πει ξεκάθαρα:
Ναι, θα υπάρξει Μέτωπο της Αλήθειας.
Ναι, θα υπάρξει Μέτωπο Πάταξης του Λαϊκισμού.
Ναι, θα υπάρξει Μέτωπο, που θα βάλει τη χώρα άμεσα στο δρόμο της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.
Ναι, θα υπάρξει Μέτωπο Εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Ζωής και Μεταρρύθμισης του Κράτους.
Ναι, θα τολμήσουμε να σχηματίσουμε ένα Μέτωπο Προστασίας της Δημοκρατίας και των Θεσμών, ενάντια στο μέτωπο της χυδαιότητας, της βλακείας, της αδεξιότητας, της κατασπατάλησης δημόσιων πόρων, της κατάληψης του Κράτους, της ανασφάλειας και της ανοχής της βίας, εφ’ όσον προέρχεται από «τα δικά τους παιδιά», του εκχυδαϊσμού του δημόσιου βίου και της επιβολής της φιλοσοφίας της ήσσονος προσπάθειας.
Τότε θα είμαστε και εμείς μαζί τους. Διότι η ουδετερότητα, που προσπαθεί να επιβάλλει η κα Γεννηματά με τη θεωρία των ίσων αποστάσεων, δυσαρεστεί τόσο εκείνους που επιμένουν και προσβλέπουν στην ένταξη του ΚΙΝΑΛΛ στο Μέτωπο της Χυδαιότητας και του Λαϊκισμού (δείτε ΣΥΡΙΖΑ) όσο και εκείνους, που προσβλέπουν στο Δημοκρατικό και Εκσυγχρονιστικό Μέτωπο της Αλήθειας, της Προστασίας των Θεσμών και της Πάταξης του Λαϊκισμού. Ουδείς μπορεί να πατά σε δύο βάρκες, διότι νομοτελειακά θα πάθει ανεπανόρθωτη ζημία. Εδώ και τώρα η κα Γεννηματά οφείλει να ξεκαθαρίσει με ποιους θα πορευτεί και ποιους θα αφήσει πίσω της. Μέχρι σήμερα βέβαια φαίνεται ότι έχει επιλέξει την (κατά την ταπεινή γνώμη μου) λανθασμένη πορεία. Ας γνωρίζει, όμως, ότι εμείς (και δεν είμαστε αμελητέα ποσότητα και ποιότητα) έχουμε ήδη επιλέξει τον άλλο δρόμο και την καλούμε να μας ακολουθήσει. Οι άλλοι ας πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στο μέτωπο του λαϊκισμού, του ψεύδους, της αντιμεταρρύθμισης και της εξαπάτησης των πολιτών, όπου και ανήκουν ψυχικά.