Το συντεχνιακό φαινόμενο που ως βρόγχος νεκρώνει τη χώρα, είναι δίπολο. Ο ένας πόλος του είναι οι μισθοφόροι του δημοσίου (ιδιαίτερα του ευρύτερου δημόσιου τομέα) και ο άλλος οι ομάδες των κλειστών και προστατευμένων επαγγελμάτων. Όλους μαζί μπορούμε να τους ονομάσουμε «μισθοφορικό στρατό». Διότι και τα προνόμια, είναι «μισθός».

Εκείνο όμως που προσδιορίζει και πολιτικά το ελληνικό συντεχνιακό φαινόμενο, είναι το εξής: Ο «μισθοφορικός στρατός» που ενδημεί στη χώρα μας, δεν συγκροτεί απλώς μία κοινωνική κατηγορία καθ’ εαυτήν. Αντίθετα, έχει αναχθεί σε κοινωνική κατηγορία δι’ εαυτήν. (Ό, τι δεν πέτυχε δηλαδή η εργατική τάξη, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες). Που θα πει πως έχει συνείδηση του εαυτού της, πως επιδιώκει την επιβολή της εξουσίας της και επί πλέον δρα για την αναπαραγωγή της.

Αυτό δηλαδή ακριβώς που ως κοινωνική οργάνωση, ήταν το πρόταγμα του μεσογειακού φασισμού. Θυμίζω ότι ο Μουσολίνι ήταν ο εμπνευστής του συντεχνιακού κράτους και ο Σαλαζάρ καθιέρωσε το Κράτος των Συντεχνιών και στο Σύνταγμά του. (Είναι ερευνητέο λοιπόν αν είμαστε ζωσμένοι με «σοβιετικό ζουρλομανδύα» – όπως διατείνεται στα έξοχα δοκίμιά του ο Π. Παπασαραντόπουλος – ή με «φασιστικό ζουρλομανδύα», που υπαινίσσεται το παρόν).

Και επειδή από τη φύση της η εξουσία διεκδικεί να γίνεται και «κυρίαρχη των σημασιών», η συντεχνιακή εξουσία νοηματοδότησε και το δημόσιο λόγο. Έτσι, τα προνόμια που απέκτησαν οι συντεχνίες ως λύτρα «για να μη σβήσει η χώρα» – κατά την πιο χαρακτηριστική απειλή τους – ονομάστηκαν αρχικά με το ψευδώνυμο «δημοκρατικές κατακτήσεις» και ακολούθως «κεκτημένα». Και μας επέβαλαν την αντίληψη ότι η λέξη αυτή, εμπεριέχει κάτι το ιερό και απαραβίαστο.

Τα «κεκτημένα» λοιπόν – για να χρησιμοποιήσουμε την αργκό των συντεχνιών – είναι αυτά ακριβώς που συνδέουν το πολιτικό μας σύστημα με την συντεχνιακή κοινωνική του βάση. Όλα τα άλλα («ιδεολογίες» και «πατριωτισμοί» των συντεχνιών), είναι απλώς καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς.

Εφ’ όσον όμως η σχέση συντεχνιών – πολιτικού συστήματος στηρίζεται αποκλειστικά στα «κεκτημένα», η διάρρηξή της επέρχεται με όρους φυσικής αναγκαιότητας, στο μέτρο που αυτά απειληθούν. Διότι οι «μισθοφόροι» ξέρουν μόνον από «μισθό» και «βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες».

Αυτό αποκάλυψε δραματικά η κρίση. Μόλις δηλαδή τέλειωσαν τα δανεικά και το δικομματικό σύστημα έπαυσε να εγγυάται τα «κεκτημένα», οι πελατειακές συντεχνίες αλλάζουν αμέσως κατάστημα!!!!

Και με τη «σοφία» που απέκτησαν από την εξουσίαση της χώρας, ξέρουν σε ποια «πολιτική προστασία» θα προσφύγουν, για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και στις νέες συνθήκες.

Ξέρουν δηλαδή πολύ καλά ποιες είναι στην πραγματικότητα οι συντηρητικές ή αντιδραστικές δυνάμεις του τόπου (χρησιμοποιώ το παραδοσιακό λεξιλόγιο της αριστεράς), οι οποίες θα υπερασπιστούν τις υφιστάμενες κοινωνικές ανισότητες και αδικίες και θα αποτρέψουν κάθε μέτρο δικαιοσύνης. Ακόμη και το πλέον αυτονόητο. Όπως θα ήταν π.χ. η περιστολή των προνομίων των συντεχνιών, ώστε να πραγματοποιηθεί μεταφορά πόρων στην προστασία των ανέργων.

Είναι δε τόση η δύναμη των συντεχνιών, ώστε προκλήθηκε συνωστισμός στο Μέτωπο των νέων προστατών τους. Έτσι, συνωθούνται σ’ αυτό πολιτικές δυνάμεις από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την ακροδεξιά. Αυτές δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις, τις οποίες – ανεξάρτητα από τη ρητορεία τους – οι συντεχνίες θεωρούν εκ των πραγμάτων συντηρητικές.

Και οι συντεχνίες με το ρεαλισμό τους, δεν λαθεύουν ποτέ. Αποδεικνύεται αυτό από την ανταπόκριση στο κάλεσμά τους όλης της «κατά ρητορείαν» αριστεράς. Θυμίζω τις δηλώσεις Λαφαζάνη για το «μεγάλο αγωνιστή», εκπρόσωπο των φορτηγατζήδων Τζωρτζάτο, όταν ο τελευταίος απειλούσε με εξαφάνιση τη χώρα. Ή τον εναγκαλισμό όλου αυτού του Μετώπου με τον Λυμπερόπουλο των ταξιτζήδων, όταν αυτός αποδιοργάνωνε τη χώρα ή τα ίδια με τον Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ, όταν αυτός απειλούσε να σβήσει τη χώρα, αν δεν συνεχιζόταν η καταβολή των λύτρων κ.ο.κ.

Αντίθετα, παρά τον ακτιβισμό του Μετώπου, κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε μία δράση του για τους ανέργους. (Για «τα μάτια» και με σκοπό τη συντήρηση των παραδοσιακών τους ψηφοφόρων, εκδίδουν απλώς ανακοινώσεις στον κομματικό τους τύπο). Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Γιατί η λήψη μέτρων για τους ανέργους, συνεπάγεται περιστολή προνομίων των συντεχνιών, των οποίων όμως είναι οι κύριοι προστάτες.

Και οι διακηρύξεις των εν λόγω πολιτικών χώρων της αριστεράς για κοινωνική δικαιοσύνη; Αυτές αφορούν τις «εν γένει κοινωνίες» και τους «εν γένει πάσχοντες ανθρώπους» και όχι συγκεκριμένες κοινωνίες και συγκεκριμένους ανθρώπους.

Κάνουν λάθος λοιπόν όσοι μιλάνε για «φαιοκόκκινο μέτωπο». Γιατί το Μέτωπο, από την ίδια τη κοινωνική του βάση – ως αμιγώς συντεχνιακό δηλαδή – είναι υποχρεωτικά ΦΑΙΟ.

Γι’ αυτό, ψήφος σε όποιο κόμμα του Μετώπου είναι απλά αντιδραστική.