Σχεδόν οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία μπορούμε να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση της κυβερνητικής πολιτικής και να οδηγηθούμε σε κάποια ευρύτερα συμπεράσματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συνιστά αλλαγή παραδείγματος σε σχέση με τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ. Το κλίμα έχει αλλάξει, όπως αποτυπώνεται στις αναβαθμίσεις των αξιολογήσεων από τους διεθνείς οίκους και στη θεαματική πτώση των επιτοκίων δανεισμού.

Ενώ όμως η μεγάλη εικόνα είναι θετική, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται φαινόμενα που την αμαυρώνουν. Παλινωδίες, αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις, ακατανόητες επιλογές δημιουργούν την αίσθηση ότι η χώρα πορεύεται με το μετέωρο βήμα του πελαργού. Ισορροπεί επί ξυρού ακμής.

Ας δούμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων ενώ καταβάλλονται τεράστιες προσπάθειες για να προχωρήσει η ιδιωτική επένδυση στο Ελληνικό, ελάχιστα έχουν γίνει προκειμένου να υλοποιηθούν σοβαρές εκποιήσεις ζημιογόνων κρατικών περιουσιακών στοιχείων και προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Στην Παιδεία οι σωστές αποφάσεις για σύνδεση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων με την αξιολόγηση και η αναγνώριση των πτυχίων των κολεγίων αντιφάσκουν με τη ρητή υπουργική απόφαση να μην αξιολογηθούν οι εκπαιδευτικοί στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Στην δημοσιονομική πολιτική, ενώ όλες οι κυβερνητικές διακηρύξεις επισημαίνουν ότι πρέπει να αποφύγουμε τη χαλάρωση, στην πράξη παρακολουθούμε ανακοινώσεις, με καταιγιστικό ρυθμό, για νέες προσλήψεις, αυξήσεις συντάξεων και χορήγηση κάθε είδους επιδομάτων.

Ενώ υλοποιούνται έργα για τη μετάβαση στην 4^η Βιομηχανική Επανάσταση, ταυτοχρόνως επιδοτούνται τα ΕΛΤΑ και τα ΚΤΕΛ, που ανήκουν σε άλλες εποχές.

Στο μεταναστευτικό επικρατεί το απόλυτο χάος με την κυβέρνηση να προκρίνει αρχικά τη διασπορά κέντρων φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη συνέχεια να την αναιρεί προκρίνοντας τη λύση των κέντρων κράτησης στα νησιά.

Με όλες αυτές τις παλινωδίες το μεταρρυθμιστικό προφίλ της κυβέρνησης έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Η τρέχουσα διαχείριση παρεμποδίζει και πολλές φορές ακυρώνει τις μεταρρυθμιστικές τομές.

Το φαινόμενο αυτό γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικό εάν σκεφτεί κανείς ότι στη χώρα δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να είναι ένας ασυνάρτητος πολιτικός οργανισμός χωρίς στοιχειώδη αρχή, μέση και τέλος ενώ το ΚΙΝΑΛ είναι εκτός θέματος.

Το χειρότερο όλων είναι ότι με αυτές τις κυβερνητικές αμφιταλαντεύσεις οι κάτοικοι αυτής της χώρας εθίζονται στις ψευδαισθήσεις. Δραπετεύουν φαντασιακά από την πραγματικότητα, όπως έχουν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, με χαρακτηριστική την περίπτωση των φαντασιώσεων περί λεφτόδεντρου στα πρώτα χρόνια της κρίσης.

«Πάθαμε και μάθαμε» είχε υποστηρίξει ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ στις 29 Δεκεμβρίου 2019.

Υποστηρίζω το ακριβώς αντίθετο. Πάθαμε αλλά δεν μάθαμε. Ένα μεγάλο τμήμα των κυβερνώντων αλλά και της ελληνικής κοινωνίας προσπαθούν να κρύψουν τα πραγματικά πρόβλημα κάτω από το χαλί, πιστεύοντας ότι η κρίση έχει τελειώσει.

Ίσως τελικά αυτή να είναι η μοίρα του τόπου. Να ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, να πέφτει, να ξανασηκώνεται, και τούμπαλιν, να τρεκλίζει, να βαδίζει με το μετέωρο βήμα του πελαργού, να πατάει σε δύο βάρκες, να είναι συνεχώς επί ξυρού ακμής. Να είναι χώρα διφυής και δισυπόστατος, συναμφότερος.

Φαίνεται ότι η ελληνική κανονικότητα είναι ότι ποτέ δεν θα γίνουμε μια κανονική χώρα.