Χθες απόγευμα βρέθηκα μπροστά σε ανοικτή τηλεόραση και είδα ρεπορτάζ από το Μενίδι. Προχειρότητες, κλισέ, στημένες δηλώσεις απίθανων τύπων. Τα πάντα εκτός από δημοσιογραφία.

Καταλαβαίνω τις ανάγκες της τηλεόρασης για ενδιαφέρουσα εικόνα, και το σέβομαι ως ανάγκη του μέσου. Αλλά ανάγκη του τηλεθεατή πολίτη είναι εκτός από την «διασκέδαση» και η ενημέρωση. Αντ’ αυτού, τα τηλεοπτικά δελτία ρίχνουν λάδι στη φωτιά, με κάμποση δόση ρατσισμού, μίσους, και ενθάρυνσης της βίας ως λύσης, είτε κρατικής είτε εξωθεσμικής.

Είναι εντυπωσιακό ότι κανένα συντεταγμένο όργανο, ούτε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ούτε η ΕΣΗΕΑ δείχνουν να ενδιαφέρονται.

Στέκομαι ιδιαιτέρως στην ΕΣΗΕΑ, διότι θεωρώ πως πρέπει όχι να αστυνομεύει, αλλά να περιφρουρεί το έργο των δημοσιογράφων. Στην Αμερική, μετά την εκλογή του Τραμπ, η κοινωνία (τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της), αντιλαμβάνεται την αξία της δημοσιογραφίας, και όπως έχω γράψει αρκετές φορές καθώς το παρακολουθώ οι συνδρομές των εφημερίδων αυξάνονται. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μεθοδικής και σκληρής δουλειάς σημαντικών μέσων ενημέρωσης, όπως New York Times, Washington Post, ή CNN (αναφέρω το τελευταίο γιατί πρόκεται για τηλεόραση).

Στην Ελλάδα υπήρχε εδώ και καιρό έντονη η αίσθηση της «δοσοληψίας» των εκδοτών με την πολιτική εξουσία και τους οικονομικούς παράγοντες, και η απαξίωση εντείνεται με την ευκολία με την οποία σοβαρά θέματα όπως στο Μενίδι σερβίρονται στην Ελληνική κοινωνία. Έτσι όμως η δημοσιογραφία δεν θα βγει ποτέ από το «σπιράλ θανάτου» στο οποίο έχει βρίσκεται, δε θα κερδίσει ποτέ το ρόλο που της αξίζει, και μαζί θα πέφτει και η ποιότητα της δημοκρατίας.