«Το μέλλον διαρκεί πολύ», είναι ο τίτλος του βιβλίου του Αλτουσέρ το οποίο εξέδωσε μετά τον απεγκλεισμό του για τον φόνο, που διέπραξε εις βάρος της συζύγου του. Εκτός όμως από τα αυτοβιογραφικά γεγονότα, αυτός ο εστέτ κομμουνιστής πραγματεύεται και τις πτυχές της χρονικότητας μέσα στην διανυόμενη ζωή. Ο Αλτουσέρ έχει και την ιδιαιτερότητα να έχει υπάρξει ως τώρα το τοτέμ μιας μερίδας του πολιτικού εγχώριου κομμουνισμού, η οποία σήμερα είναι στην κυβερνητική εξουσία. Σ΄αυτή την εξουσία οι κορπορατιστικές εναλλακτικότητες του Αλτουσέρ σμίχτηκαν – εκ των πραγμάτων – ανομοιογενώς με τον συντεταγμένο λαϊκισμό στην αρχή, εθνολαϊκισμό στην συνέχεια, του Αργεντίνου Ερνέστου Λακλάου.
Η διαφορά του εθνοποπουλισμού από οποιαδήποτε άλλην ιδεολογική κατασκευή, είναι πως δεν είναι καθόλου κατασκευή ….σαν ένα τραπέζι χωρίς πόδια, που το κρατάνε ως αναρτήρες τέσσερις αόρατοι σπάγγοι. Τα οικονομικά ψευδοθεωρήματα αυτού, που θεμελίωσε ο Λακλάου αντλώντας κι από τον Αλτουσέρ είναι παντελώς χωρίς καμμία εξειδίκευση – ακόμα και στρεβλή – χρησιμοποιώντας με εθνικιστικές χροιές κορπορατιστικές απλουστεύσεις, που περιλαμβάνουν τα πάντα και τα αντίθετά τους. Υπό την έννοιαν αυτή διαφέρουν και από τις αποτυχούσες συντεταγμένες του σοβιετικού ή μετασοβιετικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού αλλά και από τις αντίστοιχες πρώιμες του φασισμού αλλά και του ναζισμού. Όσον απεχθή και αν υπήρξαν αυτά τα ιδεολογικά καθεστώτα, εκτός της Λακωνίζουσας ρατσιστικής αντίληψης σε κοινωνικό επίπεδο, στο οικονομικό συντάχτηκαν με στοχευμένες ιεραρχήσεις είτε στα πλαίσια ενός ελεγχόμενου και ποδηγετούμενου ολοκληρωτισμού των συντεχνιών και του Κράτους είτε στην δημιουργία βαριάς εθνικής πολεμικής βιομηχανίας πολλών θέσεων εργασίας για το περιούσιο τμήμα των θεωρήσεών τους.
Ο εθνολαϊκισμός όμως γενικά και αφελή ταυτολογικά τσιτάτα χρησιμοποιεί σαν κι αυτά που χρησιμοποίησε – σε ειδικές συνθήκες – η ριζοσπαστική σοσιαλιστική Αριστερά του 1975 στην χώρα μας και πολύ αργότερα ακροδεξιές οργανώσεις εντός ή εκτός κοινοβουλευτισμού σαν τον ΛΑΟΣ. Εδώ συγκεκριμένα αναφέρομαι στο εθνικό – εθνικιστικό – εθνολαϊκιστικό ταυτολόγημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Άρα μιλάμε για μια μη – ιδεολογία, μη – κατασκευή που στηρίζεται στο ανερμάτιστο καθηλωμένο συλλογικό ασυνείδητο. που με την σειρά του είναι μία κάποια συνισταμένη καθολικών και δια παντός ανεπίλυτων ατομικών διαστροφικοτήτων… Είναι η σκοτεινή πλευρά της συλλογικής anima του καθ. Γιούγκ, είναι η έδραση της απαισιοδοξίας του Φρόιντ στην αλληλογραφία του με τον Αϊνστάιν, όταν συνομιλούν για τις παράδοξες εκδηλώσεις βίας, που υπερβαίνουν τις αρχικές οικονομικές ή άλλες προσχηματικές αιτίες .
Ο εθνολαϊκισμός είναι η βίαιη αντίδραση του μικρού παιδιού στην ματαίωση του παιχνιδιού του, είναι η αντίδραση του πεντάχρονου να εκπολιτιστεί μαθαίνοντας να αφοδεύει στην τουαλέτα κι όχι στο καθιστικό, είναι κάθε αντίδραση μπροστά στην λογική επεξεργασία. Είναι το λιγοστό καθηλωμένο κομμάτι του συλλογικού ή ατομικού Εγώ στην παρατεταμένη χρήση της λογικής, χρησιμοποιώντας ως αποδεικτικά την Τράπεζα Ρότσιλντ, το κεφάλαιο – στο οποίο και οι ίδιοι ανήκουν -, κάτι πραγματιστικό τέλος πάντων, ακόμα και το 666.
Είναι οι ονειρικοί χάρτινοι δράκοι των εφιαλτών των παιδιών, που δεν υπάρχουν, όμως όσο η καθήλωση μένει αυτοί διαιωνίζονται.
Ο Εθνολαϊκισμός δεν ήρθε τώρα για να μείνει, υπήρχε πάντα πολλούς αιώνες, απλώς μισοέκανε την δουλειά του κρυμμένος μειοψηφικά στον συστημισμό, τον καθολικό ή τον σ/δημοκρατικό.
Οι συνθήκες τόφεραν κι αποκαλύφθηκε σχηματοποιημένος είτε ως Λεπέν, είτε ως Μαδούρο, είτε ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρεμπιπτόντως βλέπετε τον Τσίπρα να κουβεντιάζει με τον Βαρουφάκη το βράδυ του δημοψηφίσματος και να ομιλούν «ΠΕΡΙ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΑΦΩΝ» – το παλιό ωραίο βιβλίο του Ερνέστο Σαμπάτο -, ήρωες αυτοί και τάφοι οι χώροι των σορών τους μετά την εκτέλεσή τους στο Γουδή, από τους οργισμένους πολιτοφύλακες του επιδόξου δικτάτορος Γιάννη Στουρνάρα.
Εκείνες τις στιγμές η χώρα αφανίζονταν κι αυτοί έλεγαν αυτά. Παιδικοί φόβοι κόντρα στην λογική των όποιων αποφάσεων.
Σήμερα ετούτο το τερατοειδές υβρίδιο κινείται ως όλον περί το 25%, είναι εκεί, το βλέπουμε να μας δηλώνει πως αποκαλύφθηκε – επιτέλους – ως αναγκαία εγγενής ανωμαλία του συστήματος. Εκεί θάναι πιά, ας το συνηθίσουμε δίχως να απορούμε.
Μπορούμε να ελπίζουμε φορώντας μαύρα γυαλιά κι ονειρευόμενοι – εκ των πραγμάτων – λιγότερους εφιάλτες. Μόνον με ψυχαναλυτικού τύπου αυτογνωσία μπορούμε να σταθούμε απέναντι στην απλοϊκότητα των καλών και των κακών και με όπλα όλα όσα έχει η φαρέτρα της αστικής δημοκρατίας να χτυπήσουμε, αναισθητοποιώντας επί πολύ το υβριδιακό αντιαναπτυξιακό μόρφωμα του κακού τέρατος , που ο Λακλάου ονόμασε κυριαρχία του επαναστατικού ποπουλισμού.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΡΚΕΙ ΠΟΛΥ: Λ. ΑΛΤΟΥΣΕΡ…