Κι όμως. Τις στιγμές, που στην Βουλή η γνωστή συντεχνιακή κάστα απειλούσε ανιστόρητα να επαναλάβει τα όσα είχαν γίνει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στην Ισπανική Βουλή με την επιχείρηση κατάληψής της, από τους πολυπληθείς συγκεντρωμένους δεν ακούστηκε ένα τόσο δα συνθηματάκι ενάντια στις προνιομιούχες συντεχνίες. Υποθέτω πως οι εξηγήσεις, που δια ζώσης δίνονταν από τους Π. Καμμένο και Π. Λαφαζάνη στους διαδηλωτές ήταν, πως όπου να ‘ναι το 3Ο Μνημόνιο δεν θα ψηφιστεί εξαιτίας των μαχομένων υπαλλήλων της Βουλής.
Δυστυχώς θ’ αργήσει πολύ η ημέρα της συγκέντρωσης ευάριθμων διαδηλωτών έξω από το Κοινοβούλιο , που κύριο αίτημα τους θα είναι η προώθηση των μεταρρυθμίσεων και το μπλοκάρισμα των συντεχνιών.
Δεν είναι , βέβαια, αναιτιολόγητα όλ΄ αυτά. Από την στιγμή που στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, περισσότερο στην ΔΗΜΑΡ και λιγότερο σ΄ότι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ, δεν κατορθώθηκε να εμπεδωθεί ένας πούρος αντισυντεχνιακός και μεταρρυθμιστικός λόγος, του οποίου οι πολιτικοί εκπρόσωποι θα ήταν σχεδόν οι εμβρυουλκοί των εξελίξεων, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτό που συνέβη.
Όλα συντείνουν στο ότι οι αρχικοί όροι συγκρότησης της παρούσας διακυβέρνησης , πρέπει ν΄ αλλαχτούν με άλλους ουσιαστικότερους και επικαιροποιημένους με την ως σήμερα, αποτελεσματικότητά της. Αναφερόμενος στην ΔΗΜΑΡ επισημαίνω πως πρέπει σύντομα να καταστεί αυτό, που ο κύριος όγκος της εκλογής του Ιουνίου πίστεψε, δηλ. ένας ουσιαστικά ακραιφνής εκσυγχρονιστικός πόλος με αιχμές τις πολιτικές απέναντι στις συντεχνίες και στους παρασιτικούς μηχανισμούς. Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως σίγουρα θα τα καταφέρει. Γκρίζες πολιτικές αποφάσεις της, κάμποσες, μαζεύτηκαν απειλητικές στον ουρανό της. Η στάση της για την κυβέρνηση Παπαδήμου πριν 12 μήνες, η συντηρητική της θέση στο νόμο Ανώτατης Εκπαίδευσης, η συντεχνιακή χροιά κάποιων υπουργών της, η απροθυμία της για ουσιαστικότερη συμμετοχή, η ανεξήγητη εναλλαγή από τα ‘παρών’ στο ‘ΝΑΙ’ μέσα σε τρεις ημέρες, η καθηλωμένη στάση της στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, όλα αυτά είναι πολλά για μια περπατησιά κάποιων μηνών, μόνον. Το στοίχημά της είναι τούτο: τάχιστα να αποβάλλει όλ’ αυτά που την κλονίζουν και να χαράξει μια πολιτική επίκαιρη των στιγμών και των αναγκών της, κερδίζοντας το 2ο ημίχρονο της πολιτικής ύπαρξης. Αλλιώτικα θα παραμείνει αυτό που δείχνει δηλαδή μια Ένωση Κέντρου μετριοπαθών κεντροαριστερών παραγόντων.
Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να ισορροπήσει στην πολιτική κονίστρα ταλαντευόμενο ανάμεσα στον αγώνα επιβίωσης των παλαιμάχων του κόμματος και στην πολυθυμία του Αρχηγού.
Διαβάζω συχνά απόψεις των ανεξάρτητων κινήσεων του μεταρρυθμιστικού τόξου και διαπιστώνω την ποιοτική τους αναλυτική υπεροχή έναντι αυτών της θεσμικής Σ/δημοκρατίας. Είναι αναγκαίο αυτές οι θέσεις να μπολιαστούν και στους αποστεωμένους μηχανισμούς των κομμάτων, μέσω ενός άριστα οργανωμένου διαρκούς φόρουμ σύμπλευσης ιδεών, κομμάτων και κινήσεων.
Το μέλλον διαρκεί λίγο η πορεία όμως αναμένεται μακρά και εξαντλητική.
Κι ας ρίξουν καμιά ματιά όλοι τους –μα όλοι τους-στις προτάσεις Σημίτη που περιέχονται στον «ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ» του.
Η Κυβέρνηση οφείλει να αναζητήσει πέρα από αστόχαστους πολιτικαντισμούς επιπέδου συνδικαλισμού πρωτοετών σπουδαστών, την καινούργια μαγιά πνεύματος συνεργασίας ώστε να γίνει συνεκτική κι αληθινή, εξασφαλίζοντας την Ευρωπαϊκή τροχιά και την παρουσία της χώρας στις αλλαγές που έρχονται σ’ αυτήν.