Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού. Στην πραγματικότητα μπήκε σε μια βαθειά περιδίνηση σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι μπορεί να παραμείνει κυβερνητικό κόμμα, εναλλακτικό στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μάταιη προσπάθεια, που ωστόσο, δίνει ακόμη ελπίδες στα στελέχη και τους εναπομείναντες οπαδούς του για επιστροφή στην εξουσία, όπως το 2015.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «τέκνο της ανάγκης», όπως απεγνωσμένα προσπάθησε να πείσει προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας. Στην πραγματικότητα ήταν «τέκνο της οργής» που προκάλεσαν τα μνημόνια και εκφράστηκε στην πάνω και κάτω πλατεία. Η οργή αυτή γέννησε από τη μία πλευρά την «Χρυσή Αυγή» και από την άλλη την διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ από πολίτες που αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν την σοβαρή οικονομική κρίση με σύνεση και ορθή λογική, αλλά αφέθηκαν στα γαλαντόμα λόγια του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, για την κατάργηση των μνημονίων «με έναν νόμο και ένα άρθρο»
Αυτά όμως όλα πέρασαν… Η χώρα μπήκε ήδη στην κανονικότητα. Και όπως είχε ομολογήσει παλαιότερα η νυν υποψήφια για την προεδρία Έφη Αχτσιόγλου, «Η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά». Εννοεί, προφανώς την δική της εκδοχή της Αριστεράς…
Εξ΄άλλου, ανάλογη είναι και η μοίρα των ομογάλακτων του ΣΥΡΙΖΑ αριστερών λαϊκίστικων κινημάτων της Ευρώπης που γιγαντώθηκαν και κατέλαβαν την εξουσία την εποχή της κρίσης: Τα «Πέντε Αστέρια» στην Ιταλία και οι «Ποδέμος» στην Ισπανία. Εμφανίστηκαν ως κομήτες από το πουθενά και … εξαφανίζονται ως κομήτες…
Ας αφήσουμε, όμως τον ΣΥΡΙΖΑ στην περιδίνησή του και όπου τον βγάλει…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Με επιδέξιες κινήσεις οριοθετήθηκε στα δεξιά του με κόκκινες γραμμές- θυμάστε ότι απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Βελόπουλο-. Την ίδια ώρα απλώθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κατ΄αρχήν με τις πολιτικές του που θα τις ζήλευαν πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη και κατά δεύτερον με την ενσωμάτωση ως συνέπεια του πρώτου, πολλών αξιόλογων στελεχών από τον χώρο του Κέντρου και του προ κρίσεων ΠΑΣΟΚ. Στελέχη, που έδειξαν κατά την θητεία τους σε κυβερνητικές θέσεις επί ΠΑΣΟΚ, ικανότητα (Χρυσοχοϊδης, Φλωρίδης κ.α) και προπάντων με μεταρρυθμιστικές ιδέες, αλλά και νεώτερα στελέχη με ιδέες και ικανότητες όπως ο Πιερακάκης, ο Κοντογεώργης κ.α
Ο Κυρ. Μητσοτάκης επικράτησε σχεδόν σε όλο το μεταρρυθμιστικό κέντρο και σε σημαντικό τμήμα της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται στη χώρα μας. Και όπως μου επαναλάμβανε ένας καλός φίλος που προέρχεται από την Αριστερά, «Ψηφίζω Μητσοτάκη, όχι μόνον για να αποκλείσω τον ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, αλλά και την δεξιά». Με άλλα λόγια ο ΚΜ τα έβαλε και με την δεξιά μέσα στο κόμμα του… Αν κάποιος μελετήσει την ανθρωπογεωγραφία των μελών της κυβέρνησής του, θα πεισθεί ότι ο φίλος μου έχει δίκιο.
Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ σημείωσε άνοδο στις πρόσφατες εκλογές. Μπορεί, όμως να είναι ικανοποιημένο; Η άνοδος από το 8% στο 11,85%, συνέβη την ίδια ώρα που όλοι παρακολουθήσαμε την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπολιτευτική τακτική του Νίκου Ανδρουλάκη είχε στόχο να επαναπατρίσει «στο σπίτι τους», τους πολίτες που είχαν εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ και έφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα αποτελέσματα, όμως δεν μπορεί να θεωρηθούν ικανοποιητικά. Να σημειωθεί, πως πολλοί ψηφοφόροι του χώρου, μετακινήθηκαν προς τον Μητσοτάκη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης που επαγγέλλεται την Σοσιαλδημοκρατία, αγνόησε ουσιαστικά το προοδευτικό- μεταρρυθμιστικό κέντρο, αλλά και το ώθησε προς τον Κυρ. Μητσοτάκη, τόσο με τον αντιπολιτευτικό του λόγο, όσο και με τον αποκλεισμό στελεχών που εξέφραζαν αυτόν τον χώρο. Δίνει, έτσι την εντύπωση πως δεν γνωρίζει την ιστορία των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το κόμμα. Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τον Λοβέρδο για λάθη ή πολιτικές του απόψεις, όμως ήταν ένας από αυτούς που εξέφραζαν τον χώρο του φιλελεύθερου κέντρου. Και όπως σημειώνει σε μία ανάρτησή του ο σοβαρός μελετητής της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, Γιώργος Σιακαντάρης: «Μα δεν είναι πιο «δεξιές» οι απόψεις του; Είναι. Αλλά όποιος γνωρίζει τη σοσιαλδημοκρατία και τους ηγέτες της, θα γνωρίζει πως αυτή πέτυχε, όποτε οι ηγέτες της κατόρθωσαν να συγκροτήσουν ένα ενιαίο ρεύμα με δεξιές, κεντρώες και αριστερές πολιτικές απόψεις και συνεργάτες που εστίαζαν στα κέντρα των κοινωνιών».
Όμως, βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας τετραετίας. Και υπάρχει χρόνος για το μεγάλο στοίχημα του Ν. Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ. Εάν θέλει να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική λύση, θα πρέπει να ξανακερδίσει τον χώρο του προοδευτικού- μεταρρυθμιστικού Κέντρου.
Αυτό δεν έκαναν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης;