—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Η πρώτη εβδομάδα της νέας κυβέρνησης έκλεισε με πολλές ειδήσεις, κυρίως με αφορμή τις δηλώσεις των νέων υπουργών. Κάποιες ανήκουν στη σφαίρα της απειρίας, κάποιες άλλες σε προεκλογικές εμμονές, και μερικές σε μια αιφνίδια δημοσιότητα. Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν μίζερο να μη δώσουμε την απαιτούμενη πίστωση χρόνου στο νέο σχήμα και θα ήταν λάθος να συρρικνώσουμε το μεγάλο κάδρο σε μια μικρή φωτογραφία της στιγμής. Το μεγάλο κάδρο λοιπόν δείχνει μια απελπισμένη κοινωνία που έχει εξαντληθεί από την κρίση, ένα ιδιαίτερα κινητικό εκλογικό σώμα με συνεχείς μετατοπίσεις στην ψήφο του, μια αναζήτηση καινούργιων σχηματισμών – ακόμη και με ευκαιριακά και αναλώσιμα κόμματα. Μετά από έξι συνεχή χρόνια ύφεσης και ανεργίας, η κομματική γεωγραφία βρίσκεται σε μια ρευστή κατάσταση, αποδεικνύοντας ότι οι τεκτονικές πλάκες της κοινωνίας δεν έχουν βρει ακόμη ένα σημείο σταθερής βάσης και σύγκλισης.

Αν κάτι ξεχωρίζει ωστόσο σε αυτό το μεγάλο κάδρο είναι πως η διάκριση «Αριστερά-Δεξιά» αντικαθίσταται πλέον από τη διάκριση «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο». Αυτή αποτέλεσε άλλωστε και τη συγκολλητική βάση της νέας δικομματικής διακυβέρνησης, με προσυμφωνημένη μάλλον τη βάση συνεργασίας.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο dim/art