(Έκκληση να σταματήσει ο χορός του Ζαλόγγου που ξαναστήνεται )

Τις τελευταίες ημέρες ,  ένα φάντασμα πλανιέται ξανά, πάνω από  τη χώρα μας. Το φάντασμα της δραχμής.

Ένα φάντασμα , ικανό να επικρατήσει πια «μιθριδατικά» ως φαντασιακή σημασία και ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία να μεταβάλλει την μαγματική  ενδοκοινωνική αντιμνημονιακή ψύχωση  προς το επιθετικά χειρότερο, αν προχωρήσουν οι βουλευτές στις 29  του Δεκέμβρη στην ταύτιση μ’ αυτήν και στην αναγνώριση ότι  αυτή η ταύτιση αποτελεί το «απώτερο έρεισμα του είναι τους»

Ένα φάντασμα  που απειλεί όλους εμάς να παρασύρει σε ηδύποτα εθνικολαικιστικά τάρταρα. Όλους δηλαδή που  πιστεύουν ότι  το κοινωνικοπολιτικό τσιφτετέλι που μας άφησε και μας κρατάει ακόμη «ξεβράκωτους από βιομηχανία, ρακένδυτους  από ανταγωνισμό, ξυπόλητους από στοιχειώδη σύγχρονη ευρωπαϊκή κουλτούρα», πρέπει να τελειώσει. Για να μην είμαστε  αυτοί που είμαστε. Θεατές της «Ευρωπαϊκής κανονικότητας».

«Ετσι, ενώ έσπασε ο κύκλος της ύφεσης για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια, ενώ επιτεύχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα και άρχισαν να φαίνονται κάποια σημάδια ανάκαμψης, αντί να καταβληθεί προσπάθεια για να αποκατασταθεί η δυνατότητα δανεισμού και να διασφαλιστεί η ομαλή έξοδος από το μνημόνιο, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Μια ξέφρενη επιστροφή στο παρελθόν» .Στο θάνατο από χρεοκοπία  μιας χώρας σε λιγότερο από 100 δόσεις .

Μια βαρυτική αυτοκαταστροφική έλξη σε χρονικά σημεία , μυθολογίες και σημειολογίες  από το οποία  ξεκίνησε και εξελίχθηκε  η ελληνική κρίση. Μια κρημνοβασία κρατώντας και χαϊδεύοντας το μνημόνιο-αντιμνημόνιο ως φετίχ. Το χάμστερ δηλ.των αντιμεταρρυθμιστών.

Με άλλα λόγια τα φέραμε από δώ, τα φέραμε από κει και είμαστε ξανά στην ίδια φυλακή των διλημμάτων που  στις 6 Μαΐου του 2012 ο ελληνικός λαός άνοιξε, με την βοήθεια των πάσης φύσεως αμφιθυμικών ΜΜΕ, , και εγκαινίασε . Που συμπεριελάμβανε το νέο πολιτικό «φρενοκομείο» των πολλών πτερύγων, παλαιού και νέου λαϊκισμού ενισχύοντας την αντιμνημονιακή φρεναπάτη και ασάφεια, ως προς το μιγαδικό(πραγματικό και φανταστικό) περιεχόμενό της.

Λίγοι κατάλαβαν ότι οι απανωτές εθνικές εκλογές του 2012 ήταν πρωτίστως εκλογές χρόνου και προοπτικής του τόπου. Η πιο σημαντική ευκαιρία επανεκτίμησης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας. Ο εθνικός μελλοντικός χρόνος, ήταν η κύρια διακύβευση, όχι ο στενά κομματικός, ο πλήρης Ερινυών που έθετε την λογική εκτός θέματος ή που αναζητούσε την αντιμνημονιακή καθαρότητα για να κρυφθεί στην ευταξία και θαλπωρή του λόγου της.

 Δυστυχώς  στις εκλογές εκείνες- Βατερλό για το ηρωϊκό του 2010 αυτο-μαστιγωμένο και αυτοϋπονομευμένο ΠΑΣΟΚ , αποκολλήθηκε μεταναστεύον  το πτητικό πελατειακό κομμάτι  με το λαϊκίστικο παρελθόν του(όταν το ΠΑΣΟΚ έπαψε να δίνει ,περιέπεσε σε δίνη). Άλλως πως , το βαθύ ΠΑΣΟΚ των προνομιούχων κωλοτουμπίστας της εργατικής ΔΕΚΟαριστοκρατίας και μικροαστικής-αγροτικής απληστίας μετεμPSIχώθηκε κυρίως στο ρηχό ΣΥΡΙΖΑ που προβλήθηκε ως ή νέα ουτοπία(λεπτά θα βρεθούν, ανεξάρτητα αν θα είναι σε ευρώ ή Γλέζικες δραχμές) σαν επιστέγασμα μιας αντιμνημονιακής επαναστατικής γυμναστικής κάτω από σημαίες «αρνητικής θεολογίας» που ήξερε μονάχα τι δε θέλει ενώ κρυβόταν πίσω από τις λέξεις και την πολυγλωσσία για το τι θέλει συγκεκριμένα.

 Ο χρόνος  που πέρασε, απέδειξε ότι  στην ουσία δεν επιλέξαμε  χρόνο για δημιουργία και συνεργασία με αντισταθμιστικές λογικές και καλά μελετημένες μεταρρυθμιστικές προτάσεις και εφαρμογές, αλλά χρόνο- Κρόνο για αλληλοφάγωμα μεταξύ ενφιαλωμένων και  υπερφίαλων πεντοζαλισμένων ετι περαιτέρω από τα πανηγύρια  της ευρωνίκης τους και των δημοσκοπήσεων.

 Κατέστη εξαιρετικά δύσκολο να γίνει ακόμη και τώρα αντιληπτό ότι   το ζητούμενο για την επιβίωσή μας δεν ήταν ή είναι μόνο αν η γάτα πιάνει ποντίκια(λαμόγια παντός είδους, φοροφυγάδες, ενσηματοφάγους, συντάξεις μαϊμούδες κλπ)  , αλλά πόσα και σε πόσο χρόνο τα πιάνει .

 Ότι ζητούμενο ήταν επίσης το να τρώει σαν τις Σεφερικές γάτες του Αϊ Νικόλα και φίδια ,γιατί τα αυγά του φιδιού των χρυσαυγιτών κ.α δεν ήταν κλούβια.

Δεν κατανοήσαμε  κυρίως και επιπλέον. ότι δεν έχουμε μόνο τεράστια πρoβλήματα risk management(διαχείρισης ρίσκου και υιοθέτησής του ως του νέου παραδείγματος) όπου μπερδεύουμε την κινδυνολογία με την εκτίμηση του κινδύνου και το κτύπημα του καμπαναριού εξόδου από το ευρώ αλλά ταυτόχρονα και  προβλήματα time management(διαχείρισης χρόνου) και κυρίως χρόνου διατήρησης  αυτών των απαράδεκτων επιπέδων ανεργίας-ύφεσης και φοροδιαφυγής που η σφοδρότητα της αντιμεταρρύθμισης, παρατείνει. Επιδοθήκαμε εν πολλοίς στην αναπτυξιολογία και όχι στην πραγματική ανάπτυξη.

Σήμερα , τώρα, βρισκόμαστε στριμωγμένοι στη γωνία  πάνω στο  πλοίο με το όνομα «ΑΓΩΝΙΑ» που έχει καταληφθεί  από πολιτικά τρελαμένους  και μπουρλοτιέρηδες ελληναράδες και μπροστά σε άκρως πιεστικά διλήμματα. Μεταξύ ευρωπαϊκού χρόνου και  παλαιοβαλκανικού. Εκσυγχρονιστικού-  ευρωζωνικού και κ-αρχηδονικού τύπου δηλ. αναχρονιστικής δραχμικής επιθυμίας και μέθης. Μεταξύ ενός σε απόσυρση ευρωαναθεωρημένου-αξιολογημένου μνημονίου και ενός συριζομνημονίου που δεν αποκλείει τον ξαφνικό θανάτο και τη διολίσθηση στην νεοδραχμή από την επικράτηση μιας κυβέρνησης συνασπισμού των συνιστωσών  του Συριζαριάτου(κυρίως Αττικού) των ψευδαισθήσεων και αριστερίστικων χαοτικών παραλογισμών και παραλλαγών ενός ελληνικής κοπής κρατικού καπιταλισμού και μονοκομματικού αυταρχισμού. Ενός δηλαδή αναχρονισμού  ιστορικά καταδικασμένου    που θα στηρίζεται σε τζιροφοροεπιδρομές ή καταναγκασμούς του ερυθρού στρατού(λη) και… στο άρμεγμα της πλουτοκρατίας-που ως γνωστόν έχει τα λεφτά της έξω, τα περισσότερα εν πλω και περιμένει με κερδοσκοπική λαχτάρα την έλευση της πληθωριστικής δραχμής των αποπλανημένων του πλαν Β.

Μπορεί τα κάγκελα Μέρκελ να μας εγκλώβισαν και  εγκλωβίζουν   αλλά γι’ αυτό εμείς είμαστε αυτοί που τα παραγγείλαμε. Εμείς τα βάλαμε και τα βάψαμε. Σ’ αυτό το χώμα. Χρόνια τώρα.  Με σημαίες και με ταμπούρλα. Με ρητορείες, ρητορείες, ρητορείες. ΜΕΤΑ τα επτά χρόνια δυστυχίας, αυτή έσπασε μεν τον καθρέπτη της, αλλά αγόρασε καθρεφτάκια   και μεταξωτά  βρακιά,  φθάνοντας στο ανώτατο στάδιο της πολιτικής: το «στάδιον Καραϊσκάκη, ως στάδιον του καθρέπτη». Με τις συντεχνίες να  «στασιάζουσιν»  όχι γιατί «όλως γαρ το ίσιον ζητούντες». Αμ δε! Το άνισο ζητούν και την αδικία.

Γιατί η κρίση της χώρας του: «θάπρεπε» να είχαν γίνει όλα νωρίτερα, δεν είναι αυτό που περνάμε τώρα, αλλά αυτό που θα έρθει  , αν δεν . Ο χαμένος χρόνος μονάχα αναζητείται. Ο μέλλων όμως δεν είναι τετελεσμένος.

Τώρα, τώρα, τώρα! Να σταματήσουμε τον χορό της Ελπηνωρικής μας Ζάλης και του πολιτικοαθηρωματικού  Όγκου που συνέβαλε μεν τα μέγιστα στην ευφορία μερικών χρόνων αλλά  προθετικά μεγιστοποίησε: την αφορία της εφορίας, το συμφέρειν του μη εισφέρειν.

Καθώς οι αυγές παρατείνουν το σκοτάδι τους κι ο ήλιος αργεί να δοξάσει τη μέρα της κεντροαριστεράς,  το φάντασμα της δραχμής, εμφανίζεται πάνω στα αντιμνημονιακά κάστρα και ζητά εκδίκηση ενάντια στο τραπεζοευρώ, τον σωρείτη της ωτουδραργυρικής μόλυνσης  :  Που μας  εκμαύλισε λένε (εμάς τα αιώνια θύματα της επιβολής των άλλων)  και μας έδεσε σ’ ένα  ξιπασμένο και ξετσίπωτο life style με μια στίλβωσα ευρωζώνη των ισχυρών .

Στο όνομα της νοσταλγίας και της εξιδανίκευσης των τότε «ωραίων ημερών»  είτε:

• για την αξιοπρεπή Ελλαδίτσα.Είτε…
• για την πελατοελλάδα, του πάρτυ και της πάρτης που κρατούσε όμως τους νέο-έλληνες σε μια πρωταρχική και αυτιστική διαδικασία σ΄ ένα στίγμα εγωτικό του εαυτού και της συντεχνίας ως παντός» 
• για την μαύρη μοίρα των Τρωάδων της Βάρκιζας
• στο όνομα μιας κουκουλοφόρας ή μη, κρυσταλλοθρυμματίζουσας επιβολής του ανορθολογισμού
• Στο όνομα ενός λαϊκισμού που προπαγανδίζουν τα εδώ και καιρό πτωχευμένα αμφίσημα μίντια , οι ερτζιανοί μαυραγορίτες του πόνου των στρωμάτων που πλήττονται , οι πλουτοκράτες που μετέφεραν τα πλούτη τους στο εξωτερικό και οι ντόπιοι οίκοι αξιολόγησης ελεύθερου τύπου και βοσκής που νομίζουν ότι η ενδεχόμενη εξαθλίωση από την επιστροφή στη δραχμή θα γεννήσει ευκαιρίες νέου πλουτισμού, και όχι αίμα και δάκρυα.
• Στο όνομα ατάκτων bloggaτζίδων που ήδη ζητούν πιστοποιητικό αντιμνημονιακών φρονημάτων με το γουδί στο χέρι και στο στόμα.
• Στο όνομα ακατάληπτων καταλήψεων.

Αυτό το φάντασμα προϊόν της Δανειομαρκίας, επιζητεί εκδίκηση μ’ έναν επιτήδειο λαϊκίστικο(λαοπλάνο) και αργεντίνικο λόγο «χωρίς νοηματικό εύρος» που επικαλείται για να περιχαρακώσει ως ενέργεια σε λάθος δρόμο «τις μνήμες σκληρότερων εποχών, ενός υπερήφανου λαού» για να ξανασηκωθεί για  να πει ένα νέο ΟΧΙ στην επάρατο Τρόϊκα και τους ντόπιους εκτελεστές του μνημονίου.

Θυμηθείτε, τη μάχη των πλατειών :

«Ας πτωχεύσει η χώρα», έλεγαν χαρακτηριστικά με Σαμψωνική διάθεση και ρούχα νεανικά σε γερασμένο απομονωτικό  πνεύμα .  «δεν θέλουμε λεφτά, προτιμάμε να πεινάσουμε παρά να έρχεται ο καθένας να μιλάει για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας»

Η τα συμπεράσματα της λυγερής δημοσιογραφίας της μορφής:

«Αναμφίβολα, η επιστροφή στη δραχμή θα είχε -τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα- βαρύτατες επιπτώσεις». Αλήθεια, τι μας λέτε καλέ!! και πόσο είναι αυτό το διάστημα, τρεις μήνες, έξι μήνες, ένας Κουβανικός χρόνος γιατί με το ύφος που το έχετε γράψει – «έλα μωρέ εντάξει …» παραπάνω δεν είναι, τη στιγμή που όλοι οι έγκριτοι αναλυτές(θυμίσου π.χ το ΣΟΣ 11 Ελλήνων καθ.) σε πλανητικό επίπεδο συμφωνούν ότι τυχόν έξοδος θα πλήξει βάναυσα τα χαμηλά στρώματα».

Οποία παραίσθηση , οποία παρακύηση . Οποία διαχρονική αντίσταση στην ανάγκη εξορθολογισμού της ελληνικής και πολιτικής ζωής!  Και να γινότανε στο όνομα ενός «μετα-διαφωτισμού με κουλτούρα λιτότητας, ποιος τόσκαζε!»

Φίλε και φίλη , όχι μ’ αυτούς τους , τους δήθεν ενάρετους εξολοθρευτές ,μέσα από τα χάσματα μιας ρηχής μνήμης.

Θυμηθείτε ότι:

Η ιστοριογραφία μας έχει δυστυχώς καταγράψει την αδυναμία των ηγεσιών και του  λαού της χώρας μας, να διαχειρίζονται με όρους μη-μηδενικού αθροίσματος,  τους θυμούς και τις εμφύλιες οργές και αντιπαλότητες. Φαίνεται ότι είμαστε περισσότερο ικανοί για μοιρολόγια, σταυρούς και θρήνους. Τα τραγικά αποτελέσματα ασυλλόγιστων αυτοκτονικών εκλογών-επιλογών το έχουν αποδείξει αρκετές φορές μέχρι τώρα.

Η επιστροφή στη δραχμή αν συμβεί είναι εξαιρετικά πιθανόν ότι θα μας οδηγήσει στην άβυσσο ενός νέου μη γραμμικού εμφύλιου , όπως φαίνεται ήδη από τα μολωτοφικά κεράτινα και οξειδωμένα δείγματα της αντικοινωνικής , αντιδημοκρατικής και χολερικής συμπεριφοράς που έχουν επιδείξει. Που δεν καταλαβαίνουν ότι στον 21 αιώνα η όποια εθνική κυριαρχία βασίζεται κυρίως σε πρωτογενή πλεονάσματα μιας ανταγωνιστικής οικονομίας και  όχι στην πολιτική βλακεία και την τυφλότητα «στερημένων καταναλωτών» που Ιάγονται και φέρονται  από την αδίστακτη  κουλτούρα του αριστεροδέξιου συντηρητισμού και των ΜΜΕ που μετέτρεψαν την δική τους αγωνία να επιβιώσουν σε αγωνία των μαζών, που ταυτίζουν το λαϊκό με το παράλογο τον άνεργο και χαμηλοσυνταξιούχο με τα μισθολογικά ρετιρέ και μπόνους.

«…πάρτε λοιπόν , κυκλάμινα… πευκοβελόνες… κρίνα απ την άμμο.. πευκοβελόνες… γυναίκα… παιδιά… βιβλία, »

Για να μην υπερτερήσει  συντριπτικώς . Ο προπηλαϊκισμός. Η αρχιτεκτονική του χάους. Το Ζάλογγο.