Υποτίθεται ότι από μια κυβέρνηση συνεργασίας, που έρχεται μάλιστα να διαχειριστεί μια τεράστια δημοσιονομική κρίση, κουβαλώντας ταυτόχρονα και μια εξίσου σημαντική κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, θα περίμενε κανείς ότι θα άφηνε στην άκρη τις παλαιοκομματικές μεθοδεύσεις που μας οδήγησαν ως εδώ. Αν αφήσουμε όμως στην άκρη τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και δούμε πώς διαχειρίζεται κρίσιμους τομείς του δημοσίου, θα διαπιστώσουμε ότι οι τρεις συνεταίροι,ακολουθούν τις ίδιες απαράλλακτες πρακτικές σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Μόνο που αυτή τη φορά αντί να έχουμε εγκάθετους μονοκομματικής κοπής, έχουμε τρικομματικό διαμοιρασμό των κρατικών ιματίων, όσων απομένουν ακόμα δηλαδή…
Είτε πρόκειται για υπουργεία, είτε πρόκειται για οργανισμούς του δημοσίου, είτε για ημικρατικές επιχειρήσεις, προσπαθούν και πάλι να βολέψει ο καθένας από τους συγκυβερνώντες και μερικούς δικούς του. Ακόμα και στελέχη που προέρχονταν από την προηγούμενη κυβέρνηση και είχαν αποδεδειγμένα επιτελέσει κάποιο έργο, ξηλώνονται γιατί δεν βολεύονται στη μοιρασιά που έχει συμφωνηθεί να γίνει…
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά – και εμφανή – παραδείγματα του διαμοιρασμού κομματικών ιματίων είναι η ΕΡΤ. Η δημόσια τηλεόραση που οι πάντες υποτίθεται ότι κόπτονται για την ισότιμη και αντικειμενική ενημέρωση που οφείλει να παρέχει, κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση κατακλύζεται από κομματικούς τοποτηρητές για να προασπίζουν τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας. Έτσι και τώρα βλέπουμε ένα στρατό από… υπηρέτες της δημοσιογραφίας να ανηφορίζει στην Αγία Παρασκευή προκειμένου να ικανοποιηθούν όλες οι τάσεις της συγκυβέρνησης. Ο ένας βάζει τον πρόεδρο, ο άλλος τον γενικό, ο τρίτος τους συμβούλους, τους διευθυντές, τους παρουσιαστές και πάει λέγοντας. Αποτυχόντες βουλευτές, συγγενείς, κολλητοί κολλητών, πρόθυμοι και βολικοί δημοσιογράφοι, απ’ όλα έχει ο μπαξές για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της… αντικειμενικής ενημέρωσης. Λες και δεν φτάνουν οι εκατοντάδες δημοσιογράφοι που βρίσκονται ήδη στο ευαγές αυτό ίδρυμα για να καλύψουν τις όποιες ανάγκες της και πρέπει να βολευτούν μερικοί ακόμα…
Αλλά και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν πράγματι ουσιαστικές ανάγκες για νέες προσλήψεις, γιατί δεν γίνεται αυτό που ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου; Να υπάρχει δηλαδή μια δημόσια ανοικτή προκήρυξη για τις θέσεις που χρειάζεται να καλυφθούν και όποιος θέλει και έχει τα προσόντα να μπορεί να τις διεκδικήσει; Χωρίς πιστοποιητικά κομματικών φρονημάτων, χωρίς μεθοδεύσεις και ρουσφετολογικά βολέματα, χωρίς απευθείας κανάλια συνεννόησης με την εξουσία.
Ουδείς το διεκδικεί και ουδείς το απαιτεί όμως γιατί έτσι όλοι βολεύονται… Και η εξουσία και οι δημοσιογράφοι. Και η ΕΣΗΕΑ που κι αυτή υποτίθεται ότι κόπτεται για τα συμφέροντα όλων – και όχι μόνο των δικών μας – δημοσιογράφων που είναι; Περί άλλων τυρβάζει. Όπως ανέχεται τους διπλό – τριπλοθεσίτες σε μια εποχή μεγάλης ανεργίας, έτσι προτιμά να ασχολείται με τα επιδόματα ή αν ένα μέρος από την εισφορά υπέρ της ΕΡΤ θα πάει για να καλύψει κάποια άλλη τρύπα, παρά με την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος… Κατά τ΄άλλα, μας φταίνε η τρόικα, τα μνημόνια και η κακή μας μοίρα…