Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ υπερασπίστηκε την επιλογή του να μετακινηθεί προς τον παραθεριστικό του προορισμό με το learjet του επιχειρηματία που μόλις είχε αγοράσει τον ΟΠΑΠ, με το επιχείρημα ότι δεν ήθελε να γίνει μοναχός. Δηλαδή, για τον κ. Στ. Σταυρίδη, η μετακίνηση με το αεροπλάνο της γραμμής, πόσο μάλλον με αυτοκίνητο και πλοίο, είναι κομμάτι μιας ασκητικής ζωής που δεν του ταιριάζει.
Δεν είναι ο πρώτος και δεν είναι ο μόνος που επιτελεί δημόσιο λειτούργημα και αισθάνεται ότι καταπιέζεται από το δόγμα «σεμνά και ταπεινά», που κακοποιήθηκε επί πρωθυπουργίας Καραμανλή και εφαρμόζεται -κυρίως- ως ένας προσχηματικός τρόπος απώθησης ανομολόγητων επιθυμών για επικοινωνιακούς λόγους, δηλαδή για τα μάτια του κόσμου.
Φέτος το καλοκαίρι τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να επιδείξουν εγκράτεια και προσαρμογή στο πνεύμα της εποχής. Το εννοούσαν;
Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει οι εποχές που η μισή κυβέρνηση έκανε μπάνια στη Μύκονο, υπουργοί ανεβοκατέβαιναν σε σκάφη φίλων-επιχειρηματιών και βουλευτές έδιναν μάχες για να ενταχθούν στην αυλή εφοπλιστών και άλλων οικονομικά ισχυρών. Δεν αποδεικνύεται ότι θα το έκαναν αν μπορούσαν και δεν είχαν το φόβο του πολιτικού κόστους, αλλά μπορεί κανείς εύλογα να εικάσει ότι η εξουσία για μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, παραμένει ταυτισμένη με τη χλιδή και τη γλυκιά ζωή.
Οδηγοί, σωματοφύλακες, προσωπικό που σηκώνει τα βάρη της καθημερινότητας για λογαριασμό τους, χαριστικοί διορισμοί, διευκολύνσεις που δέχονται και προφέρουν σε πολλά επίπεδα, δυνατότητα επαφής με την οικονομική ελίτ. Είναι ένα από τα συμπτώματα της ασθένειας του πολιτικού συστήματος ότι κάποιοι, πολλοί ή οι περισσότεροι, ασχολούνται με τα κοινά για να πάρουν και όχι για να δώσουν. Αν μετρήσει κανείς όσους δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, εκείνους που δεν έχουν στοιχειώδεις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ή αντιμετωπίζουν πρόβλημα στη σύνταξη, όσους διαβάζουν μόνο την αποδελτίωση των δημοσιευμάτων στα οποία αναφέρεται το όνομά τους, αυτούς που δεν γνωρίζουν ούτε μία ξένη γλώσσα και δεν προσπάθησαν να μάθουν ούτε αργότερα, αλλά και καταρτισμένους που δεν διανοούνται να ζήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι, χρειάζονται πάντα συνοδεία και θεωρούν ζημιά να έρθουν σε απευθείας επαφή με μια δημόσια υπηρεσία, θα καταλήξει ότι αυτό που λέμε κουλτούρα εξουσίας στη χώρα μας, είναι κάπως απωθητικό.
Ως προς αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον ένα δανέζικο σίριαλ, Borgen, αλλά το έδειχνε η δημόσια τηλεόραση που μας τελείωσε.