Η πολιτική είναι σκληρό πράγμα. Όποιοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με αυτήν με τους ισχύοντες όρους, δεν αρκεί να έχουν καλές προθέσεις ούτε να διαβάζουν δημοσκοπήσεις. Πρέπει να γνωρίζουν καλά το διαμορφωμένο πλαίσιο. ?Oχι για να το αποδεχτούν, αλλά για να κρίνουν αν μπορούν να το αλλάξουν. Πρέπει να γνωρίζουν τους συσχετισμούς δυνάμεων. Όχι για να τους αποδεχτούν, αλλά για να τους αλλάξουν. Πρέπει να γνωρίζουν τις δυνατότητές τους, για να μη βλέπουν τη σκιά τους στον ήλιο και νομίζουν ότι είναι μεγαλύτερο το μπόι τους από το πραγματικό.
Και μετά από αυτά τα γενικά, στο συγκεκριμένο. Η συγκρότηση της πρωτοβουλίας των «58», με σκοπό την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, ήταν εξαρχής δύσκολο εγχείρημα. Όχι μόνο για γενικούς πολιτικούς λόγους (ο χώρος αυτός έχει συρρικνωθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αποσπάσει ένα μεγάλο κομμάτι του κ.α), αλλά και για λόγους ενδογενείς. Οι 58 δεν ήταν συμπαγής ομάδα. Δεν θα μπορούσε να είναι τέτοια. Αλλά η σύντομη πορεία και δράση τους απέδειξε ότι παραήταν ετερόκλητη.
Δεν είχαν καταλήξει ούτε στα βασικά. Δεν είχαν φροντίσει να πληροφορηθούν εγκαίρως ότι η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη δεν θα ήταν μαζί τους. Δεν είχαν ξεκαθαρίσει τι θέλουν στη σχέση τους με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Αν πίστευαν ότι θα κατάφερναν να παραμερίσουν εντελώς το ΠΑΣΟΚ και να κάνουν μόνοι τους παιχνίδι, ήταν αφελείς. Κάποιοι φαίνεται ότι το πίστευαν.
Στο κρίσιμο «δια ταύτα», δηλαδή στη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου, ήρθαν τα χειρότερα. Η ξαφνική απόφαση Σαμαρά-Βενιζέλου να καθιερωθεί ο σταυρός ήταν μεν μια κίνηση κομματικών υπολογισμών εκ μέρους των δυο αρχηγών, αλλά απέδειξε ότι υπολογισμούς έκαναν και κάποιοι εκ των «58». Οι οποίοι πολύ θα ήθελαν να έχουν δικό τους επικεφαλής στην ευρωλίστα χωρίς σταυρό, δηλαδή διορισμένο, αλλά αρνήθηκαν να μπουν στη μάχη του σταυρού.
Η στάση τους αυτή δείχνει δυσανεξία για τη λαϊκή ψήφο, στάση απαράδεκτη για όσους φιλοδοξούν να εμπλακούν στα κοινά. Όμως, αν φοβάσαι τους ψηφοφόρους, καλύτερα να μείνεις στο σπίτι ή στο γραφείο σου ή έστω να δίνεις διαλέξεις για 50 άτομα. Ο ελιτισμός είναι ασύμβατος με την πολιτική.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο φόβος αυτός ήταν αβάσιμος και τους οδήγησε στο λάθος να μη συμμετάσχουν, ως κίνηση των «58», στο ψηφοδέλτιο. Πιστεύω, δηλαδή, ότι φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όσο προβεβλημένα και παραδοσιακά κι αν είναι, δεν θα είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες από νέα (όχι μόνο ηλικιακά), άφθαρτα και αξιόπιστα πρόσωπα από τους «58».
Για να το πούμε με ονόματα. Γιατί, δηλαδή, ο ψηφοφόρος της κεντροαριστεράς να βάλει σταυρό ας πούμε στην Φώφη Γεννηματά και όχι στον καθηγητή Γιάννη Βούλγαρη; Όσοι το πιστεύουν και γι’ αυτό αρνήθηκαν τη μάχη του σταυρού δεν υποτιμούν τους ψηφοφόρους; Πώς θα γίνει η ανανέωση και ανασυγκρότηση του χώρου, αν αυτοί που την επαγγέλλονται αρνούνται να δώσουν την πραγματική μάχη την ώρα που πρέπει; Δεν αφήνουν έτσι όλο το πεδίο ελεύθερο σ’ αυτούς που εκφράζουν μόνο το παραδοσιακό, το παλιό και το φθαρμένο, το οποίο ξορκίζουν;
Εν κατακλείδι: η πολιτική δεν είναι μόνο καλές προθέσεις και θεωρία. Είναι εύκολο να καταλογίζεις στους άλλους τα δεινά, αλλά καθόλου υπεύθυνο να αποφεύγεις εσύ τα δύσκολα δια της συμμετοχής στην πράξη.