Η Νέα Δημοκρατία ανέπτυξε και στήριξε την πολιτική της αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ στην θεωρία των δύο άκρων. Η πολιτική αυτή δεν ήχησε ποτέ πειστικά στ? αυτιά της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, γιατί δεν μπορεί ποτέ να παλαντζάρουν στη ζυγαριά, μια επικίνδυνη για το μέλλον της χώρας εξαγγελόμενη οικονομική -και όχι μόνο- πολιτική ή η στήριξη παράνομων ενεργειών, όπως οι καταλήψεις και τα διάφορα «δεν πληρώνω», με τις δολοφονικές ενέργειες των μαχαιροβγαλτών του υποκόσμου.

Το χειρότερο απ? όλα όμως είναι ότι εξισώνοντας τα δύο άκρα, η ΝΔ δεν κράτησε και ίσες αποστάσεις απ? αυτά. Αντίθετα, με την πολιτική ατζέντα που σταδιακά υιοθέτησε, με την όλη συμπεριφορά και τη φρασεολογία της, έδειχνε συνεχώς να κλείνει με νόημα το μάτι προς τους ακροδεξιούς. Θες γιατί θεώρησε ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής προέρχονται από τα δικά της σπλάχνα και αποτελούν, στην πλειοψηφία τους, ένα από τα κομμάτια που τη χωρίζουν από την αυτοδυναμία της, θες γιατί σταδιακά έχει απορροφήσει ήδη ένα στελεχικό κομμάτι του ακροδεξιού χώρου, θες γιατί συνέβαλαν και τα αντιαριστερά απωθημένα των -πάλαι ποτέ- αριστερών της ηγετικής της ομάδας…

Αποδεικνύεται, κάθε μέρα που περνάει, ότι η ΝΔ έκανε λάθος στην επιλογή της πολιτικής αυτής, ένα λάθος που το πληρώνει σήμερα -και θα το πληρώσει ακριβά και στο μέλλον- και η ίδια και κυρίως η χώρα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε και στήριξε την πολιτική του αντιπαράθεση με την κυβέρνηση στη θεωρία του διαχωρισμού των ελλήνων πολιτών σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Αγνόησε -πρωτοφανές στα χρονικά αριστερού κόμματος- την γραμμή ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά ή, πιο σωστά, τα όρια ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση. Το χειρότερο απ? όλα όμως είναι ότι, καταργώντας τις υπάρχουσες διαχωριστικές γραμμές και επιδιώκοντας αντιμνημονιακές συμμαχίες -οι συναντήσεις με τον Καμμένο και οι συχνές συμπτώσεις είναι χαρακτηριστικές- άμβλυνε τα αντανακλαστικά των οπαδών του απέναντι ακόμη και στην ακροδεξιά, μια και, έστω και σιωπηλά, αποτελούσε μέλος της αντιμνημονιακής πλειοψηφίας που ήθελε να εμφανίσει.

Το μέτωπο ήταν και είναι αλλού στραμμένο…
Ο απολίτικος… μνημονιακός διαχωρισμός είναι ένα μεγάλο πολιτικό λάθος που το θα το πληρώσουν και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο τόπος!

Η Δημοκρατία μας -οι θεσμοί της, η πολιτεία και τα κόμματα- εμφανίστηκε με την απόλυτη σιγουριά της σταθερής μεταπολιτευτικής της πορείας και κινήθηκε με βάση το δόγμα: «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

Στη Δημοκρατία όμως, δεν υπάρχουν αδιέξοδα μόνον όταν όλοι ψάχνουν να βρουν μια δημοκρατική διέξοδο! Δεν μπορεί να αναγνωρίσει η Δημοκρατία τις νεοναζιστικές και ρατσιστικές απόψεις σαν… ιδεολογικό ρεύμα, συστατικό κομμάτι και παράγοντα της θεσμικής της λειτουργίας. Και δεν μπορεί να επιτρέψει στους φορείς τους να λειτουργούν με στόχο την κακοποίηση και την ανατροπή της.

Η Δημοκρατία μας -όλοι εμείς- κάναμε λάθος να πιστέψουμε ότι είμαστε καλύτεροι και ότι θα συντρίψουμε… ιδεολογικά τις συμμορίες των τραμπούκων!

Ένα λάθος που, αν δεν το διορθώσουμε άμεσα, θα το πληρώσουμε -κι εμείς και οι επόμενες γενιές- πολύ πιο ακριβά απ? όσο μπορούμε σήμερα να φανταστούμε…