Ο ένας πόνταρε στην αποτυχία. Ο άλλος στην ελπίδα. Προφανές ποιος θα κατανικούσε. Καμία ελπίδα δεν είχε η απέλπις προσπάθεια. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα; Αν η Αριστερά οδηγείτο στους δρόμους της εθνικής συνεννόησης. Με ένα μίνιμουμ αποδεκτών λύσεων.

Κατέστησε εαυτόν αποσυνάγωγο της προσπάθειας. Και τώρα; Την άλλη φορά. Και όμως, αυτή ήταν η ενδεδειγμένη. Δεν θα υπάρξει άλλη…

Και όχι μόνο δεν θα υπάρξει άλλη. Αλλά αυτή τη φορά της το κρατούν της Αριστεράς. Και θα της το δείξουν…

Ότι κλότσησε την ευκαιρία.

Ήταν προφανές από την αρχή του Μνημονίου. Όταν ο Γ. Α. Παπανδρέου πανικοβλήθηκε υπό τον φόβο των πλατειών και των ασχημιών σε βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Όταν οδηγήθηκε σε λύσεις-απολύσεις για τον ρόλο της Ελλάδας εντός ή εκτός Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Όταν, αντ? αυτού ανέλαβαν πλέον έμπειροι τη συνέχεια στη διακυβέρνηση της χώρας.

Σήμερα αναζητά, τι; Σε ένα κόμμα που μάχεται να σώσει ό,τι του απέμεινε.

Τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα από την αρχή. Μόνο ο Αλ. Τσίπρας θα μπορούσε να ανακατέψει την τράπουλα. Δεν το έκανε. Δεν τόλμησε.

Και οδηγείται ασθμαίνων πίσω από τον Αντ. Σαμαρά. Προφητεύοντας για ένα τέλος που δεν ήρθε. Πρόκειται για μια ιλαροτραγική εικόνα.

Πόσες φορές τον έχουμε ξαναδεί; Τον Αλέξη να εξαγγέλλει κοινωνική ανατροπή και αυτή να μην πραγματοποιείται.

Ο Τσίπρας να παίρνει άδειες από τον χρόνο. Να τις ανανεώνει διαρκώς. Να ζητά και να ζητά εκ νέου παράταση χρόνου.

Έλεος πια. Έχει και ο χρόνος τις δικιές του δουλειές. Δεν μπορεί να κάνει μια ζωή τα χατίρια του Τσίπρα…