Μνήμη Αντώνη Χελιδώνη
Ούτε οι κραυγές ούτε η διαμαρτυρία μπορούν να μας ξεπλύνουν από την ευθύνη μέρες του ’36 που ζούμε όλοι/ες. Ο θρήνος μας για την Γ’ ελληνική δημοκρατία, με τη βεβαιότητα του θανάτου της πλέον τεκμηριωμένη στα γεγονότα και όχι σε ευχερείς αναλύσεις όπως ορισμένους μήνες πριν, παραπέμπει κωμικοτραγικά στη λαϊκή θυμοσοφία και τη διήγηση της γηραλέας μάνας και του κρεμάμενου στο πρόθυρο σκεπαρνιού: το σκεπάρνι πέφτοντας θα σκοτώσει το γιο που θα περάσει από την πόρτα. Η γριά δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει το κακό, απλώς μοιρολογά η δυστυχής προκαταβολικά τον άμοιρο γιο της.
Είναι ώρα επώδυνων αποφάσεων. Να πράξουμε από κοινού αποπειρώμενοι/ες την αποφυγή του κακού ή να προετοιμαστούμε για να ζήσουμε και να συντηρηθούμε σαν άνθρωποι και σαν πολιτικές δυνάμεις, ώστε η επικράτηση του αυταρχισμού και της βίας να μην εξαφανίσει, μαζί με την πολιτεία και τα δημοκρατικά ήθη και συμπεριφορές, την κριτική στάση, τον ορθολογισμό και την αυτοσυνειδησία της δημοκρατίας ως πρόσληψης και φαντασιακής επιδίωξης.
Προτιμώ να μιλώ για την πρώτη επιλογή, όμως δεν μπορώ να μη σημειώνω πως όλα έχουν ετοιμαστεί σαν να ήταν ο Δεκέμβρης του 1851, παραμονές των δεύτερων προεδρικών εκλογών της Β’ γαλλικής δημοκρατίας. Όλα είναι εναντίον μας, βάζοντας πρώτο το διεθνή παράγοντα και τη δημοκρατική Ευρώπη. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται όπως κάποτε η Λιβύη ή η Συρία, συγκαταβατικά, ως κράτος φυλακή στο περιθώριο της διεθνούς κοινότητας. Οι κυβερνώντες της είναι αποδεκτοί στο βαθμό κατά τον οποίο δε διαταράσσουν συθέμελα το status quo, κι ας παίζουν σε διπλό ταμπλό. Έρχονται εκλογές για την αντικατάσταση του Γιούγκερ, και Πολωνοί, Ιταλοί, Έλληνες εξουσιαστές είναι αναγκαίοι όσο ποτέ να βγουν τα κουκιά, να μπει στη γωνία ο Μακρόν και η ικμάδα του φεντεραλισμού.
Στο εσωτερικό κοινωνία, θεσμοί, κόμματα ξυπνούν από το μούδιασμα της εθνολαϊκιστικής βεβαιότητας, σε θέση ετοιμότητας να εφαρμόσουν το κακό και να μετουσιώσουν σε δράση το εθνολαϊκιστικό φληνάφημα που γοητεύει. Φορείς αντίστασης, αν υπήρχαν οργανωμένα, αλώνονται, προσωπικότητες φον Δημητράκηδες προσχωρούν ανενδοίαστα και δικαιολογούν την εκτροπή σέρνοντας ανθρώπους, ιστορικότητες και σφραγίδες στον ηθικό χαμό και την απαξίωση. Το παράδοξο και λυπηρό: το κατακαθισμένο συντηρητικό ΚΙΝΑΛ να συνενώνει κοινοβουλευτικά την ύστατη αυτή ώρα ανθρώπους που θυμίζουν το δημοκρατικό όραμα που φθίνει.
Πρέπει όσο μπορούμε να συσφίξουμε τους δεσμούς μας, όλοι/ες εμείς δημοκράτες/ισσες ασχέτως καταγωγών και πρόσκαιρων εκτιμήσεων. Όσο θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στα ίδια ιδανικά, που επιδιώκουν τους ίδιους στόχους, που έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον και στην ανθρωπινότητα, η ζωτικότητα του αντιπάλου δεν θα είναι ποτέ αρκετή. Να πράξουμε, να συμπράξουμε, να εκτεθούμε! Με το δεξί πόδι αριστερά ή κι αντίστροφα. Σε ποιον πρέπει να αρέσουμε αν όχι στις γενιές που θα ‘ρθουν;