Η τυφλή, θυμωμένη και “αντισυστημική” ψήφος, η αποχή και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος έχει εν κατακλείδι -στη βάση αλλά και πέραν των όποιων πολύπλοκων και πολυπαραμετρικών αναλύσεων- μιαν απλή εξήγηση: Το Κράτος έχει μετατραπεί σε έναν αδηφάγο οργανισμό που κυνηγά τους πολίτες του. Τους αντιμετωπίζει ως οιωνεί φοροφυγάδες, τούς βάζει γραφειοκρατικά εμπόδια σε όποια προσπάθεια σε οποιοδήποτε θέμα, ενώ ταυτόχρονα παρέχει κακές στην πλειοψηφία τους -για να μην είμαστε μηδενιστές- υπηρεσίες στους τομείς ευθύνης του.
Ειδικά το θέμα της φοροδιαφυγής έχει καταντήσει ένα κυνήγι μαγισσών, όπου το Κράτος στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τους υπέρμετρα υψηλούς φόρους καταφεύγει σε απίστευτες δηλώσεις που εξαγριώνουν του πολίτες. Από το «κυβερνώ ένα διεφθαρμένο κράτους» του Γ. Παπανδρέου, στο «ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας δίκαιος φόρος» της κυβέρνησης Σαμαρά και στα αδιανόητα ψέμματα της κυβέρνησης Τσίπρα.
Και για να ξέρουμε για τι μιλάμε οι πολίτες και επιχειρήσεις αυτής της χώρας έχουν φθάσει να έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία 92 δις ευρώ και στα ασφαλιστικά ταμεία 33 δις ευρώ. Τα δε κόκκινα δάνεια είναι 112 δις ευρώ και οι ληξιπρόθεσμες στη ΔΕΗ γύρω στα 3 δις. Ο πολίτης είναι απροστάτευτος, ζώντας με τη θηλειά του χρέους στο λαιμό του. Και όμως το Κράτος εξακολουθεί να απλώνει τα δίχτυα του στην όποια περιουσία τού έχει απομείνει χρησιμοποιώντας πάντα το ίδιο επιχείρημα που κυμαίνεται μεταξύ του «ό,τι έχεις το έχεις αποκτήσει από φοροδιαφυγή» έως το «με 20 χιλιάρικα είσαι πλούσιος άρα φέρεμου τα 14 σε φόρους και εισφορές».
Ο παραλογισμός του Κράτους είναι τόσο μεγάλος που ακόμη και σήμερα, που ο πολίτης βρίσκεται σε άμυνα και προσπαθεί να διασώσει ότι μπορεί, εξακολουθεί να τον προσβάλει και να τον απειλεί με κατασχέσεις και διαπόμπευση. Και μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο τα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία κατηγορώντας το ένα το άλλο, λες και το πρόβλημα δεν είναι συστημικό. Λες και αν έρθει αύριο ο Μητσοτάκης και αρχίσει ο Τσίπρας να τον πετροβολεί πολιτικά δεν θα έχουμε τα ίδια προβλήματα. Ή λες και αν τα προηγούμε χρόνια δεν είχαμε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ αλλά κυβερνήσεις Αριστεράς δεν θα βρισκόμασταν σε αντίστοιχο σημείο. Ή λες και αν ήμασταν κομμουνισιτκό κράτος δεν θα είχαμε καταρρεύσει το 1990 και δεν θα είχαμε καταφύγει στις πρωτεύουσες της Ευρώπης ως φθηνό εργατικό δυναμικό.
Το Κράτος και οι πολιτικοί του πρέπει να δείξουν το δρόμο: σύνεση και συναίνεση, αλλαγή ύφους και ήθους, αλήθειες και όχι ψέμματα. Αν δεν μπορούν οι πολιτικοί, δυστυχώς δεν θα μπορέσουν και οι πολίτες. Διότι οι πολιτικοί εκτός από κατ΄εικόνα και καθ’ομοίωσιν αντιπρόσωποι του λαού οφείλουν να είναι και διαμορφωτές ηγέτες του. Και επειδή εν αρχή ην ο λόγος, αν δεν αλλάξει το ύφος της ρητορείας, τα πράγματα θα παραμείνουν δύσκολα και ο θυμός θα μεγαλώνει.