Οι «μαγκιές», πολιτικές και άλλες, πληρώνονται ακριβά. Τα παραδείγματα, πολλά και νωπά. Κανείς δεν ξέρει πόσο κόστισε η «μαγκιά» της πρώτης περιόδου της κυβέρνησης Τσίπρα, σίγουρα όμως κινείται στη σφαίρα των πολλών δισεκατομμυρίων.
Ο Ερντογάν πληρώνει τώρα τις δικές του «μαγκιές». Επαιξε και έχασε σε σχέση με τη Ρωσία και το Ισραήλ. Τα αδειανά τουρκικά παράλια και οι χαμένες μπίζνες φανερώνουν το τεράστιο κόστος που επωμίσθηκε η Τουρκία. Δεν είναι εύκολο για έναν ηγέτη σαν τον Ερντογάν να ζητήσει συγγνώμη και να κάνει τη δική του κωλοτούμπα στην παγκόσμια σκηνή. Πρέπει να είναι άθλος για τους γύρω του να τον πείσουν για την ανάγκη της κωλοτούμπας και εξαιρετικά επώδυνο για τον ίδιο να την κάνει. Είναι όμως τα καταραμένα οικονομικά δεδομένα που έχουν έναν αμείλικτο τρόπο να επιβάλλονται ακόμη και στους πιο αποφασισμένους ή αλαζονικούς ηγέτες…
Μεθάει ένας ηγέτης την ώρα που κάνει τη «μαγκιά» του και αποθεώνεται, αλλά ξεμεθάει, μαζί με τον λαό του, μόλις ξημερώσει η επόμενη ημέρα με τις παρενέργειές της και τον πονοκέφαλο που φέρνει πάντα η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.
Τώρα έχουμε τους Βρετανούς που έκαναν τη δική τους «μαγκιά» με το δημοψήφισμα. Δεν μοιάζουν να έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματική ζημιά που θα υποστούν η οικονομία και η ισχύς τους σε διεθνές επίπεδο. Οι θυμωμένοι ψηφοφόροι άκουσαν τις σειρήνες του λαϊκισμού και πείσθηκαν για το Brexit, χωρίς κανείς να τους έχει παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό Plan B. Εχω την υποψία ότι η Γερμανίδα καγκελάριος δοκιμάζει τη «μέθοδο Τσίπρα» απέναντι στη Μ. Βρετανία. Αποφεύγει την όξυνση και τις άγαρμπες ακρότητες, κερδίζοντας χρόνο. Ελπίζει ίσως έτσι ότι οι Βρετανοί, πολιτικοί και πολίτες, θα καταλάβουν το μέγεθος του κόστους της απόφασής τους. Ισως ακόμη να θεωρεί πλέον ότι στην πολιτική όλα γίνονται, αφού έχει δει τον δικό μας πρωθυπουργό να μετατρέπεται από ακραίος αντισυστημικός ηγέτης σε αξιόπιστο συνομιλητή που «δεν λέει ποτέ ψέματα». Την έκβαση της βρετανικής «μαγκιάς» δεν μπορούμε να την προβλέψουμε με ευκολία.
Η Ιστορία γράφεται και πάει μπροστά με «μαγκιές», αυτό το γνωρίζουμε. Πολλές ρήξεις και τομές δεν θα είχαν γίνει χωρίς παράλογες κινήσεις. Οταν επισημαίνουμε το κόστος διαφόρων ειδών «μαγκιάς», δεν είναι επειδή λατρεύουμε την αδράνεια ή τη διατήρηση του στάτους κβο. Απλώς να επισημάνουμε ότι όταν πίσω από τις «μαγκιές» δεν υπάρχει σχέδιο ή παράτολμο θάρρος ή, ακόμη καλύτερα, και τα δύο, η καταστροφή παραμονεύει. Να το πούμε και απλά, λαϊκά; Τζάμπα μαγκιά δεν υπάρχει, ούτε στις διεθνείς σχέσεις…