Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα που ήρθε από την αφάνεια «του μπαίνω δεν μπαίνω στη Βουλή», ανήλθε στις κορυφές της εξουσίας και θα ξαναγυρίσει εκεί απ όπου ήρθε; Μπορεί μια συναισθηματικά καθοδηγούμενη αντιΣΥΡΙΖΑ λογική να το εύχεται, αλλά μέχρις στιγμής δεν φαίνεται οι ευχές της να πραγματοποιούνται. Αν ο τρόπος που ανήλθε αυτό το κόμμα στην εξουσία και ο τρόπος που διαχειρίστηκε την κυβερνητική εξουσία δικαιολογούσε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η συνέχιση της αντιμετώπισής του με τον ίδιο τρόπο, αφοπλίζει τη δυνατότητα σοβαρής ανάλυσης των αντοχών του. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αν και δεν εμπνέει, αντέχει; Γιατί κατορθώνει ακόμη, ελλείψει σοβαρού αντιπάλου, να πείθει πως είναι η μόνη δυνατότητα κεντροαριστερής εναλλακτικής πρότασης, έστω και ψευδεπίγραφης. Οσο όμως το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μετατρέπεται σε μένος κατά της Αριστεράς εν γένει, τόσο αυτός που θα ωφελείται από μια τέτοια αντιμετώπιση, δεν θα είναι η Κεντροαριστερά, αλλά πρωτίστως ο κεντροδεξιός πόλος με τις φιλελεύθερες ανταύγειες του κ. Μητσοτάκη και δευτερευόντως ο ΣΥΡΙΖΑ ως «υπερασπιστής» των ιδανικών της πανταχόθεν βαλλόμενης Αριστεράς.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι πλοίο χωρίς πυξίδα. Αυτό συνδέεται και με την ιστορία του. Είναι ένα κόμμα που προήλθε από τον πιο φιλοευρωπαϊκό και δημοκρατικό χώρο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, αυτόν της Ανανεωτικής Αριστεράς, το οποίο από μια στιγμή και ύστερα διολίσθησε σε θέσεις αρνητή της παγκοσμιοποίησης και κατέληξε, εκμεταλλευόμενο την κρίση, να «εξαπατήσει» (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) τους πάντες και τον εαυτό του. Σήμερα όμως που η παγκοσμιοποίηση απαιτεί πολιτικές και δημοκρατικές απαντήσεις στις κινήσεις των αφορολόγητων κεφαλαίων, όποιος δεν έχει αφήγηση πάνω στην οποία να μπορούν να ακουμπήσουν τις ελπίδες τους τα δυναμικά αλλά και τα ασθενέστερα σώματα, αδυνατεί να έχει και πρόταση εξουσίας. «Οι μη προνομιούχοι» του ΠΑΣΟΚ του 1974 και το «αντιμνημόνιο» του ΣΥΡΙΖΑ του 2010, αν και «ψευδείς» αναγνώσεις της πολυπλοκότητας της ελληνικής κοινωνίας, αποτελούσαν προτάσεις εξουσίας. Το 2020 όμως μια πρόταση εξουσίας έχει μέλλον, μόνο αν γνωρίζει την κοινωνία στην οποία αναφέρεται. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια πολάκειο αντιπολίτευση και μια αντιπολίτευση που βάλλει κατά των διαχειριστικών ανεπαρκειών της κυβέρνησης. «Αν ήμουν εγώ θα έκανα καλύτερα, το ίδιο πράγμα». Η πολάκειος αντιπολίτευση του έδωσε την εξουσία. Τώρα όμως αυτή βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Ας ευχόμαστε να μη την ξανακάνει επίκαιρη η κρίση του κορωνοϊού. Με τη σειρά της η αντιπολίτευση για διαχειριστικά θέματα ναι μεν καλλιεργεί ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ πως θα φωτογραφηθεί ξανά στα σκαλάκια του Μαξίμου, αλλά δεν πείθει τον φωτογράφο - ψηφοφόρο, πολλώ μάλλον όταν προκύπτουν και ζητήματα πιθανής διαφθοράς (Folli Follie), πως η επανάληψη της «φωτογραφίας» και της ιστορίας θα είναι ένα ωραίο ενσταντανέ.
Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει όσον αφορά τη διατήρησή του στη θέση του δεύτερου πόλου και χάνει όσον αφορά τη δυνατότητα «να τους ρίξει». Παραμένει ένα κόμμα Ιανός, το οποίο ταλαιπωρείται από την ανάγκη του να παρουσιαστεί ως ο «ρεαλιστικός» πόλος που θα μειώνει τις ανισότητες και την εγκλωβισμένη στο αντιμνημονιακό ψέμα ψυχή του. Αυτός ο διχασμός οφείλεται στο γεγονός πως οι σχεδιασμοί του στηρίζονται στη λογική της επανόδου του στην κυβέρνηση και την εξουσία και όχι στην ανάγκη να αλλάξει πραγματικά.
Πηγή: www.tanea.gr