Πολλοί πιστεύουμε ότι δόθηκε την Ελλάδα μία, κυριολεκτικά τελευταία, ευκαιρία να αλλάξει σελίδα. Δυστυχώς, η ευκαιρία για την πολιτική και, κυρίως, την πολιτισμική μας στροφή, έρχεται με την απειλή της οικονομικής καταστροφής και όχι μέσα από την Πολιτική και την Παιδεία, όπως έγινε στη Δύση. Φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Τρικούπης και ο Βενιζέλος, είχαν όραμα και άφησαν παρακαταθήκη. Οι ποιητές, συγγραφείς, τραγουδοποιοί, συνθέτες, ευγενικές ψυχές όπως ο Μ. Χατζηδάκις και η Μελίνα, όλοι οραματίσθηκαν μια σύγχρονη δυτική Ελλάδα, με μια μοναδική νοσταλγική ματιά στην Ανατολή. Μια πραγματική διαχρονική γέφυρα, εκφραστής της πεμπτουσίας του πολιτισμού. Αυτή θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα σήμερα, αλλά όλα στράβωσαν με τον εμφύλιο και όσα ακολούθησαν.

.

Με συμφωνία των συμμάχων, η Ελλάδα «παρέμεινε» στη Δύση. Δυστυχώς, «νικητές» και «ηττημένοι» αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Οι πρώτες, δεξιές κυβερνήσεις -ξενοκίνητες και ηθικά διαβλητές- και το Παλάτι, επιδόθηκαν σε ένα άθλιο πογκρόμ όσων διαφωνούσαν, με την κατηγορία του «κουμμουνιστή».  Αυτό καθιέρωσε μια διαρκή ενοχική στάση των δημοκρατών μη κομμουνιστών, θεοποίησε την έννοια του αριστερού και την ταύτισε με την έννοια του «προοδευτικού». Κράτησε 50 χρόνια και χρειάστηκε η κατάρρευση του σοβιετικού προτύπου για να αρχίσει η ανάταξη του πολιτικού στραβισμού που  προκάλεσε την κρίση. Υπεύθυνες είναι οι μεταπολιτευτικές πολιτικές ηγεσίες, που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αλλάξουν το πολιτισμικό μας DNA. Ο πρεσβύτερος Καραμανλής δεν τόλμησε, αλλά, τουλάχιστον, το «ανέθεσε» στην Ευρώπη μέσω της ΕΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου όχι μόνο δεν τόλμησε, αλλά εκμεταλλεύτηκε τα χειρότερα ένστικτα ενός λαού πολιτισμικά ανώριμου και πολιτικά ευτελούς. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι τόλμησε αλλά δεν πέτυχε ο Κ. Σημίτης. Οι Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής, δεν ασχολήθηκαν και, άλλωστε, δεν θα μπορούσαν. Και μετά, ήρθε η κρίση, η φτώχεια και ποιος ξέρει τι ακόμη…

.

Ο  λαός αντιστέκεται στην πρόοδο. Ίσως η Ανατολή, το χουζούρι, η αργομισθία, το δημόσιο-εχθρός, που «κλέβουμε» όπου μπορούμε, ασκούν ακόμη επιρροή. Το «δίκιο του κυρίαρχου λαού», αγωνιστών τύπου Μπαλασσόπουλου, μας ταιριάζουν καλύτερα από «ξενέρωτες» αρετές όπως η δημιουργία, μια κοινωνία δικαίου, υπακοή στο νόμο, δημοκρατία και σεβασμός στο δημόσιο χώρο. Από την κρίση δεν ωφελούνται οι «γνήσιοι» αριστεροί, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ, αλλά την εκμεταλλεύονται νέοι εκφραστές του παλιού. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζει ανύπαρκτο πλούτο, οι ΑΝΕΛ πελαγοδρομούν, αλλά το ρατσιστικό ναζιστικό μόρφωμα που προέκυψε με την κρίση, θα μείνει για πολύ. Δεν εκπροσωπείται πολιτικά ο χώρος των «αφανών» δημιουργών, αυτών που δημιουργούν και κρατούν ακόμη αυτή τη χώρα ζωντανή.

.

Ένα μεγάλο, βουβό, μέρος της κοινωνίας ελπίζει σε κάτι άλλο. Δεν το έχει πιάσει ακόμη το ραντάρ των ΜΜΕ, αλλά το βλέπουμε στις συζητήσεις, στις στήλες των σοβαρών εφημερίδων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι άνθρωποι από τους οποίους θα έρθει η έξοδος από την κρίση, δεν πιστεύουν σε δεξιά ή αριστερά όνειρα. Τους φτάνει ό,τι είδαν στο παρελθόν και αυτό που βλέπουν στους νέους ιδιοκτήτες του brand name. Δε νοιώθουν ενοχές για το διωγμό των αριστερών. Αντίθετα, πιστεύουν ότι πρέπει να ντρέπονται οι επαγγελματίες καταχραστές της αριστεροσύνης και οι σημερινοί μιμητές τους. Δεν νοσταλγούν μία «Λαϊκή» δεξιά που ζει στις «δάφνες» του Εμφυλίου και του πλιάτσικου που ακολούθησε. Τέλος, πολλοί θεωρούν ότι οι τοποθετήσεις προσώπων σε σημαντικές θέσεις, δεν δείχνουν ότι ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει την ιστορική ευκαιρία που τον έφερε στη θέση του δυνητικού σωτήρα του Έθνους, με την ανάλογη ευθύνη.

.

Το «κόμμα χωρίς όνομα» είναι ιστορική αναγκαιότητα. Οι οπαδοί του δεν εκπροσωπούνται, γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν το βάρος των τελευταίων 30 χρόνων, ενώ κάποιοι αισθάνονται συμπάθεια αλλά και ανυπομονησία με τη αμφιθυμία της ΔΗΜΑΡ. Ανέχονται την τρικομματική κυβέρνηση, γιατί δεν υπάρχει αξιοπρεπής και ασφαλής εναλλακτική λύση. Ας μην ξεχνάμε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις, το 20% δηλώνουν αναποφάσιστοι. Υπάρχουν έξι μήνες για να βρεθεί μία αξιόπιστη ηγεσία για το νέο κόμμα, που θα ενσωματώσει φιλελεύθερους, κεντρώους, κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς. Αυτά που τους ενώνουν, όπως η δίψα για δημοκρατία και πρόοδο σε καθεστώς ελευθερίας και δικαίου, είναι απείρως περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Αναζητούνται νέες στην ηλικία, αξιόπιστες και δυναμικές ηγεσίες και θεραπεία από την αρρώστια  της αρχομανίας και της αυθεντίας. Ας ελπίσουμε ότι ο κίνδυνος της ολικής καταστροφής είναι το καλύτερο φάρμακο.