Στο κομμουνιστικό μανιφέστο ο Μαρξ περιγράφει με απόλυτη καθαρότητα τι είναι ο "αντιδραστικός":

Είναι αυτός που, παρ’ όλα όσα νομίζουμε, θέλει την αλλαγή. Αλλά μόνον προς μία κατεύθυνση: Προς τα πίσω! (Θέλει να γυρίσει τον "τροχό της ιστορίας προς τα πίσω", μεταφράζει ο Κορδάτος, όπως θυμάμαι).

Αντίθετα, ο "συντηρητικός" είναι αυτός που φοβάται κάθε αλλαγή και γι αυτό λέει ούτε μπρος, ούτε πίσω.

Στη χώρα μας τον ρόλο των αντιδραστικών, αυτών δηλαδή που "θέλουν να γυρίσουν το τροχό της ιστορίας προς τα πίσω", έχουν αναλάβει από κοινού - και γι αυτό μοιάζουν αφόρητα - όλες οι εκδοχές της ακροδεξιάς και της σταλινογενούς αριστεράς.
Όλοι τους βγήκαν σήμερα από τις κρύπτες τους και ολοφύρονται για την υπουργοποίηση του Στυλιανίδη!

Ο καθένας τους με την δική του μικροψυχία, τον δικό του φθόνο, την δική του μιζέρια και με το δικό του μίσος απέναντι στο μέλλον που δεν ελέγχουν και δεν μπορούν να το "γυρίσουν" στο παρελθόν.

Και όλα αυτά επειδή φοβούνται ότι ο Στυλιανίδης μπορεί να αφήσει έργο. Ενώ αυτοί προτιμούν τα νεκροταφεία του παρελθόντος, όπου τίποτε δεν κινείται. Διότι μόνον εκεί ελπίζουν να ξανάρθουν στην εξουσία. Έστω από κοινού. Το ξανάκαναν άλλωστε.
ΥΓ: Όφειλα να μην το ξεχάσω. Το συμπληρώνω τώρα. Για την εκκαθάριση της έννοιας του "αντιδραστικού", αρκεί να διαβάσει κανείς τον πρόλογο του Κώστα Αναγνωστόπουλου στο βιβλίο "Ο Ναυαγισμένος Νους" του Mark Lilla, εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ.