Οι μέρες που διανύουμε, μετά τις συζητήσεις των κομμάτων στη Βουλή για το θέμα του αδιεξόδου με την Ευρώπη και τη συμφωνία των ελληνικών κομμάτων πως δεν συμφωνούν (παλιά ιστορία), η χώρα είναι σαν να κοιμάται… Μια βαριά κούραση θαρρείς και έχει απλωθεί, αφού έχει επέλθει κάτι σαν τιμωρία, η οποία έχει να κάνει με σκληρότατους οικονομικούς όρους που-ως φαίνεται-δεν λειαίνονται στο παραμικρό, από εταίρους και αγορές.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είδους οικονομικές συζητήσεις γίνονται και-όπως έχω ξαναγράψει εδώ-οι οικονομικές μου γνώσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες και δεν επαρκούν για να καταγράψω οποιαδήποτε προσωπική άποψη επί του θέματος. Όμως, όπως ο περισσότερος κόσμος έτσι κι εγώ, μπορώ και οσφραίνομαι το κλίμα, που το νιώθω βαρύ και ασήκωτο. Καταγράφω μια σκληρή στάση των Ευρωπαίων οι οποίοι δεν λυγίζουν και δείχνουν να αδιαφορούν για την αντικειμενική ελληνική τραγωδία των χρόνων μετά το 2010.
Όσο μπορώ να παρακολουθώ την καθημερινή εξέλιξη, αντιλαμβάνομαι πως οι κυβερνήσεις τής εποχής των μνημονίων πάλεψαν για να δημιουργήσουν μια κατάσταση ελεγχόμενη, ως προς τα μεγάλα και αψυχολόγητα δάνεια που έχει πάρει η χώρα, αλλά δεν θα είμαι από εκείνους που θα αποδεχθούν πως «όλοι» όσοι πολιτεύτηκαν και πάλεψαν στις συνομιλίες και στις διπλωματικές κόντρες στις Βρυξέλλες και όπου αλλού, δούλεψαν σε «εντεταλμένη υπηρεσία» και με βάση ένα… «σατανικό σχέδιο» εξόντωσης του ελληνικού λαού. Όχι. Έγιναν λάθος εκτιμήσεις, πέσανε σε διπλωματικές παγίδες, η ήδη βαριά οικονομική κατάσταση, το τεράστιο χρέος καθώς και οι τεράστιες πολιτικές ευθύνες, ξεπέρασαν τις δυνατότητές των Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά δεν θα τους πω προδότες, συνωμότες, καταχραστές και δοσίλογους όπως με ελαφρά τη καρδία δεν διστάζουν πολλοί να τους αποκαλούν… Κι εδώ, η ιστορία της χώρας έχει πολλά παραδείγματα να παραθέσει, με τις ερμηνείες τής πλάκας, από τους περισσότερους ανιστόρητους δήθεν αναλυτές των λαϊκών δικαστηρίων και των καφενείων…
Η Ελλάδα λοιπόν, με τη νέα (ακόμα) κυβέρνηση, έφτασε στο μη παρέκει των συνομιλιών. Οι ημερομηνίες των καταβολών των δις στριφογυρίζουν ως εφιάλτης, με τρελά νούμερα και πολυποίκιλες απειλές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως η πορεία της ζωής είναι πλέον σ’ αυτή τη χώρα, προορισμένη και περιορισμένη να οδηγηθεί, μέσα από άγνωστες ατραπούς, σε περιοχές με σκοτεινό ορίζοντα… Τι θα γίνει λοιπόν; Θα είμαστε ένα μέλος της Ευρώπης (στην περίπτωση που παραμείνουμε) με χαοτικές διαφορές που θα μας αναγκάσουν να αγκομαχούμε για να μπορέσουμε να αντέξουμε τους ανταγωνισμούς τής ευρωπαϊκής ανάπτυξης την οποία έχουμε βγάλει από τη ζωή μας τα τελευταία έξη-επτά χρόνια σαν παλιό τρύπιο πουκάμισο;
Προς το παρόν, το χαρακτηριστικό τής χώρας είναι η σιωπή και η ακινησία! Γνωρίζουν και οι κυβερνώντες πως όλα είναι παγωμένα. Και σε πρώτο πλάνο οι άστεγοι, η απόλυτη φτώχεια, οι αυτοκτονίες από απόγνωση, οι άνεργοι, οι επαίτες, οι πεινασμένοι, η εγκληματικότητα, η πορνεία, οι συμμορίες, οι διαπλοκές και όλη η αλυσίδα θα μακραίνει και θα… θριαμβεύει! Η νέα κυβέρνηση το βλέπει, αλλά γνωρίζει πως το θέμα δεν θα λυθεί με μπαλωματάκια.
Αναρωτιέμαι για το πώς έτσι η πολιτισμένη Ευρώπη παίρνει αποστάσεις από ένα τέτοιο σύγχρονο δράμα ενός μέλους της; Δεν λέω, υπήρξαν και από τη νέα κυβέρνηση άτεχνοι και αδέξιοι χειρισμοί τής οικονομικής διπλωματίας, υπάρχει έντονα ακόμα η ηχώ τού προεκλογικού Τσίπρα που έταξε τα πάντα («θα σας φτιάξουμε και ποτάμια»), που αρνιόταν να δει πως τα νούμερα είναι εκείνα που θα απαιτηθούν στο τέλος και που τώρα είμαστε όλοι αιχμάλωτοι σ’ αυτά τα νούμερα και τους αριθμούς.
Δεν ξέρω τι θα προκύψει αύριο. Μπορεί να ξεκινήσει μια άλλη διπλωματία και να υπάρξει κάποια αποκατάσταση που να προσφέρεται για ελπίδες. Τότε αυτό μου το Σχλολιάκι θα είναι ξεπερασμένο αυτομάτως. Μακάρι… Απλώς, εγώ αποφάσισα αυτές τις εφιαλτικές μου σκέψεις (που είναι και σκέψεις πολλών) να τις κοινοποιήσω, τη στιγμή που βλέπω το σχεδόν φαλιμέντο τής χώρας και τους δανειστές, τις αγορές, τους θεσμούς, τις τρόικες, τα μνημόνια και άλλες λέξεις που όχι μόνο δεν ξεχνιούνται, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν…