Ο βασιλιάς ΣΥΡΙΖΑ ήταν γυμνός από την αρχή, από τότε που κάθισε αλαζονικά στον κυβερνητικό του θρόνο. Μόνο που τότε πολλοί έκαναν ότι δεν το έβλεπαν όπως κάνουν συνήθως οι παρατρεχάμενοι κάθε βασιλιά. Αυτά που βλέπουμε να γίνονται μετά την αποκαθήλωση της Αριστεράς ειδικά από τη στιγμή που φάνηκε ότι το όνειρο της επιστροφής της στο θρόνο απομακρύνθηκε οριστικά, δεν είναι παρά η φυσιολογική κατάληξη μιας πολιτικής (αυτ)απάτης που έθεσε σε σκληρή δοκιμασία την ίδια την Αριστερά και, κυρίως, τη χώρα.

Τις μέρες αυτές αναδεικνύεται το μέγεθος της πολιτικής και ιδεολογικής γύμνιας του βασιλιά. Ένας απίθανος θίασος σκιών, αρχής γενομένης από μια αλλοπρόσαλλη ηγεσία η οποία εκλέχτηκε επανειλημμένα από το συνονθύλευμα της βάσης που είχε επιμελώς προετοιμάσει η προηγούμενη ηγεσία για τους δικούς της σκοπούς. Οι διαδοχικές αποχωρήσεις για λόγους δήθεν αρχών που δεν είναι άλλες από την απώλεια των κομματικών τους αξιωμάτων δεν απαλλάσσει κανένα από τα στελέχη της βασιλικής αυλής που θυμήθηκαν ξανά τις «αξίες της αριστεράς».

Μπορεί να ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς αυτή την εξευτελιστική κατάληξη αλλά η ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά την απομάκρυνση εκ του «ταμείου» της εξουσίας ήταν προδιαγεγραμμένη αφού η εξουσία ήταν ο μοναδικός συνεκτικός ιστός της «πρώτη φορά Αριστερά». Το ΠΑΣΟΚ και η δημοκρατική παράταξη δεν μπορούν να αποτελέσουν τη σανίδα σωτηρίας που αναζητούν οι διάφορες ομάδες - εντός ή εκτός του ΣΥΡΙΖΑ - στο όνομα κάποιων «προοδευτικών» και «κεντροαριστερών» συμμαχιών, συγχωνεύσεων κλπ. Περιθώρια για ιδεολογικοπολιτική σύγκλιση με τις ομάδες αυτές δεν υπάρχουν.