Το Κέντρο αναφέρεται συνήθως πιά, ως πρώτο πρόθεμα στις λέξεις Αριστερά ή Δεξιά και έτσι μοιάζει να είναι απαλυντικό των θεωρητικών, διανοητικών ακροτήτων – κατ΄αρχήν – του περιεχομένου των δύο αυτοπροσδιορισμών.
Στην Ελλάδα διέλαθε της ουσιαστικής προσοχής, καθώς ταυτίστηκε με την βραδεία συγκόλληση – ευκαιριακή , εν πολλοίς – παραγόντων ή κομματιδίων της δεκαετίας 1955- 1965, στην βάση της πολιτισμικής πολιτειακής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο Στέμμα και την μετεμφυλιοπολεμική εθνικοφροσύνη αφενός και την προσπάθεια υποτυπώδους εμπέδωσης ενός υγιούς κοινοβουλευτισμού αφετέρου .
Ωστόσο η μόνη ουσιώδης προσπάθεια δημιουργίας του πολιτικού Κέντρου, ήταν το κόμμα Φιλελευθέρων του Ελευθ. Βενιζέλου και μόνον, υπό την έννοια πως συμπύκνωσε πρωτίστως τις βασικές ανάγκες αστικού δομημένου εκσυγχρονισμού του Κράτους και των δομών του ( κάτι, που ημιτελώς είχε επιχειρήσει προηγουμένως ο Χαρ. Τρικούπης ), καθώς επίσης και την ενθυλάκωση της Μεγάλης Ιδέας, που υπήρχε στο συλλογικό ασυνείδητο ήδη, όχι στο πλαίσιο ενός εθνικιστικού κορπορατιστικού πατριωτικοφανατισμού αλλά στον κύκλο αλλεπάλληλων διπλωματικών επικαιροποιήσεων, που επικυρώνονταν με στρατιωτικά εγχειρήματα.
Εδώ να πούμε, πως τον όρο Μεγάλη Ιδέα πρωτοχρησιμοποίησε σε μια καλή του ομιλία ως πρώτος εκλεγμένος μετεπαναστικός Π/Θ , ο Ιωάννης Κωλέτης , ίσως ο πιο χλευασμένος και αμφιλεγόμενος πολιτικός των επαναστατικών χρόνων.
Σήμερα, ειδικότατα για την χώρα μας , το Κέντρο είναι πολλαπλώς διεσπαρμένο και μερικώς επιμέρους τοποθετημένο στις πρωτοπορίες των κομμάτων του λεγομένου Ευρωπαϊκού τόξου και σε πληθώρα ανέστιων φιλελεύθερων πολιτών.
Μα τι μπορεί να σημαίνει για την Ελλάδα σήμερα ο τόσο απλός προσδιορισμός: Κέντρο. Τίποτε άλλο περισσότερο από το κέντρο ενός γεωμετρικού κύκλου ή όποιου άλλου πλαισιακού σχήματος, εντός του οποίου κινούνται δυνάμεις συγκροτημένων αντιλήψεων και αναγνώσεων τόσο της μνήμης όσο και του παρόντος, των δομών της ελληνικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Είναι ένας οδοδείκτης ρεαλισμού και ανασυγκρότησης του δημιουργικού και άρα προοδευτικού ελληνικού αστισμού, χωρίς ακρότητες, χωρίς δουλικότητες, με αντίληψη των λίγων ή περισσότερων βαθμών ελευθερίας. Είναι πεδίο «συγκρητισμού» – μειγματοποίησης πτυχών των Φιλελευθέρων, των Σ/δημοκρατών αλλά και του Λαϊκού Ευρωπαϊκού κόμματος, είναι ο βιομηχανικός και νεωτερικός αστισμός, που ποτέ δεν ήλθε στα μέρη μας , είναι ο κατά το δυνατόν εξισωτισμός ευκαιριών, που ενισχύει την βούληση και προς την συλλογικότητα, αλλά πρώτιστα προς μια ουμανιστική ατομικότητα. Ευνοεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, μικραίνει και αποτοξινώνει την κομματοκρατική παρασιτική γραφειοκρατία, αναγνωρίζει την ποσοτικοποίηση των πολιτικών χωρίς να αδιαφορεί για το ηθικόν του πράγματος και ανδρώνει την αστική τάξη ως κύριο πυλώνα ανάμεσα στην πλουτοκρατία και την φτώχεια, κυρίως δε είναι το διάμεσο για την σταδιακή πολυετή ανέλιξη των φτωχών προς τον αστισμό. Έτσι επικαιροποιεί ό,τι χρήσιμο κυκλοφορεί για την μοντέρνα και ευρηματική ανάπτυξη του Κράτους Πρόνοιας και της οιονεί κοινωνικής δικαιοσύνης. Εσωτερικά κάποιος αυτοπροσδιορίζεται ως Σ/δημοκράτης , Δεξιός , κοκ.
Το Κέντρο δεν στοχεύει στον μανικό ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό – αρκεί να συμπίπτει με την δημοκρατική νομιμότητα και το Σύνταγμα – , άλλα στην ανάγνωση των προβλημάτων , στην εξεύρεση λύσεων απλών ή ευρηματικών πάντοτε όμως με μεσοπρόθεσμη προσδοκία ωφελιμότητας.
Στην Ελλάδα μια παράταξη, μια πρωτοβουλία Κέντρου είναι πέραν του Καλού και του Κακού, επιγείως υπερβατική, μαζί με υπάρχοντες φορείς ή και χωρίς αυτούς με την ίδια ηγεμονεύουσα , είναι βασικά μια πρόταση για την δημιουργία ενός εθνικού χάρτη σταδιακής σωτηρίας , απόταξης του καθεστωτισμού, αποκατάστασης μνημών στο πεδίο της πραγματικής αντικειμενικότητας, διερεύνησης των αποτελεσματικών θυλάκων του καπιταλισμού, μια προσπάθεια δύσκολης εμπέδωσης ενός μεταρρυθμισμού κινηματικών – απαιτητών χαρακτηριστικών, μια αμυντική επίθεση μια επιθετική άμυνα, ένα παραμύθι ρεαλισμού, γνώσης, βούλησης με όνομα.
Η οπισθοχώρηση από την ανάπηρη και καταστρεπτική ριζοσπαστικότητα, μπορεί να γίνει με το Κέντρο και δι’ αυτού στο όνομα μιας μελλοντικής πλήρως στοχειοθετημένης ριζοσπαστικότητας, άλλιώτικης από τις πολύχρωμες των καιρών μας.