Μέσα, όπως όμως το βυθίζει το συμπαθές γιγάντιο αφρικανικό πτηνό. Αναλογιστείτε μερικές πρόσφατες περιπτώσεις.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι αρχαιολόγοι μας για την κληρονομιά μας την θαμμένη κάτω από το Ελληνικό, επειδή τώρα παραδίδεται στις ορέξεις των… άθλιων επιχειρηματιών. Μιλάμε για τους ίδιους αρχαιολόγους που αδιαφορούν για τον τύμβο Καστά, και που εξαντλούν το ενδιαφέρον τους για το παρελθόν σχεδόν μόνο όταν θίγονται ιδιωτικές περιουσίες και επενδύσεις.
Ξεσκίστηκαν στις περιπολίες σε καλοκαιρινά στέκια εκατοντάδες εφοριακοί, για να συλλάβουν όσους φραπέδες, μπύρες και πιτόγυρα πωλούνται χωρίς απόδειξη. Δαπανώνται χιλιάδες ανθρωποώρες για την πάταξη της μικρής φοροδιαφυγής, όμως παραμένει άλυτο το τεχνικά απλούστατο πρόβλημα της σύλληψης της μεγάλης φοροδιαφυγής του λαθρεμπορίου καυσίμων.
Φλύαρες συνομωσιολογικές θεωρίες για τις καλοκαιρινές φωτιές και φέτος. Λειτουργοί πληρώνονται όλο το χρόνο ώστε να εξασφαλίζεται η άμεση αντίδραση του μηχανισμού στις φυσικές καταστροφές, όμως δεν μπορούν ποτέ να δουν πως οι αντιπυρικες ζώνες είναι λίγες, πως τα ξερά κλαδιά δεν μαζεύονται, και πως τα πυροσβεστικά αεροπλάνα δεν συντηρούνται.
Τέτοια περιστατικά στρουθοκαμηλισμού και υποκρισίας είναι αμέτρητα, συνθέτοντας μια πλευρά της εθνικής κανονικότητας. Αυστηροί περιβαλλοντικοί κανόνες και βιασμένο περιβάλλον. Οικολόγοι ευαίσθητοι για τα αιολικά πάρκα, και αναίσθητοι για τα λιγνιτικά εργοστάσια στην Πτολεμαΐδα. Πλήρες νομοθετικό πλαίσιο τήρησης της δημόσιας τάξης, και ατιμωρησία μπαχαλάκηδων. Καλά επανδρωμένα νεόκτιστα σχολεία και πανεπιστήμια, και Παιδεία τριτοκοσμικών επιδόσεων. Πολλά νοσοκομεία καργαρισμένα με σύγχρονο εξοπλισμό, και εξετάσεις σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Κρατικά στελέχη που κολλάνε υποθέσεις για υποτιθέμενα σοβαρά θεσμικά αίτια, και τις ξεκολλάνε μόλις μπει βύσμα.   Υπερπληθυσμός δικηγόρων και δικαστών, και μια Δικαιοσύνη με τάση αρνησηδικίας. Ένοπλες δυνάμεις με άφθονα όπλα και προσωπικό, και γενική αμφιβολία για το αξιόμαχο τους. Αστυνομία που περιπολει και βλέπει το παράνομο παρκάρισμα μόνο αν έχει εντολές. Δήμαρχοι που αφήνουν τις πόλεις να ρημάζουν και τις καλωπίζουν βιαστικά όταν περιμένουν υψηλούς επισκέπτες. Καραγκιοζιλίκια ατελείωτα, σαν τα βαγόνια του μετρό Θεσσαλονίκης που παρουσιάζονται στις τελευταίες ΔΕΘ. «Εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε, κι αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν» έλεγαν πικρά οι κάτοικοι των σοσιαλιστικών παραδεισων. Κι απ’ αυτή την άποψη, η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος της Ευρώπης.
Μία πρώτη ιδιομορφία αυτής της μαζικής άρνησης της πραγματικότητας είναι ο επίσημος χαρακτήρας της, καθώς αφορά κατά βάση το Δημόσιο. Οι ιδιώτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, την ζουν στο πετσί τους καθημερινά. Μία δεύτερη είναι η ισχύς της. Μετά τρία Μνημόνια, αξιολογήσεις, Task Force, ομάδες ξένων τεχνοκρατών, Εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ και άλλα τέτοια, τα φαινόμενα αυτά διατηρούνται σχεδόν απαράλλαχτα μετά το 2011. Φαίνεται πως στόχος των οργάνων της  κοινωνίας δεν είναι η πρόοδος μα η υπερήφανη ακινησία, σε συνέχεια της νοοτροπίας που διέκρινε τις διοικήσεις Ρωμαίων, Βυζαντινών και Οθωμανών. Λαϊκή Δημοκρατία των Ρωμιών έπρεπε να είχαμε μετονομαστεί μετά την είσοδο μας στο Ευρώ.
Το ενιαίο κεφάλι του Κράτους, των εξαρτώμενων του και του μεγαλύτερου μέρους της πολιτικής τάξης είναι χωμένο στην ασφαλή ζέστη άμμο, αρνούμενο να κοιτάξει κατάματα την επερχόμενη κατάληξη της παρακμής μας. Με έσχατο εκφραστή του τον Τσίπρα, αναζητά θετικούς δείκτες για να αρνηθεί την πραγματικότητα των συνεχιζόμενων λουκετων, της διαρκούς απαξίωσης των περιουσιών, της φυγής των άξιων και την αβεβαιότητας για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Πολλοί κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου από καιρό, αντιμετωπιζόμενοι συνήθως ως υπερβολικοί κινδυνολόγοι. Όταν όμως πλέον μιλούν ξερά για την επικείμενη μετατροπή μας σε μεσογειακό Φαρ Ουέστ επιφανείς αρθρογράφοι (όπως ο Αλέξης Παπαχελάς την περασμένη Κυριακή), τότε οι ελίτ-αν φυσικά υπάρχουν-θα πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουν και να  ρίξουν έναν μεγάλο κουβά παγάκια στο πρόσωπο όλων όσοι προσποιούνται ότι είμαστε εντάξει και υποκρίνονται τους ηθικούς, τους ευαίσθητους και τους δημοκράτες. Αλλιώς, καλά θα κάνουμε να ακολουθήσουμε κι εμείς τα παιδιά που φεύγουν για ένα νέο ξεκίνημα.